Skinfaxi - 01.11.1959, Blaðsíða 20

116
SKINFAXI
STARFSÍÞRÓTTAMÓT
Dagana 19. og 20. september s.l. fór
frani í Horsens í Danmörku starfsíþrótta-
mót Norðurlanda. Mótið fór fram að
mestu leyti á búnaðarskólanum að Byg-
holm, en það er einn af nýjustu og glæsi-
legustu búnaðarskólum Dana.
Á mótinu var kcppt í 6 greinum og í
tveim flokkum í 5 þeirra. 1 yngri flokki
keppa unglingar undir 20 ára, en binum
fólk 20—30 ára gamalt. Þátttökureglur eru
JXiÞM'ðurlutitlu 1939
þannig, að frá bverju landi mega keppa
tveir í hverri grein í hverjum flokki. Norð-
urlöndin áttu þarna öll fulla keppenda-
tölu nema Island, sem sendi ekki kepp-
endur. Hins vegar fóru þau Steinunn Ingi-
mundardóttir, ráðunautur Kvenfélagasam-
bands Islands, og Stefán Ól. Jónsson, kenn-
ari, til þess að fylgjast með keppninni og
læra af henni.
Keppnisgreinarnar voru:
verða það héðan af. En hvað á að koma í
staðinn? Ég skrifa og skrifa og er þó allt-
af að gefa henni auga. Og nú veit ég, hvað
á við telpuna þá arna.
Ég set hettuna á vélina, tek til á borð-
inu, stíg yfir dótturina og fer yfir í næstu
stofu, án þess að virða hana viðlits. Hún
kemur á eftir mér. Hún sezt á móti mér,
brosir glettin og hróðug, horfir á mig. Ég
les í blaði. Henni verður órótt. Hún rífur
ljósadúk af borði, en án þess að hafa af
því nokkra ánægju, nær í brúðuvagninn
sinn, tætir upp úr honum brúður, bangsa
og bolluvendi og stráir því út um gólfið.
Ég stend á fælur og fer inn í skrifstofuna,
tek þar til eftir hana, set allt á sinn stað.
Telpan stendur í dyrunum og iiorfir á mig,
en ég læt eins og ég taki ekki eftir henni.
Ég sezt við skrifborðið, tek bettuna af vél-
inni og byrja aftur á sögunni. Telpan er
nú setzt og farin að skoða London News,
sem ég fékk benni til að leika sér að. Hún
skoðar myndir, er þegjandi og róleg, og
við og við lítur hún kumpánlega til mín.
Hún hefur fengið uppeldi. Og hún liefur
ekki hugmynd um það. Því að uppeldið var
aðeins fólgið í því, að ég lét sem ég tæki
ekki eftir henni, að henni gafst kostur á
að fá þá reynslu, að hún gæti ekki fundið
upp á neinu, sem vekti athygli mína á
henni. Svo varð þá óþægðin henni bragð-
laus og sviplaus — tilgangslaus. Kven-
eðlið segir til sín, svo lítil sem hún er.
Hún vill fyrir hvern mun vekja athygli.
Nú stendur hún upp, gengur til mín,
nemur staðar hjá mér, lítur upp til mín.
„Pábbi e góur,“ segir liún.
Ég kinka kolli, klappa á höfuðið á henni
og held áfram að skrifa. Hún snýr sér á
ný að heftinu. Við og við lítum við hvort
á annað. Okkur hður vel.
—★—