Skinfaxi - 01.11.1959, Blaðsíða 16

112
SKINFAXI
• • • IJPPELD
Ég sit við skrifborð mitt aS morgni dags
og ætla að fara aS vinna. Ég verS að vinna,
og ég hef skilyrSi til þess. Mér hefur dott-
iS í hug efni í sögu, fyrir framan mig er
pappír, ritvél og blýantur; þaS er hlýtt i
stofunni, og ég er i svo góSu vinnuskapi,
aS ég hef undirbúiS allt, pappírinn, blý-
antinn, vélina, af óvenjulegri natni. Ég
hlakka til likt og ég sé aS fara á skemmti-
siglingu á rúmsjó i bliSum byr, þar sem
siglt verði með segl við hún. Þessi frjóa
og notalega tilfinning er heill heimur,
og. ..
Svo heyri ég þá sagt:
„Ég þarf að skreppa í bæinn. Viltu líta
eftir barninu á meðan?“
„AuSvitaS,“ svara ég.
ÚtidyraliurSin skellur i lás, brosandi
andlit birtist, nálgast mig síðan meir og
meir. Lítill telpuhnokki klifrar upp á kné
mér, sezt þar, slær á vélina x — 1; , ? a.
— % ofan í eina setninguna, sem ég er
búinn að skrifa:
„Sona, sona skifa maðu á vélina mína,“
segir hún.
Telpan er hálfsþriðja árs. Ég set liana
á gólfið og fæ henni seinasta hefti af
London Neies, fylgir leyfi til að rífa það.
Þetta er fallegt myndahefti, og hún tætir
það í sundur i sólskinsskapi, lítur siðan
upp:
„Heldu skifa á vélina mína.“
„Þú átt ekki vélina,“ svara ég dálítið
bitur.
„Jú, vítt. Ekki pabba vél. Mín vél.“
Ég fleygi til hennar forláta skrúfblýanti,
sígarettuhylki úr silfri og tandui’hreinum
vasaklút og íhuga svolítið hina sterku
eignarhvöt þessa sérstæða barns, velti því
fyrir mér, hvers vegna sú hvöt hennar
þurfti ævinlega að koma fram sem ásælni
á eigur annarra. Nú stendur hún við bóka-
skápinn og strikar bókakilina með blýant-
inum:
„Alla falleðu bókana mina,“ segir hún
hrifin.
Ég sprett upp og svipti henni frá skápn-
um.
„Þetta eru mínar bækur, pabbi á þessar
bækur,“ segi ég rétt til reynslu.
„Nei, mína!“ Hún þýtur að skápnuin og
tekur fullt fangið af Victor Hugo. Hún
starir á mig, og heilt náttúrulögmál er
skráð sindrandi letri i augum hennar. Þar
les ég: „Það, sem þú átt og hefur dálæti á,
það á ég. Og ég á það af því að ég er
meiri máttar!“
Aftur þreifa ég fyrir mér:
„Þessar bóka-skammir! Pabbi kærir sig
lireint ekki um aS eiga þær. Þær eru ljót-
ar, þær eru fý, bja!“
„Ne-hei!“ segir telpan. En hún er ekki
jafnákveðin og áður.
Ég sezt aftur við vélina og fer að skrifa.
Telpan þegir um lirið. Svo heyri ég á ný
hina veiku barnsrödd:
„Lóta bóka, fý bja! Vil ekki eiga hær,
vil ekki eiga hær, nei, vil ekki. . . Pabbi!“
„Já — hvað viltu pabba?“
„Pabbi taka sjálfu lóta bóka. Ge so vel.“