Skinfaxi - 01.11.1959, Blaðsíða 19

SKINFAXI
115
þótti leitt, að mér féll hann ekki. Já, það
hryggði hann, að hann gæti ekki gefið
mér mat, sem mér þætti góður. Hann hafði
liugsað sem svo, að úr því að hann gæti
borðað saltfisk, þá hlyti ég líka að geta það.
En svo sýndi sig, að ég gat það ekki. Og
án þess að liika gaf hann mér eins háa
upphæð og hann mátti missa og sagði mér
að fá mér mat í vertshúsinu .. .
Og ég var alls ekki verður allrar þess-
arar góðfýsi
Svo hlaut ég þá líka refsingu, þvi að
allt, sem faðir minn hafði fyrir mig gert
af mikilli og einskærri velveld, vakti mér
ógnþrungna skelfingu. Og undir ofui-valdi
þeirrar tilfinningar, að i heiminum ríkti
réttlæti, fór ég á bak við húsið, þegar ég
kom út, og afhenti þar nautasteikina frá
frú Nielsen.
Faðir minn sagði ekkert. Hann var alveg
eins og liann átti vanda til. Nema hvað
hann var máski enn betri við mig en
venjulega. Allan daginn sólaði ég mig i
návist hans, talaði við hann — og jafnaði
mig.
Síðan hef ég aldrei verið matvandur —
fyrr en nú, þegar ég er sjálfur farinn að
leggja til í matinn. I>etta atvik nægði.Vegna
þess, að pabbi varð stór í mínum augum,
bæði sakir valds síns og góðfýsi sinnar,
— aðliann reyndist maður til að standa upp
úr. Það var það, sem gerði gæfumuninn . . .
Og nú minnist ég annars atviks. Þá var
faðir minn í ógáti — bara með því að
hugsa upphátt — nærri búinn að eyði-
leggja citthvað í mér og olli mér miklum
sálarkvölum. Hann liafði fengið mér krónu
fyrir pennastokk. Ég keypti stokkinn og
fór svo til föður míns og sagði:
„Pabbi, liann kostaði ekki nema 65
aura.“
Faðir minn tók við aurunum og taut-
aði í hálfum hljóðum:
„Þú ert reyndar það eina af börnunum,
sem skilar mér afgangi af peningunum,
sem ég fæ þeim til að kaupa svona fyrir.“
Hann var alls ekki að segja mér þetta,
en sannarlega sat það í mér. Þessi orð
komu inn hjá mér þeirri hugmynd að
Imupla peningum, og sú hugmynd píndi
mig meir en lítið. Systkini mín, sem hnupl-
uðu með glöðu geði, þegar þau komust
höndunum undir, syndguðu án sársauka
og sektartilfinningar, notuðu sér hx-essi-
lega og náttúrlega gleymsku pabba. Mér
var annan veg farið. Ég gat ekki hnuplað,
án þess að samvizkan kveldi mig. Þetta
hefur trúlega verið úrkynjunarmerki. Ég
þjáðist og streittist á móti tillmeigingu
minni, og mér tókst að stilla mig nema í
eitt skipti. Og þar konx í það sinn, að ég
læddist með peningana inn til föður míns
og lagði þá á skrifborðið hans ...
Það hefur komið ró yfir telpuna, með-
an ég hef verið að í'ifja þetta upp. Ég
skotra til hennar augunum. Þarna situr
hún á gólfinu, niðursokkin í nautn þess,
sem hún liefur af sér brotið. Ég geri mér
í hugarlund, hve ei'fitt hljóti að hafa ver-
ið að aga mig, þegar ég var barn, og ég
geri mér Ijóst, hvers vegna það lánaðist
tiltölulega vel: Vegna þess að faðir minn
smækkaði sig aldrei í mínunx augum, varð
aldi'ei æstur, — vegna þess, að hann stóð
upp úr. Nú er komið að nxéi', nú verð ég
að reyna að standa upp úr í augum þessa
hálfsþriðja árs telpulmokka, sem situr á
gólfinu og í'æður sér ekki fyrir óþægð.
Eg var aldrei barixxix, liún skal lxeldxir ekki