Skinfaxi - 01.04.1960, Qupperneq 12

44
SKINFAXI
Fýaltapúkinn
l.
Dag einn fékk ég þá fregn, að hafurinn
illræmdi, sem hlotið hafði nafnið Fjalla-
púkinn, hefði orðið hezta vini mínum og
gömlum veiðifélaga að bana. Ég hjó mig
þegar að heiman og ákvað að leita liefnda.
Ég fór til þorpsins Posa, þar sem vinur
minn liafði dvalizt. Iiann var ættaður það-
an og átti þar frænda, sem hét Pabló. Ég
hitti hann, og liann henti mér á tind í
fjöllunum þarna skammt frá.
„Þarna stóð hann, þegar Fjallapúkinn
SPÆNSK FRÁSÖGN
Steingeitarhafur er stór skepna og getur
verið hœttulegur í návígi. Hafurinn verður
160 sm. langur og einn metri á hœð. Og
hornin, sem eru geipilega sterkleg og rand-
hvöss, verða fullur metri á lengd. Sumir
hafrar liafa reynzt sérlega illvígir og aö
sama skapi slœgvitrir. Hér er sagt frá ein-
um slíkum, sem átti heima í fjalllendinu
á Mið-Spáni. Frásögnin er lítið eitt stytt.
steypti lionum niður íyrir 2000 metra
hengiflug. Það tók okkur marga daga að
finna líkið.“
Við fórum út í kirkjugarð, og þar sór
ég að leggja hornin af Fjallapúkanum á
leiði vinar míns.
Fyrir hádegi daginn eftir stóðum við
Pahló á mjórri götu uppi í fjalli og virt-
um fyrir okkur tindinn, sem Jaime hafði
staðið á, þegar meinvætturin steypti hon-
um fram af, og fyrir neðan okkur gat
að líta útverði barrskógarins, sem klæddi
fjallshlíðina, en nú var hulinn hvítri þoku.
Þegar ég stóð á sama stað snemma í vor,
þá með Jaime, hafði Iegið lijarn alll nið-
ur undir skóginn. Nú hafði sólin hrætt
klakann, og vatnið hafði grafið djúpar
rásir í dældirnar, þar sem einhver jarð-
vegur var ofan á berginu. Kringum tind-
inn sveimuðu vængbreiðir ernir og virt-
ust ekki háðir gustinum, sem var þó það