Skinfaxi - 01.04.1960, Síða 13

SKINFAXI
45
mikill, þar sem við stóðum, að okkur
þótti nóg um.
„Sérðu, sérðu!“ mælti Pabló, „þarna
stendur liann þá, Fjallapúkinn, sem varð
Jaime að bana.“ Skjálfandi fingri benti
hann á risavaxinn hafur, sem stanzað
liafði á snös ekki ýkjalangt fyrir ofan
okkur, — og Pabló leit á mig með tárin
í augunum.
Ilann var ekki í færi, bafurinn, og í
þetta sinn ætlaði ég ekki að fara að elt-
ast við hann. Ilann hélt sig þarna á sömu
slóðum, — það höfðum við nú fengið
vitneskju um, og á morgun léti ég til
skarar skriða.
2.
Næsta morgun fór ég á fætur fyrir birt-
ingu, fékk mér bita og lagði síðan af
stað með riffil í hendi og nestispoka á
baki. Fg gekk liratt upp furuskóginn og
hélt áfram hvíldarlaust, unz ég var kom-
inn upp á tindinn, sem Jaime liafði ver-
ið staddur á, þegar hafurinn réðst á liann.
Þar var ekki stingandi strá, aðeins berar
klappir og veðraðar gnípur. Milli gnip-
anna voru glufur, og út úr einni þeirra
Iiafði hann sjálfsagt skotizt allt í einu,
hinn illræmdi morðingi.
Klukkutímum saman ráfaði ég fram
og aftur um fjallið, felaði mig eftir sjdl-
um, sem varla geymdu fótinn, en voru
steingeitunum eins og breið gangstétt
borgarbúunum. Eg skimaði í sífellu í
kringum mig, ætlaði sannarlega ekki að
láta Fjallapúkann koma mér á óvart.
Upp úr nóni kom ég loks auga á liann.
Ég var þá staddur á sléttum klöppum
allhátt uppi. Allt í einu hejrrði ég ein-
hvern þyt, og í sömu svipan sá ég mein-
vættina skjótast út úr skúta. Ég brá byss-
unni upp að vanganum, miðaði og skaut,
en um leið tók hafurinn undir sig stökk,
og skotið small í klettinn nokkrum
sentimetrum fyrir aftan hann. Hann tók
nýtt stökk, og svo hvarf hann gegnum
klettaglufu. Ég stóð sem agndofa. Það
var tilgangslaust að elta liann. Hann
mundi vara sig. Og svo labbaði ég af stað
niður fjallið og linnti ekki förinni fyrri
en ég var kominn heim að litla húsinu,
þar sem ég liafði leigt mér herbergi.
Um hádegisbilið daginn eftir fann ég
för eftir hafurinn, og skömmu síðar sá ég
liann í tvö hundruð metra fjarlægð. En
færið var of langt, og ég gat ekki læðzt
nær honum þarna. Rétt áður en tók að
rökkva, kom ég svo að honum í dálitlu
gili. Hann liafði heyrt til mín, og svo
þeyttist hann þá upp úr gilinu, stóð síðan
andartak á gilbarminum, sem var mjór
eins og bnífsegg. Ég miðaði nákvæmlega,
vildi forðast, að hann slyppi. Skotið reið
af, en um leið og ég snart gikkinn, þeyttist
Fjallapúkinn i loft upp og kúlan þaut yfir
staðinn, sem hann hafði staðið á. En haf-
urinn liafði flogið yfir á snös eina, þar
sem hann gat komizt inn á syllu og borg-
ið sér fyrir klettanef. Ég skalf af vonzku.
Þegar hann stóð á snösinni, leit hann svo
sem hlakkandi til mín, og síðan skók
liann hornin, áður en hann lientist af stað
og hvarf sýnnm.
Þriðja daginn elti ég hann niður i þröng-
an gilskorning, og nú þóttist ég viss um
sigur. En allt í einu sentist hann upp því
nær lóðrétta klöpp, — og horfinn var
hann enn á ný. Ég stóð eftir vonsvikinn.
En skyndilcga kom hann þjótandi ofan
i skorninginn og lientist fram hjá mér —
og á hæla houm ung og falleg geit. Mér