Skinfaxi - 01.07.1960, Síða 16

80
SKINFAXI
öll ósköpin á undir trénu. Ég reyndi að
koma öðru skoti á dýrið, en viðbrögð þess
voru svo snögg, að þess var enginn kost-
ur. Ég gat eklci miðað af nákvænmi. Og
mér til mikillar gremju geystist hlébarð-
inn af stað á ný.
Og nú leizt blökkumönnunum síður en
svo á blikuna. Óró og ótti greip þá, og
það var eins og þeir vissu ekki, hvað þeir
ættu af sér að gera. Ég beið, unz þeir
tóku að jafna sig. Svo kallaði ég á þá,
og þeir komu til mín. Það voru blóðdrefj-
ar í grasinu og á runnunum við stíginn,
sem hlébarðinn hafði stokkið inn á. Hann
gat varla ált langt eftir.
„Verið ])ið rólegir,“ sagði ég við hlökku-
mennina. „Hann hlýtur að vera mjög
illa særður.“
Akín og Franlcsen voru nú báðir vopn-
aðir spjótum. Þeir fóru með mér inn á
stiginn, og við röktum blóðferil hlébarð-
ans. Nú lá hann inni í þéttu kjarri. Við
gengum fram með því og höfðum augun
hjá okkur. Allt í einu kallaði Akín:
„Varaðu þig, húsbóndi góður!“
Ég vék mér við til hálfs og sá skina í
hvita bringuna á lilébarðanum. Hann
hafði risið upp á afturfæturna og stakk
hausnum upp úr laufinu, lagði kollhúfur
og hvæsti, og það skein í hvítan tanngarð-
inn. Nú bjóst hann til stökks. Ég skaut, gaf
mér ekki tóm til að bera riffilinn upp að
öxlinni, en studdi skeftinu við mjöðm-
ina á mér, þegar ég hleypti af. Illébarðinn
sé niður, en svo spratt hann upp, brauzt
öskrandi gegnum kjarrið og stefndi á mig.
Áðu r en mér gæfist kostur á að skjóta enn
á ný, var spjóti skotið í huppinn á hlé-
barðanum. I lieiftaræði beit hann í það,
og mér gafst tóm til að skjóta á eins metra
færi. Og loks féll hlébarðinn dauður í
kjarrið.
Allt hafði þetta gerzt á nokkrum mín-
útum, en mér var sem viðureignin hefði
staðið í margar klukkustundir.
Mér fannst undarlega hljótt. Ég svip-
aðist um og sá, að hjá mér voru einungis
Akín og Franksen. Annar hvor þeirra
hafði skotið spjótinu. Hinir voru allir
flúnir.
En nú varð þeim ljóst, að hættan væri
liðin lijá, og svo komu þeir þá á vett-
vang. Sumir liöfðu falið sig bak við tré
eða runna, nokkrir klifrað upp í hæstu
trjátoppana. En nú skorti þá eklci dug
eða dáð. Þeir æptu af reiði og hefndar-
þorsta, og á dauðum hlébarðanum befði
dunið hríð af örvum og spjótum, ef ég
hefði ekki lagt blátt bann við, að á hann
væri skotið.
Ivonur og börn komu þjótandi heiman
úr þorpinu, sungu, klöppuðu saman lóf-
unum, slógu hring um mig, lögðu vinstri
hönd á liægri framhandlegg og tóku síð-
an í höndina á mér. Hópur kvenna, karla
og barna fylgdi mér að jeppanum. Akín
og Eranksen, sem höfðu hvorugur brugð-
izt mér, leyfðu ekki neinum að snerta við
hlébarðanum. Þeir bundu saman á hon-
um lappirnar, smeygðu síðan langri stöng
á milli þeirra. Þeir settu enda stangar-
innar upp á axlir sér, báru því næst
skrokkinn að jeppanum og lyftu honum
inn í Iiann.
Ég mældi dýrið áður en það var flegið.
Það var þriggja metra langt. Ein kúlan
hafði skrámað á því bóginn, önnur kom-
ið í hálsinn, en ekki hitt á æð eða skadd-
að liðina, tvær hitt í bringuna, en ekki
farið í gegnum beinið.