Skinfaxi - 01.02.1988, Blaðsíða 13

Viðtalið
Noröurlandamet á Landsmóti í uppsiglingu. "...að ná þessum árangri
á Landsmótinu var mér mjög dýrmœtt."
auðvitað til ýmsar aðferðir til að gera
einstaklinga móttækilegri og sterkari
andlega séð undir óvæntum
kringumstæðum. Það eru þessar óvæntu
og óeðlilegu kringumstæður sem geta
breytt allri útfærslu og tilfinningu
íþróttamannsins á ákveðnum vettvangi.
Það er til dæmis fyrir hendi ákveðin
sálfræðileg þjálfunaraðferð til að láta
ósjálfvirka taugakerfið upplifa reynslu
sem það veit ekki hvort er upplifuð eða
tilbúin. Með myndrænni hugleiðslu. Þú
setur á svið uppákomur í huganum og
sérð sjálfan þig í ákveðinni tilveru undir
ákveðnum slökunaraðferðum. í þessari
hugleiðslu þjálfar þú þig síðan til að hafa
stjórn á aðstæðum. Þessar tilraunir hafa
reynst mjög vel. Það hafa verið gerðar
tilraunir á íþróttamönnum og þetta þykir
nýjabrumið í dag, þ.e. íþróttasálfræðin.
Það er viðurkennt hversu huglæg
þjálfun getur aðstoðað menn í
tækniþjálfun. Ég reyndi þetta með
þjálfara mínum í Texas í Bandaríkjunum.
Og þegar ég fór í gegnum svona ferli ef
kalla má það svo, kom í ljós að ég átti
erfiðast með að sjá fyrir mér ákveðna
hluti í kastferlinu með spjótið. Þegar ég
síðan skoðaði myndband af sjálfum mér í
kasti kom ég auga á þetta atriði á mynd-
bandinu. Þau atriði sem ég átti erfitt með
að myndgera í huganum voru þau atriði
sem ég gerði ekki rétt þegar ég var að
kasta. Þannig gátum við “greint”
nákvæmlega það sem þurfti að bæta í
kastferli mínu.
Þetta vakti nokkra athygli í
Bandaríkjunum og var skrifuð grein í
bandaríska frjálsíþróttaritið Track and
Field News um þessar lilraunir okkar.”
-Talandi um þjálfara. Nú hefur þú
undanfarið unnið mikið í samvinnu við
Stefán Jóhannsson, landsþjálfara. En
Þegar þú lítur til baka, er þá einhver
sérstakur sem hafði mikil og mótandi
úhrif á þig?
Mótandi óhrif
“Stefán hefur skapað mér mörg
kckifæri hér heima. En í upphafi var ég
mikið í samstarfi við Guðmund Þórar-
insson en það var aldrei nein markviss
þjálfunaráætlun eða annað í þeim dúr. Ég
byrjaði ekki á ncinni markvissri þjálfun
sem heitið getur fyrr en ég kom til
bandarfkjanna og þá hafði ég ekki mikið
samráð við bandaríska þjálfara við
skólann því spjótkast var ekki sérgrein
hjá þeim, frekar þeirra veika hlið.
Reyndar var mikil samvinna milli mín og
Tim Hamilton sem var þjálfari þá í
háskólanum í Austin. Hann er hins vegar
ekki lengur við þjálfumþar. Við unnum
nokkuð mikið saman og settum upp
þjálfunaráætlun. Ég var hins vegar alltaf
gerandi í þeirri sam vinnu og tók auk þess
þá ákvörðun að treysta ekki of mikið á
hann því ég vissi ekki hve Iengi okkar
samvinnagæti staðið. Ég vildi ekki verða
of háður honum um frekari árangur og
framgang. Ég hef því ekki opnað mig
fyrirþjálfara og treyst mjög mikið á slíkt.
Það er í raun ekki fyrr en í vetur að ég á
nána samvinnu við þjálfara, Stefán
Jóhannsson. Hann hefur fylgst mjög vel
með því sem ég hef verið að gera og mér
hefur líkað það vel. Stefán hefur starfað
á s vipaðan hátt með Sigurði Einarssyni en
svo er ég að fara út og hann kemur ekkert
með.
En okkar samstarf byrjaði formlega í
fyrra. Við höfum þekkst í nokkur ár en
samskiptin vom ekki nema þau að hann
var allur af vilja gerður að gefa góð ráð.
Þessi samskipti okkar voru sem sagt ekki
skilgreind nákvæmlega fyrr en þeirri
skipan var komið á í fyrra að ráða
landsþjálfara í ákveðnum greinum.
Hœtti við aó hœtta
-En hvenær mundir þú segja að þú
takir ákveðna afstöðu í því að leggja fyrir
þig spjótkast?
“Ætli megi ekki segja að það hafi
verið 1980. Þá setti ég íslandsmet í
spjótkasti á Norðurlandamóti unglinga.
En þá var ég reyndar búinn að taka þá
ákvörðun að hætta þessu. Kúvenda og
einbeitaméraðnámiogöðrumhlutum. I
það minnsta var ég búinn að ákveða að
stunda þetta ekki strangt með eitthvað
markvisst í huga. Ég hef alltaf haft þá
afstöðu að ef ég ætla að sinna þessu, þá
hefur það verið að eins miklu marki og ég
mögulega get.”
-En þessi ákvörðun þín að hætta
spjótkasti af alvöru árið 1980. Hvernig
kom það til?
“Byrjum á árinu ’78. Það var í raun
það ár sem ég fékk sprautuna fyrir
spjótkastinu. Þá fór ég í mína fyrstu
keppnisferð til útlanda, í keppni með
karlalandsliðinu í Danmörku. í þeirri
keppni bætti ég mig um 8 metra, kastaði
67,36 m. Það var þriðja lengsta kastið á
landinu þá.
Árið 1979 varsíðan frekarneikvættár
hjá mér íþróttalega séð. Mér gekk illa í
spjótkastinu og það voru ýmis konar
örðugleikar við það að stunda íþróttina.
Ég var uppi í Borgarfirði og æfði á
árbakkanum við Reykjadalsá. Ég sá í
raun lítið vit í þessu, fannst þetta
óskynsamleg ráðstöfun á tíma. Ég bætti
mig ekki eins og ég hafði gert ráð fyrir.
Maður var stórhuga á þessum árum og
það fór lítið fyrir þolinmæði. Um haustið
Skinfaxi
13