Skinfaxi - 01.02.1988, Blaðsíða 14

Viötalið
hélt ég áfram í skóla og fer í handknatt-
leikinn eins og ég hafði gert undanfama
vetur. Og veturinn ’79/’80 tók ég
ákvörðun um að hætta að stunda spjótkast
af fullum krafti.
En þar sem Kallott keppni var síðan
framundan ákvað ég að taka svolítið í
spjótið um vorið. Þá fór ég hins vegar að
bæta mig mikið. Ég skildi satt að segja
ekkert í þessu því ég hafði ekkert æft það
um veturinn. Þetta sumar kastaði ég
76,76 metra. Ég byrjaði með 70,08 m á
EÓP móti um vorið, þannig að þetta var
ágætis bæting það sumar. Mér fannst ég
hafa haft heldur lítið fyrir því æfingalega
séð. En með þessari bætingu sá ég
einhvem tilgang í þessu, sá að ég gæti
alveg fundið mig í þessu. Síðan kenndi ég
um veturinn austur á Egilsstöðum við
menntaskólann þar. Vorið eftir kom
svoTim Hamilton, fijálsíþróttaþjálfari
við Austin háskólann íTexas,tillandsins.
Hann var þá að koma til að bjóða Óskari
Jakobssyni skólastyrk. Eftir að hafa
fylgst nokkuð með mér bauð hann mér að
koma til náms og æfinga við skólann.
Hann var mjög hvetjandi, vissi að ég var
búinn að kasta 81,72 m.. Þaðþóttimjög
samkeppnisfær árangur á háskólamótum
ytra. Ég velti þessu mikið fyrir mér, að
mér fannst þá, en tók loks ákvörðun um að
slá til og taka boðinu. Að minnsta kosti
fram til 1984.
En við þær breytingar sem gerðar
voru á spjótinu hefur þessi tilrauna-
starfsemi framlengst. Þessi löngun eða
þörf. Því fjögur ár til viðbótar hefðu
sjálfsagt verið ágælur tími til að sjá hvar
ég stæði eftir að ég var búinn að ná valdi
á þessu verkfæri. Frá breytingu á spjótinu
eru nú liðin tvö ár og það er enginn tími til
að venjastþví og sjáhvemig maður stend-
ur sig í samkeppninni. Ég hef því fram-
lengt þessari tilraunastarfsemi á mér og
þessu verkfæri þar sem forsendumar eru
breyttar. Þetta er ný áskorun.”
-Skoðað í þessu ljósi hlýtur það að
hafa verið virkilega ergilegt að lenda í
þessum breytingum með spjótið.
“Jú, það er alveg rétt. Árið '85, mitt
síðasta ár fyrir breytinguna næ ég fimmta
sæti á heimslistanum, komst það ár í
Evrópuúrvalslið til að keppa á
heimsbikarkeppninni. Ég var kominn
með mjög háa meðaltölu yfir árið í kast-
lengd, yfir 89 metra í 10 bestu keppnum
ársins. Ég varþvíkominnmeðmjöggott
vald á spjótinu og vildi halda áfram með
þetta áhald.
Áfall vió nýja spjótiö
Svo breyttist allt og fyrsta árið var
hálfgert áfall. Ég þurfti að breyta miklu til
að ná valdi á því á ný. Þetta var orðið nýtt
dæmi þar sem fyrri reynsla skilaði sér
ekki.”
-Þessi umræða, þær miklu breytingar
sem nýja spjótið hefur haft í för með sér
Einar ósamt félaga sínum Sigurói
Einarssyni.
fyrir Einar, hefur almenningur haft litla
hugmynd um. I fjölmiðlum hefur lítið
sem ekkert verið fjallað um það hvað það
er að fara að kasta spjóti sem hefur
gjörólíka eiginleika á við það gamla. Það
skiptir Einar hins vegar litlu máli.
“Þessar vangaveltur eru fyrst og
fremst fyrir mig. Það hefur lítið upp á sig
að vera að velta sér signt og heilagt úr
þessu í fjölmiðlum.”
-Við vorum að tala um utanað-
komandi áhrif. Það liggur þá einna bein-
ast við að spyrja þig um það í þessu
sambandi hvernig það hefur verið að eiga
verðlaunahafa af Ólympíuleikum að
föður. Hvers konar hvatning var það?
“Það hafði auðvitað mikil áhrif á mig
ungan drcnginn. En þau áhrif voru ckki
svo mikil bein áhrif. Því faðir minn hefur
ekki verið mikið að hafa sig í frammi með
allar væntingar, að þetta væri það sem
skipti máli númer eitt í lífinu og svo
framvegis. Hann hefur látið mig ráða
ferðinni að þessu leyti. Ég man hins vegar
vel eftir því frá því að ég var lítill, að
væntingamar komu mikið meira óbeint, í
gegnum fólk sem þekkti hann. Það var
verið að skjóta að manni alls kyns hlutum
í þessu sambandi. Og maður lá yfir
medalíuskápnum hans, var að fægja
ólympíusilfrið sem hann var löngu hættur
að sinna. Þannig var kannski kynt undir
það að viðmiðunin var ekkert óhugsandi
dæmi, hann hafði náð þessum árangri á
Ólympíuleikum. Þess vegna var slíkur
árangur ekkert svo fjarlægur í
undirmeðvitundinni því andlega setja
menn sér þær helstu skorður sem settar
eru á þá í lífinu.
Gamlir íþróttakennarar hafa til dæmis
verið að gantast að því þegar við bræður
vorum að gera eitthvað, þá spurðum við:
“Hvað er heimsmetið í þessu?” Til þess
að hafa einhverjar tölur sem viðmiðun.
Það var ekkert verið að spyrja, “Hvað er
héraðsmetið?”.
Þetta eru kannski þau óbeinu áhrif af
því að eiga föður sem hafði náð svo
góðum árangri á alþjóðlegum vettvangi.
Viðmiðanir voru meiri en almennt
gerðist. Þetta er auðvitað mjög dýrmætt
vegamesti því allir slíkir þröskuldar
takmarka mann.”
-Að lokum Einar. Landsmótin. Þú
hefur alltaf mætt á þau, hefurðu lagt
mikið upp úr að komast á þau?
“Já, afskaplega mikið. Ég komst
reyndar ekki til Kefiavíkur ‘84, þá var
tímaáætlunin þannig að ég komst
ómögulega. En mótið á Selfossi '11 var
mitt fyrsta Landsmót. Ég var á Akureyri
'81. Ég lagði hins vegar mikið upp úr því
að komast síðasta sumar. Það var algert
skilyrði. Að ná þessum árangri á
Landsmótinu á Húsavík
(Norðurlandamet, 82,96 metrar) var mér
mjög dýrmætt. Það hefði kannski næst
verið á Heimsmeistaramótinu sem ég
hefði viljað ná svona árangri”, segir Einar
brosandi.
IH
14
Skinfaxi