Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1940, Side 4

og lögðum öll okkar net, 16 að tölu í „Forina“
og væntum mikils árangurs af þessari dýru
útgerð. Ég var þá á átjánda árinu en Hall-
grímur formaður um fimmtugt.
Næsta dag fórum við á sjó til þess að vitja
netanna og gerðum okkur vonir um góðan
afla. Veður var gott og skapið létt. Þegar við
vorum komnir á miðin, þar sem netatross-
urnar áttu að vera, var ekkert dufl sjáanlegt,
og leizt okkur ekki á blikuna. Nú var hafin
ieit til og frá og fundum við loksins eitt
duflið með dálitlum spotta af duflfærinu og
renndum við þá grun í, hvað fyrir hafði kom-
,ið. Otlendir togarar voru þarna skammt frá
og því ekkert um að villast. Þeir höfðu farið
í netin og þau þar með töpuð fyrir fullt og
allt. Við áttum engin önnur veiðarfæri, en nú
var að duga eða drepast. Strax þegar í land
kom fengum við lánað efni í net, garn og
teinaefni og var nú næstu daga unnið af kappi
að hnýta net og fella. Eftir nokkra daga voru
nýju netin komin í sjó, en afli var rýr og
útgerðin rekin með tapi þessa vertíðina.
Um haustið og fyrripart næsta vetr-
ar komum við okkur upp talsverðu af netum
og réðumst jafnframt í það, að útvega upp-
sátur og viðlegu fyrir skipið og skipverja, í
Vörum í Garði, og gerðum þaðan út vertíð-
ina 1908 með góðum árangri.
Um haustið keyptum við stærra og betra
skip og gerðum það út nokkrar næstu vertíðir
frá Vörum í Garði með sæmilegum árangri.
Á þessum árum fóru m. a. tvö önnur skip
héðan til róðra í Garðssjó, á þeim voru for-
menn og jafnframt útgerðarmenn skipanna,
þeir Hákon Halldórsson og Jóhann Björnsson
hreppstjóri. Jóhann var brautryðjandi þess-
ara Garðferða og aflakóngur.
Aflabrögð hér heima voru mjög rýr þessi
árin og lagðist opnu báta útgerðin að mestu
leyti niður þegar mótorbátarnir komu til
sögunnar, þó þeir væru ekki fullkomnir til að
byrja með, en um þá útgerð ætla ég að skrifa
síðar við tækifæri.
fírim við
Vesturflös.
Mér eru minnisstæðir tveir dagar, 16. og
17. september 1907. Fyrri daginn lögðu ellefu
manns (9 karlmeún og 2 konur) áleiðis hing-
að frá Reykjavík á opnu sexmannafari og
fórust allir. Þar fórust m. a. 5 systkini frá
Kringlu og þrír bræður frá Innstavogi. Karl-
mennirnir voru að koma heim af skútunum,
sem þeir höfðu verið á síðan í febrúar það ár
og hlóðu skipið með trosi og öðrum farangri.
Veður var ekki mjög slæmt — engin aftök —
en þó nokkurt brim og sunnan strekkingur.
Ég sá til skipsins ásamt mörgum fleirum, er
það kom siglandi fyrir utan „Þjót“. Þegar
skipið var komið á móts við „Þjótinn“ gerði
nokkuð snarpa rigningarskúr og fórum við,
sem vorum að horfa á ferðalagið, í skjól, á
meðan rigningardemdan stóð yfir, en það
hefir verið á að gizka 10 mínútur.
Þegar upp stytti fórum við að athuga hve
langt skipið væri komið, en okkur til mikillar
undrunar sáum við það hvergi. Við ákváðum
þá að fara niður á Breið og sáum þaðan
skipið marandi í kafi og mannlaust að sjá, á
„leiðinni“ inn á Krossvík, nokkuð fyrir fi'am-
an eiðið á Suðurflös. Nú var tekið til fótanna
og hlaupið vestur í Lambhúsavör og mannað
út bezta skipið þaðan. Jóhann Björnsson
hreppstjói'i var formaður ferðalagsins. Strax
og skip okkar var á flot komið, var róinn
lífróður út Syðrasund og komumst við alla leið
að Syðriflös að vestanverðu, en þaðan sáum við
hitt skipið mannlaust rekið upp á flösina.
í millitíð hafði annar flokkur fai'ið fótgang*
andi út á flösina og tekið á móti skipinu,
þegar það kom að landi, en í því voru lík
þeirra Bjai'na sál. fvarssonar og Helga Helga-
sonar. Lífgunartilraunir voru framkvæmdar
lengi, en árangurslaust. Við, sem á björgunar-
skipinu vorum leituðum til og frá, en fundum
ekkei't, var svo haldið sömu leið til baka.
Um þessar mundir var ég afgreiðslumaður
VÍKINGUE