Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1940, Blaðsíða 22

ur fyrir eyjarnar og lagðist á leguna þar.
Alda var enn þá mikil og fékkst ekki afgreiðsla
fyr en skipið hafði legið þar í 4 tíma. En þá
var loks þessum áfanga lokið og haldið af
stað austur með landinu, til Hornafjarðar.
Veður fór hrað-batnandi, bæði landið og vit-
ar þeir, sem á þessari leið eru, sáust.
Á leiðinni austur með landinu er Dyrhóla.
ey, með gatinu, sem hún ber nafn af. Reynd-i
ar er þetta ekki eyja, heldur höfði, er stend-
ur úti við sjó, upp úr sandinum, sem er fyrir
austan og vestan. Þar eru drangar fram af
höfðanum, nokkra faðma frá landi og er svo
djúpt milli þeirra, að stundum, þegar sjór er
sléttur, er farið á milli þeirra, til þess að gleðja
farþegana og sýna þeim fegurð umhverfisins,
svo vel sem unnt er. Þegar gott er veður og
jörðin græn, eru staðir þessir með fegurstu
blettum á landinu.
Örlítið austar er Vík í Mýrdal. Þar er engin
höfn, en lagleg sveit. Hjörleifshöfði tekur við
þar fyrir austan.
Á þessu svæði og austur að Hornafirði eru
hinir alþekktu sandar, Skóga-, Sólheima-, Mýr_
dals-, Meðallands-, Bruna-, Skeiðarár- og
Breiðamerkursandur, þar sem ótölulegur fjöldi
skipa hefir séð sitt skapadægur.
Austan við Meðallandsbug er Ingólfshöfði.
Á honum er lítill viti, en enginn á Hjörleifs-
höfða, sem er vestan bugarins.
Höfðarnir eru því sinn hvoru megin bugar-
ins, eins og sagan greinir, er þeir fóstbræð-
ur kynntu eldana á þeim um veturinn, svo
að þeir gætu séð, hvor um sig, að hinn væri
við líði.
Úti fyrir söndunum, austan Ingólfshöfða,
eru Tvísker og Hrollaugseyjar, en úti fyrir
Hornafirði eru Hvanneyjarsker, auk fjölda
boða og grynninga. Þar eru oft þokur og þykk-
viðri úti fyrir og því ekki alltaf girnilegt að-
komu. Er lítill og ómerkilegur viti á Hvann-
ey, sem á að leiðbeina sjófarendum upp undir
ósinn, en það er með hann eins og svo marga
aðra vita, sem reistir hafa verið á Islandi,
að ljósmagn hans er ekki í samræmi við þá
hættu, sem hann á að vara við. Sýnir það fá-
tækt þjóðfélags vors á mjög áberandi hátt og
það svo að skilja mætti á tvo vegu, að við
skulum ennþá sætta okkur við að sýnast.
Næsta dag var komið til Hornafjarðar, en
svo stóð þá á sjó, að bíða varð, unz fært
þætti að leggja í ósinn. Alda var fyrir utan,
sem er mjög algengt og því engin vellíðan hjá
farþegunum.
Hornafjörður; þar er fögur sveit og fögur
fjallasýn, þar býr margt góðra manna, enda
er oft gert mikið fyrir þá og teflt í tvísýnu
dýru skipi og farmi, til þess að bæta þeim
upp, hve þessi fagra sveit er einangruð, sök-
um legu sinnar, með því að leggja í ósinn, þótt
slæmur sé, svo að þeir geti fengið vörur og
póst, hið misholla líkamlega og andlega fóð-
ur.
Út af Hornafirði halda ensku herskipin sig
og liggja þar fyrir þýzku skipunum, er leggja
leið sína um þennan hluta Atlantshafsins á
leið sinni til Þýzkalands. Þarna sitja þeir um
bráð sína, eins og kettir um mýs og koma
út úr þykkninu, þegar minnst varir og verður
við það stundum saklaust strandferðaskip
hinnar ævarandi hlutlausu íslenzku þjóðar
fyrir óþarfa töfum.
Skammt fyrir utan Hornafjarðarós var
fyrsta sjóorustan háð, sem íslendingar hafa
augum litið, sást \\i<5ureignin frá lalndi og
skotdrunurnar heyrðust þangað greinilega, er
vesalings Bertha Fisser, þýzkt skip, var skotin
þar í bál og rak inn að ós. Lenti skipið þar á
svonefndum Þinganesskerjum, rétt austan við
ósinn. Höfðu Englendingar tekið alla skip-
verja til fanga, en eftir var lifandi um borð
einn azoreyzkur köttur og eitt svín frá Argen-
tínu. Svínið kvað hafa verið búið að laga vel
í kring um sig í lúkuábreiðum o. fl. Var mér
sagt það af sjónarvottum, er komu um borð í
skipið, þar sem það stóð á skerinu, áður en það
liðaðist í sundur. Nú sést ekkert eftir af skip-
inu. Vesalings svínið var skotið og því síðan
fleygt í sjóinn ; hefir eflaust þótt of gott í munn
íslendinga, þar sem það hafði lifað á kornfarmi
skipsins í langa tíð. Kötturinn lifir ennþá og
syngur serenade sína svo vel, að allir kettir í
Hornafirði leggja undir flatt af aðdáun og
skilja ekki hvaðan úr veröldinni hann er kom-
inn.
VÍKINGUR
22