Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1946, Page 3

Togarinn Skallagrímur.
ist vel meðan verið var að, en undir dimmumótin
versnaði svo að ekki þótti mér fýsilegt fram-
haldið. Tók ég upp duflið og hugsaði mér að
reyna á Bollasviði og Leirukletti, en þau mið
eru í suðurflóanum, eins og kunnugt er.
Hafði vindur gengið um daginn í vestrið, og
þá þyngt undirsjóinn svo að minnstu munaði að
hryggjaði á hraununum. Ég hélt nú suður í fló-
ann og var vont að ferðast suðureftir. Kom ég
þar undir kvöldið, leist ekki á að kasta vegna
dimmviðris og drungaútlits. Varð það úr að ég
fór inn undir Keflavík og lagðist þar. Einnig
fannst mér réttast að hvíla skipverja, sem höfðu
haft undanfarið langa vinnustund og eríiða.
Það er skemmst frá að segja, að við lágum þarna
í tvo daga og eina nótt. Illviðri var á, mestan
tímann. Undir birtuna annars dags hægði h'tið
eitt. Fór ég því út að athuga hvernig umhorfs
væri. Var slarkfært togveður fyrst og fór batn-
andi. Þó var útlit afar il!t. Þegar bjart var orðið,
varð ég var við tvö skip fyrir norðan hraun.
Vegna þess að lítið var að hafa þar sem ég
var, kippti ég norður að þessum skipum sem
ég sá þar. Voru það Hannes ráðherra og út-
lendingurinn, sem hafði verið með mér áður.
Þarna varð vel vart um daginn og héldum
við okkur norðarlega í Akurnesingaforum. Stórt
og öflugt dufl var þarna, sem Englendingur átti,
og á því gott gasljós. Vindur var hægur þennan
dag, en biksvartur sorti í suðvestrinu og allt
upp í norðvestrið. Undan þessum sorta ýfðist
undiraldan ótrúlega, svo að öðru hvoru braut
úr toppnum á stærstu öldunum, sem sýndi það
að þær kenndu grunns. Þegar svona stendur á,
og veðurútlit þannig, að augljóst er hvað er í
vændum, er öruggast að hafa tímann fyrir sér
og forða sér meðan má og komast í var, sér-
staklega þar sem staðurinn er stórhættulegur,
eins og hér var um að ræða. En það fer svo
fyrir flestum fiskimönnum, að ef vel er vart
fiskjar, er þeim um og ó að hætta veiðum meðan
stætt er, og því fer stundum sem fer, að slysin
verða. Eins fór fyrir mér í þetta sinn. Eítir
að dimma tók skellti hann á stórviðri af suð-
vestri og kl. um 10 e. h. er komið ofsarok. Við
höfðum tekið inn vörpuna undir eins og byrjaði
að hvessa, bundum hana vel og gengum frá öll-
um lúkugötum eins og bezt varð. Við héldum
okkur við duflið, sem stóð á 30 faðma dýpi.
Vonaði ég að duflið stæði af sér veðrið og sjó-
inn, en svo varð ekki, því að um lágnættið hverf-
ur ljósið, og var nú ekki að treysta á annað en
lóðið, sem var handlóð, og því ekki vel nákvæmt.
Um kvöldið, áður en fullhvessti, hafði Hannes
V I K I N □ U R
35