Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1946, Qupperneq 16

Skóhlífar eru, mjög óhollur fótabúnaSur. 1 hvert skipti
sem ég vakna meS skóhlífar á fótunum, er mér dauöillt
í höfSinu.
Árni Sigurðsson hefur maður heitið, auknefndur
bankó. Hann átti heima á Löndum í Stöðvarfirði
eystra og mun hafa dáið um 1840. Árni bankó hafði
orð á sér fyrir að vera eindæma laginn og slunginn
þjófur. Var honum aldrei hegnt fyrir þjófnað sinn.
Þó menn þættust standa hann að verki, slapp hann
ævinlega.
★
Einu sinin kom Árni á bæ og beiddist gistingar
og fékk hana. Þá stal hann hangnu krofi ofan úr
eldhúsi, og bað konuna að sjóða það fyrir sig. Hún
gerði það. En um morguninn saknaði bóndi krofs-
ins og varð málóður við Árna og sagði að hann
hefði stolið krofinu. Árni svaraði: „Át ég meira af
því en þú?“ og svo var búið með það.
★
Öðru sinni var Árni í kaupstað sjóveg og voru
fjórir á bát. Þá stal hann'kjöttunnu af plássinu og
velti henni í bát þeirra félaga, og svo héldu þeir af
stað. En er þeir voru skammt komnir var tunnunn-
ar saknað, og ruku menn í bát og reru á eftir þeim.
En þeir, sem með Árna voru, urðu hræddir. Hann
sagði þeim þá, að þeir skyldu bíða og fara sér ekki
óðslega. Sagði hann að þeir skyldu láta tunnuna
síga í böndum niður í sjóinn og smeygja lykkjunni
á böndunum ofan á stýrisjárnið neðra. Það gerðu
þeir og biðu svo hinna, en létust samt vera að lag-
færa hjá sér eitt og annað. Nú komu hinir og báru
upp á Árna, að hann hefði stolið tunnunni. Það
var máltak Árna, að hann sagði: „Ojá, ojá“. —
„Ojá, ojá, takið þið hana þá“, sagði hann. Þeir rifu
allt upp úr bátnum og fundu ekki og hættu svo, en
þó höfðu þeir hann grunaðan. Reru þeir síðan á
burt. Árni sagði félögum sínum að dabla hægt á-
fram þar til þeir kæmust í hvarf. Þá tóku þeir inn
tunnuna og héldu leið sína.
★
Enn var það einhverju sinni að Árni var stadd-
ur í kaupstað og hafði komið sjóveg. Gisti hann á-
samt félögum sínum á bæjum kringum kaupstað-
inn og höfðu poka sína geymda í búð hjá beykinum.
Þar í búðinni var mikið af svokölluðum pípustöfum.
FRÍVá
Þeir þóttu hentugir til smíða. Þegar þeir félagar
komu í bátinn, þá tók einn til máls, og sagði, að
gaman hefði nú verið að eiga fáeina pípustafi. Árni
spurði, hvort þeir hefðu tóman poka. Þeir fengu
honum poka. Hann stakk honum undir buru sína
og fór upp í búð til beykisins og sagði, að þar hefði
orðið eftir poki. Beykirinn sagði að hann skyldi
leita í stöfunum. Árni gerði það, henti þeim og
skellti saman og milli þess lét hann í pokann, þríf-
ur hann svo upp og kastar á bak sér og segir um
leið: „Hérna kemur djöfullinn“, kvaddi síðan beyk-
inn og fór í bátinn til félaga sinna, og svo slapp
hann með það.
★
Einu sinni kom Árni á bæ og stal nærpilsi af
konunni, spretti því í sundur og bað síðan konuna
um að sníða sér brók úr því. Hún gerði það og grun-
aði ekkert.
★
í annað skipti var Árni í kaupstað og bað um
hatt til kaups. Búðarmaður kom með marga hatta,
suma stóra og aðra minni, en seint gekk að fá mátu-
legan hattinn. Um síðir tekur hann einn, setur hann
upp og segist vilja kaupa. Var þetta prettur Árna.
Hann setti upp tvo hattana, þann stærri utan yfir
þann minni, og hafði þar með tvo fyrir einn.
★
Það var eitt sinn að Árni kom í kaupstað. Þá stal
hann kramvörupoka og setti hann ofan í tóman
poka sem hann átti, og biður síðan kaupmann að
geyma hann þangað til hann fengi úttekt, því margt
fólk var í kaupstaðnum. Nú var pokans saknað og
farið að leita. Ekki fannst pokinn, og svo var þess
krafizt, að leitað væri hjá öllum og því játuðu allir.
Árni segir það guðvelkomið að leita í sínum poka,
hann sé geymdur hjá kaupmanni. Kaupmaður tekur
undir og segir: „Ekki þarf þess, Árni minn. Þinn
poki er geymdur hjá mér fyrir innan borð, því þú
fékkst mér hann strax þegar þú komst.“ — Var
aldrei leitað í poka Árna.
★
Eitt sinn var Árni staddur í Eskif jarðarkaupstað.
Þá var staddur á Eskifirði bóndi einn, sem hafði
tekið út nokkuð af korni, og var þar hjá pokum
sínum. Árni kemur og heilsar honum. Hinn tekur
því. Árni segir: „Vara þú þig, maður minn, hér í
kaupstaðnum er maður einn, sem Árni heitir. Hann
er rummungs þjófur og stelur öllu, sem fingur á
festir.“ Hinn biður hann þá að gæta fyrir sig pok-
anna meðan hann gangi í burtu ofan í búð. Árni
segir það velkomið. Svo fer maðurinn sína leið. En
á meðan stelur Árni einni kornhálftunnunni og var
allur á burtu þegar hinn kom.
★
4E3
V I K I N □ U R