Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1946, Blaðsíða 27

GUNNABt BOASSON
LTGERÐARIVIAÐIJR
Fæddur 10. maí 1884.
Dáinn 28. júní 1945.
m
innin^arort
Á fögrum hásumardegi, 13. júní í sumar
mátti sjá mikinn mannsöfnuð saman kominn
að Bakkagerði hér í þorpi. Voru þar saman
komnir til mannfagnaðar næstum allir úpp-
komnir og hálfvaxnir íbúar þessa þorps og
sveitarinnar hér í kring. Tilefni mannfagn-
aðarins var að myndarhjónin frú Anna Síef-
ánsdóttir og Sigurjón Gíslason, Bakkagerði,
áttu gullbrúðkaup þann dag. Þar mátti sjá hve
mikillar virðingar og vináttu hin öldruðu heið-
urshjón nutu meðal sveitunga sinna.
Meðal þeirra, sem þarna voru mættir og
beindi hlýjum og vinsamlegum orðum til gull-
brúðkaupshjónanna var Gunnar Bóasson út-
gerðarmaður í Bakkagerði.
En seinnipart þessa sama dags og nokkrum
tímum áður en mannfagnaður allur var úti,
var Gunnar farinn með flugvjel til Reykja-
víkur að leita sér lækningar, og hann átti ekki
afturkvæmt iifandi í sitt kæra byggðarlag.
Mjög fljótlega eftir að Gunnar kom suður
var hann skorinn upp, uppskurðurinn tókst
ágætlega, en, því miður, líkamsþrótturinn var
orðinn svo lítill, að dauðinn varð iífinu sterk-
ari. Og svo, fyrripart júlímánaðar rnátti aftur
sjá mikinn mannfjölda að Bakkagerði. En þá
vorum við ekki saman komin til fagnaðar. Þá
voru allir hljóðir og alvarlegir, því verið var
að fylgja vinsælum, ágætum og höfðinglunduð-
um manni til grafar. Við fundum það, Reyð-
firðingar, að við höfðum rnisst mann, sem lét
sig varða öll menningar- og framfaramál byggð-
arlagsins, studdi að þeim með þeim dugnaði,
atorku og ósérplægni, sem einkenndi Gunnar
hvar sem hann fór eða kom nálægt málefnum.
En við vissum líka að Gunnar hafði verið
framúrskarandi heimilisfaðir. Því fundum við
sárt til með ekkju hans, sem nú hafði misst
svo mikið, og börnum, sem höfðu misst svo
góðan og ástríkan föður.
Oddviti okkar, Þorsteinn Jónsson kaupfé-
lagsstjóri, flutti eftirfarandi kveðjuorð til
Gunnars heitins í kirkjunni, jafnframt því sem
hann lagði fagran silfurskjöld á kistuna:
að koma dráttartaug til þeirra“. Allir viðbúnir!
Við vendum rétt hjá!“ Maðurinn við stýrið
horfði’ nú ekki lengur á áttavitann, en mældi
athugulum augum hraðminnkandi bilið milli
skipanna. Allt valt á því að venda á réttu augna-
bliki. Stýrimaðurinn beið með taugina í hendi,
jafn árvakur og maðurinn við stjórnvölinn. Nú
reið á að hann kastaði tauginni þannig að þeir
þyrftu ekki að endurtaka tilraunina. Tíminn
var naumur, því að brimgarðurinn var ægilega
nærri.
„Lad ga!“ Skipstjórinn stóð í lyftingu í allri
sinni reisn, og feykti stormurinn fannhvítu iiári
hans öllu til einnar hliðar. Stýrishjólinu var
snúið skyndilega, — línan smaug gegnum loftið
með miklum hvin, og var gripin um borð í
rekaldinu. Aronsen fór að tyggja skroið sitt
og spýtti langar leiðir.
Þá var þetta búið.
Tveim dögum seinna bar einkennilega sýn
fyrir fólk á Azoreyjum; því fannst þetta svo
fráleitt: Skínandi hvítur þrímöstrungur líom
siglandi með stóran, skítugan og stýrislausan
flutningsdall í togi. Á siglutoppi skútunnar
blakti norski fáninn í morgunkælunni.
í skutnum stóð þrekvaxinn maður með geysi-
mikið, hvítt hár og skegg. Það var Aronsen skip-
stjóri. Hann og ,,María“ hans höfðu nú sýnt
og sannað að seglskúta er ekki einhver aflóga
hlutur, sem aðeins á heima í rómantískum skáld-
sögum.
V I K I N □ U R
59