Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Qupperneq 8

sími væri í, og skyldum við reyna þar í baka-
leiðinni. Komum við að húsi þessu. Var það
lítið timburhús, sem í var íbúð og verzlun á
fyrstu hæð, og minnti það mig á gömlu Grams-
búðina á Þingeyri fyrir 40 árum. Þar ægði öllu
saman, hveiti, kartöflum, grænsápu, coca cola,
súkkulaði, barnaglingri, álnavöru o. fl. í búð-
inni var ungur afgreiðslumaður og tveir aðrir
náungar, er sátu sinn á hvorum kassa og röbb-
uðu við afgreiðslumann. Minnti það mig einnig
á búðarstöðurnar í flestum búðum í gamla daga.
Afgreiðslumaðurinn hringdi í símann, en kvað
það taka dálitla stund að ná í lóðsinn. Menn
þessir störðu á mig eins og naut á nývirki, og
varð einkennishúfa mín mest fyrir þessu. Ósk-
aði ég að hún væri komin norður og niður, og
að ég hefði aldrei haft hana á hausnum. Mestan
beyg hafði ég af töturlega klædda manninum.
Hann sat aftur í bílnum, en ég fram í hjá bíl-
stjóra. Fylgdi hann mér hvert fótspor og var
alltaf á hælunum á mér. Síðar sagði hann mér,
að aldrei á ævinni hefði verið nær sér að drepa
mann en mig, svo viss var hann um að við vær-
um nazistar og öll okkar saga væri uppspuni
og lygi. Mér fannst tíminn í krambúð þessari,
meðan ég beið eftir símtalinu, heil eilífð, og
vissi ekki upp á hverju ég ætti að fitja til að
fá mannverur þessar til að hætta að mæla mig
svona, því á augnatilliti og öðru látbragði mátti
lesa hugsun þeirra. Ég fór að verða hálf kvíð-
inn um Björn vélstjóra, kannske væru þeir
búnir að stúta honum og eyðileggja bátinn, og
auðvitað biði mín sama. Mér hafði hugkvæmst
áður en ég fór frá borði að fá hjá brytanum
eina flösku af Svartadauða. Ég skipti henni á
tvo whiskypela og stakk öðrum í vasa minn.
Hafði ég sagt Birni af þessu og ákváðum við
að geyma pelann til kvöldsins, ef kalt yrði í
veðri, er við færum um borð. Ég ákvað nú að
grípa til pelans og hressa upp á þetta leiðinda
„selskap", meðan ég biði eftir símtalinu.
Dró ég nú pelann upp úr vasa mínum og
bauð upp á hressingu. Ég bað búðarmanninn
um eina flösku af „Seven Up“, en það er vel
þekktur kanadískur gosdrykkur. Einnig bað ég
hann um glös, en þau hafði ég séð standa á
hillu innan um nokkur myndarleg næturgögn
í þessari kauadísku Grams-verzlun. Vonaði ég
að þetta vinarbragð mitt mundi blíðka skap
þeirra félaga og mundu þeir þyrma lífi mínu,
að minnsta kosti á meðan drukkið væri úr pel-
anum. Þeir litu hornauga til pelans og spurðu
hvaða vín þetta væri. Ég sagði þeim, að á
þeirra máli mundi það heita Black Dead. Kom
þá hik á mannskapinn og mun þeim hafa þótt
nafnið fráhrindandi. Ég flýtti mér því að full-
5
vissa þá um að drykkurinn væri ósvikinn og
áfengur vel. Dreyptu þeir þá á glösunum og
smjöttuðu mikið. En þegar þeir þóttust full-
vissir um að ég væri ekki að byrla þeim neitt
eitur, gekk þeim furðu fljótt að tæma pelann.
Sögðu þeir þetta vera gott vín og eiga skilið
fallegra nafn. Ég samþykkti það alls hugar feg-
inn, þar eð framkoma þessara náunga virtist
nú taka stórum breytingum til batnaðar, sem
ég eingöngu þakkaði innihaldi pelans. Ég skál-
aði því í hljóði fyrir Guðbrandi okkar í Bíkinu
heima, þakklátur í huga. Lítið virtist þó vínið
liðka um tungutak þeirra og voru þeir fámálgir
mjög. Búðarmaðurinn einn spurði mig um Is-
land, en ekki virtist hann vita neitt um hvar
þess væri að leita á hnettinum.
Loks hringdi síminn og ég fékk samband við
hafnsögumanninn. Gaf ég honum allar nauðsyn-
legar upplýsingar um skip og ferðalag og benti
honum á í fullri einurð, að hann hefði brugðizt
skyldu sinni gagnvart okkur, þar eð honum
hefði verið kunnugt um ferðir okkar. Gekkst
hann við því, en bar fram einhverjar afsak-
anir, sem ég ekki man hverjar voru. Sagðist
hann mundi koma kl. 7 til 8 um kvöldið, því við
flytum ekki út á bátnum fyrr en kl. 10 til 11
í fyrsta lagi. En við yrðum að vera komnir af
stað með skipið ekki síðar en kl. 7 til 8 næsta
morgun, til að ná flóði á þeim stað, sem við
ættum að taka timbrið, en það væri innst á
Bass River í Bay of Fundy. '
Eftir að hafa kvatt búðarmanninn og borgað
límonaðið, var haldið af stað til strandar. Fór
það eins og mig hafði grunað. Þegar við kom-
um niður á fjarðarkambinn, virtist þar allt í
uppnámi. Var þar kominn hermaður, grár fyrir
járnum, einnig tveir lögregluþjónar, með gríð-
arstóra kúrekahatta á höfði og gula borða á
buxnaskálmum. Flugvél sveimaði í stórum
hringjum yfir Selfossi, þar sem hann lá úti á
firðinum, en í f jarska mátti heyra drunur mikl-
ar. Voru það skriðdrekar á leiðinni á staðinn,
en í nokkurri fjarlægð. Hér var því allt sem
benti til þess, að þarna ætti bráðlega að leggja
til stórorustu. Mér varð fyrst fyrir að litast um
eftir Birni. Var mér ekki grunlaust um, að allur
þessi hernaðarútbúnaður stæði eitthvað í sam-
bandi við okkur og bátinn. Ég varð því alls
hugar feginn, er ég sá Björn uppistandandi og
hinn reifasta, en hann sagðist vera að krókna
í kulda og bað mig blessaðan að koma nú með
pelann. Mér þótti leitt að þurfa að segja honum
af afdrifum pelans, en ekki gat ég þess við hann
þá að ég hefði fórnað pelanum fyrir hræðslu
sakir við menn þessa, sem með mér voru. (Sem
reyndust vera hjálpsemin sjálf og hinir vin-
VÍKINGUR