Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1964, Síða 15

Fyrsti íslendingurinn sem lær-
ði loftskeytafræði var Vilhjálmur
Finsen, síðar ritstjóri og sendi-
herra. Hann lærði hjá Marconi-
félaginu í London, og starfaði á
vegum þess 1907—1913, oftast
sem loftskeytamaður á skipum
eða í landi.
Fyrstu íslenzku skipin, sem
búin voru loftskeytatækj um voru
s/s. Goðafoss og s/s. Gullfoss,
var það árið 1915. Goðafoss hafði
kallmerkið OZS og Gullfoss OZU.
Þeir skipstjórarnir Júlíus T. Júl-
ínusson á Goðafossi og Sigurður
Pétursson á Gullfossi höfðu tekið
2. flokks loftskeytapróf frá dön-
skum skóla og starfræktu loft-
skeytastöðvar skipanna til að
byrja með. Þegar þessi skip hófu
siglingar til Ameríku skömmu
síðar, giltu þau lög þar í landi,
að farþegaskip fengu ekki að
fara úr höfn þar, nema að vera
búin loftskeytatækjum og tveimur
loftskeytamönnum um borð, og
minnsta kosti öðrum með 1. flokks
prófi. Voru þá ráðnir danskir
loftskeytamenn á skipin með 1.
flokks prófi, en skipstjórarnir
gengdu annars loftskeytamanns-
starfinu, þegar sérstakir loft-
skeytamenn fengust ekki, en m.
a. munu þeir Friðbjörn Aðal-
steinsson og Ottó B. Arnar hafa
farið sína ferðina hvor sem loft-
skeytamenn á Gullfossi og Goða-
Friðbjörn Aðalsteinsson, fyrsti stöðv-
arstjóri Loftskeytastöðvarinnar.
VÍKINGUR
Fullkomin loftskeytastöð hér á landi
hóf starfsemi sína 17. júní 1918 á Mel-
unum í Reykjavík.
fossi um þessar mundir til Am-
eríku.
Garðar Guðmundsson, fyrsti
form. F.Í.L. tók 1. flokks loft-
skeytapróf í Danmörku árið 1916,
en réðst árið eftir loftskeytamað-
ur á Gullfoss og starfaði þar til
ársins 1927, en hann andaðist
skömmu síðar.
Árið 1916 gerðu íslenzk stjórn-
arvöld samning við Marconifél-
agið í London að koma upp loft-
skeytastöð í Reykjavík. Var
henni valinn staður á Melunum
utanvert við bæinn. Það var ekki
fyrr en 17. júní 1918 að stöðin
var opnuð og fékk kallmerkið
OXR. Það kallmerki hafði stöðin
til síðari hluta ársins 1919, en
fékk þá fyrst íslenzka kallmerkið
TFA, og undir því nafni er hún
þekktust meðal loftskeytamanna
og sjómanna.
Stöðvarstjóri var ráðinn Frið-
björn Aðalsteinsson, síðar skrif-
stofustjóri Landssíma íslands.
Hann varð símritari á Seyðis-
firði 1906, vann þar í nokkur ár
og starfaði síðar sem símritari
í Reykjavík. Áður en hann varð
loftskeytastöðvarstj óri kynnti
hann sér rekstur slíkra stöðva
erlendis og vann m. a. 1 ár á
Bergen Radíó í Noregi. Fyrst var
Friðbjörn eini loftskeytamaður
stöðvarinnar, og var hún aðeins
opin hluta úr sólarhringnum.
Aðalverkefnið var að taka á móti
fréttaskeytum frá útlöndum og
hafa samband við hin fáu skip
við íslandsstrendur, sem búin
voru loftskeytatækjum, t. d. Gull-
foss, dönsku varðskipin og nokkra
franska togara.
Vorið 1919 byrjuðu þeir Hall-
grímur Matthíasson, nú stöðvar-
stjóri TFA og Snorri B. Arnar
nú kaupm. að vinna á loftskeyta-
stöðinni, og árið eftir bættist
Guðmundur Sigmundsson við.
Þeir höfðu allir 1. flokks loft-
skeytapróf frá Landssíma ís-
lands. Snorri og Hallgrímur tóku
próf 1919, en Guðmundur 1920.
Guðmundur Jóhannesson, nú inn-
heimtugjaldkeri Landssíma Is-
lands tók einnig 1. flokks próf
1919. Hann varð þá strax stöð-
varstj óri loftskeytastöðvarinnar
í Flatey á Breiðafirði, en fyrsta
kallmerki hennar var OXZ, en
síðar fékk hún kallmerkið TFB.
Árið 1920 voru loftskeytamenn
TFA, orðnir 3 auk stöðvarstjóra.
Voru þá teknar upp fastar vaktir
allan sólarhringinn og viðskiftin
við stöðina fóru ört vaxandi.
Árið 1920 lauk Valdimar Ein-
arsson, nú umsjónarmaður tal-
sambandsins við útlönd 1. flokks
prófi frá loftskeytaskóla í Kaup-
Otto B. Arnar, fyrsti kennarinn við
Loftskeytaskólann og skólastjóri um
árabil.
57