Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1964, Page 32

t
Miiining: SVEINN SIGURHANSSON
„Of seint kem ég að kumli þínu
vinur“ sagði skáldið fræga.
Þessi orð komu mér í hug, þegar
ég gekk um Landakirkjugarð fyrir
nokkrum dögum og kom að svo til
nýorpnu leiði Sveins heitins Sigur-
hanssonar, en þá hann lézt var sá
er þessi orð setur á blað fjarver-
andi og þessvegna varnað af fylgja
honum síðustu ferð hér úr heimi.
Leiðina sem allir stærri og smærri
verða að flytjast að lokum.
En til að gera mitt til minningar
um hinn látna heiðursmann, skulu
skráð helztu atriði úr lífi og starfi
Sveins Sigurhanssonar, eins og þau
komu samtíðarmönnum fyrir sjónir.
Auðvitað eru slíkar minningar að-
eins punktar um rás viðburða spegil-
mynd af lífi og starfi hinnar
óbreyttu aiþýðu, sem starfar og
stríðir í sveita síns andlits.
Sveinn Sigurhansson fæddist 21.
júní 1892 að Stóru-Mörk Vestur-
Eyjafjöllum. Foreldrar hans voru
Dóróthea Sveinsdóttir og Sigurhans
Ólafsson er þar bjuggu. Laust eftir
fermingaraldur var Sveinn sendur
til útróðra. Þá voru að gerast
straumhvörf í útgerðarmálum með
tilkomu vélbáta. Og þar sem í bláma
fjarskans Vestmannaeyjar risu sæ-
brattar fyrir landi, mun hugur
Sveins, sem og fleiri Rangæinga
hafa leitað þangað.
Sjóróðrar þeirrar tíðar æsku-
manna var sá skólabekkur, sem sezt
var á, þótt kaldur væri á köflum,
óhörðnuðum unglingum. Eigi að síð-
ur var reynt að komast fram úr
lexíum og standast prófið. Óefað
hefir Sveinn Sigurhansson staðizt
sitt próf, sem fullgildur í starfi.
Hann varð brátt vélamaður á bát-
um í Vestmannaeyjum um vetrar-
vertíðir, en fór jafnan annan árs-
tíma að stunda múrverk, unz sú
vinna varð hans aðalstarf.
Heilsubilunar fór að gæta laust
eftir miðjan aldur hjá Sveini, með
því að hönd tók að verða óstyrk.
Svo fór, að hann varð að hætta við
starf sitt, en þess í stað hóf hann
vinnu í hraðfrystihúsi og þótti
mörgum samverkamanninum furðu
gegna hversu hann dugði og ganga
ekki heilli til skógar, en raun bar
vitni.
Sveini mun hafa verið ráðlagt,
að hafa ekki langan vinnudag, eftir
að þrek skertist. En sá skóli, sem
áður var minnst á, hefir sjálfsagt
mótað svo skaphöfn hans, að sjaldan
var hætt vinnu ef samstarfsmenn-
irnir héldu áfram, þó eðlilegu dags-
verki væri lokið.
Á síðast liðnu vori fór heilsu
Sveins enn hrakandi. Kenndi hann
þá sjúkdóms, sem ágerðist, og svo
fór að hætta varð störfum og síðla
sumars varð sá er tekið hafði völd-
in yfirsterkari, svo að ganga vai'ð
frá verki, og 6. desember s.l. lézt
Sveinn.
Hann stóðst einnig sitt próf í
sjúkdómum sínum, æðraðist ekki,
tók því sem að höndum bar, enda
var lundarfar hans á þá leið, að
ekki var verið að fjasa um hlutina,
þó á brattann þyrfti að sækja.
Sveinn var mjög óafskiptinn
um einkamál annarra, umtalsfróm-
ur, dæmdi menn ekki sem persónur
þó svo hann væri þeim ekki sam-
mála í skoðunum, gerði skil á yfir-
borði og raunhæfu, var í orðsins
beztu merkingu sannur alþýðumað-
ur, sem vildi hag og hamingju fólks-
ins, án æsinga og haturs.
Hann var góður félagi og liðs-
maður Alþýðuflokksins og lagði
jafnaðarstefnunni lið í öllu því, er
hann mátti.
Til Vestmannaeyja fluttist Sveinn
til heimilisfestu 1911 ásamt for-
eldrum og systkinum og átti þar
heima æ síðan.
Sveinn giftist 24. desember 1919
eftirlifandi konu sinni, Sólrúnu
Ingvarsdóttur frá Hellnahóli undir
Eyjafjöllum, myndar og dugnaðar-
konu. Þau hjónin eignuðust 5 börn,
eitt þeirra misstu þau kornungt,
tvö þeirra er upp komust eru bú-
sett í Reykjavík en tvö í Vestmanna-
eyjum. _____
Sveinn Sigurhansson var í þeim
aldursflokki, sem við ýms tækifæri
eru nefndir aldamótamenn. Þetta
fólk hefir afkastað geysilegu starfi
í þágu alþjóðar. Ef þær kynslóðir,
sem erfa hið nýja þjóðfélag, sem
þetta fólk endurbætti, og afhenti
næstu kynslóðum með enn meiri
framförum geta þeir aldamótamenn,
sem hér eru svo nefndir, lagzt ró-
legir til hinztu hvíldar.
Það er ekki ofmælt, að Sveinn Sig-
urhansson hafi lagt fram sína krafta,
til þess að skapa betra þjóðfélag
eins vel og hann gat eftir því vega-
nesti, sem hann fékk. Menntun var
torsótt í hans æsku, sjálfsmenntun
í verkum varð að koma til og svo að
brjótast áfram eftir föngum. En þó
varð að gæta þess að fara ekki þær
leiðir, þar sem hægt var að troða
skóinn niður af náunganum. Þá leið
valdi Sveinn ekki. Hann vann heiðar-
leg störf meðan stætt var, þau störf
sem til nytsemdar horfðu.
Hrekklaus, án svika eða undir-
hyggju, gerði engum vísvitandi til
miska, brosti máske sínu góðlátlega
brosi, þegar honum þótti yfirborðs-
mennska einstöku manna keyra úr
hófi. Það væri hverjum manni gæfa
að geta kvatt þennan heim með jafn
óflekkaðan skjöld og Sveinn Sigur-
hansson.
Að lokum langar mig að senda
konu Sveins svo og börnum þeirra,
ásamt systkinum hans, hugheilar
kveðjur. Mun ég og margir fleiri
geyma minningu hins góða manns,
Sveins Sigurhanssonar. Kunningi.
74
VÍKINGUR