Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1970, Blaðsíða 9

kvæmd björgimaraðgerða að
miklum mun auðveldari, fljót-
virkari og öruggari. Þar eð sjó-
kort okkar eru prentuð í einum
lit, nema þau sjókort í litlum
mælikvarða, sem eru með bláum
lit innan viss dýpis, þá tel ég
góða lausn á þessum vanda að fá
tilkynningakerfisnetið með reita-
númerum prentað með öðrum lit
eða litum, heldur en aðalprentlit-
ur kortisins er. Ættu lituðu lín-
urnar þá síður að blandast saman
við aðrar línur á kortinu, svo sem
bauganetið, en hætta á slíkum
ruglingi var einmitt talinnægjan-
leg forsenda, til þess að við feng-
um ekki netið á sjókortin í upp-
hafi.
Þegar nú tilkynningarkerfis-
netið verður komið á sjókortin og
útlendur skipstjóri fær í hendur
íslenzkt sjókort með torkennileg-
um reitum og tölum, mun það að
sjálfsögðu vekja undrun hans.
Hann mun spyrja: — Hvað er
þetta? Svarið gæti orðið eitthvað
á þessa leið: — Þetta er bara
björgunarnetið, sem við notum
héma á Islandi, og öll okkar skip
nota. Það nær yfir stóran hluta
af N.-Atlantshafinu, og af því að
við vitum alltaf hvar skipin okk-
ar eru eða voru á ákveðnum tíma,.
þá getum við alltaf skipulagt
björgunaraðgerðir með auðveldu
móti.
Þá spyr útlendingurinn: — Af
hverju fáum við útlendingarnir
hér á N.-Atlantshafinu ekkert að
vita um þetta. Þið Islendingar
gengust þó undir slíkar skyldur
með undirskrift ykkar að alþjóð-
legum samningi um þessi efni í
október 1950.
Þetta er alveg rétt hjá útlend-
ingnum.
Á síðasta þingi FFSÍ þuldi ég
upp þessi samningsákvæði, sem
ríkisstjórnin birti í auglýsingu
nr. 63 í apríl 1953. 1 ákvæðum
þessum gengst Island undir þær
skyldur að auglýsa og hafa að-
gengilegar upplýsingar umbjörg-
unarkerfi sitt og þær breytingar,
sem kunna að verða á því.
Á grundvelli þessara samnings-
ákvæða, lagði ég til, að komið
VÍKINGUR
yrði á fót björgunarráði á Is-
landi, með þátttöku allra björg-
unaraðila á íslandi. Eitt höfuð-
verkefni slíks ráðs væri einmitt
að sjá um, að fullnægt væri slík-
um skyidum vegna björgunar-
kerfisins, sem að framan getur.
Síðasta þing FFSl átti ekki gæfu
til að álykta um stofnun slíks
björgunarráðs, tillagan átti einn
andmælanda, sem taldi slíkt
björgunarráð ekki geta stuðlað að
eflingu björgunarmála á Islandi.
Þessi ummæli hans eru bókuð í
gerðabók þingsins, en þegar hann
hafði yfir þessi ummæli, var ég
farinn af þinginu og út á sjó. Nú
skulum við ekki láta það um okk-
ur spyrjast, að þversagnir á borð
við þessa, geti ráðið gerðum okk-
ar. Við skulum álykta á þessu
þingi, að komið verði á fót björg-
unarráði fyrir Island, eins og
lagt var til á síðasta þingi.
Við stöndum andspænis þeirri
staðreynd, að margra þjóða menn
sigla undir þær skyldur gagnvart
öllum sjófarendum í nánd við Is-
land, og sjálfir viljum við vissu-
lega stuðla að auknu öryggi allra
sjómanna auk okkar sjálfra.
Við skulum hafa í huga fær-
eysku fiskiskipin, sem stunda
veiðar eða sigla á okkar hafsvæði.
Við skulum líka hafa í huga, að
árið 1968 voru að meðaltali 18
brezkir togarar við Islandsstrend-
ur dag hvern allt upp í það, að
vera flestir 37 í einu. Auk þessa
eru fjölmörg skip af öðrum þjóð-
ernum við strendur landsins.
Það er ljóst mál, að auðvitað
mundi það stórefla björgunar-
kerfið, ef öll skip á hafsvæði okk-
ar hefðu fulla þekkingu á björg-
unarkerfi okkar, og þó þau tækju
ekki beinan þátt í tilkynningar-
skyldunni, þá gætu þau haft kort
með reitakerfinu og þá á auð-
veldan hátt tekið virkan þátt í
framkvæmd björgunaraðgerða.
Vegna þess, að við höfum van-
rækt þessar skyldur okkar, getur
það meðal annars bitnað verst á
213