Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1970, Blaðsíða 36

„I klefanum hérna við hliðina.
Gúmmíbát sem blása má upp“.
„Gúmmíbát í klefa Dellimare?“
„Alveg rétt“, samsinnti hann.
„Undarlegt“, ekki satt? hélt
hann áfram og hló. „Hann hafði
bátinn þar, sér til öryggis, ef
eitthvað skyldi koma fyrir, og nú
erum það við, sem höfum not fyr-
ir hann.
Maðurinn var dauður og ég
gat ekki fundið neitt hlægilegt
við að hann gat ekki notað bát
sinn.
„Finnst yður þetta eitthvað
skemmtilegt?“ sagði ég afund-
inn.
Hann svaraði ekki, en gekk að
borðinu og tók upp lyklakippu.
Eg heyrði hann opna klefann
og draga eitthvað þungt eftir
gólfinu. Ég fór til jþess að að-
stoða hann.
Klefadyrnar stóðu uppá gátt
og mig rak í rogastanz, þegar ég
leit inn Það var eins og brjál-
aður maður hefði herjað þar inn.
Skúffur voru dregnar út, ferða-
kistur rifnar upp og um allt
gólfið lágu föt og skjöl á víð og
dreif.
Öllu var umturnað. Aðeins koj-
an var uppbúin og ósnert.
Latch var með lykilinn; það
hlaut að vera hann, sem hafði
rótað svona til í klefanum.
„Að hverju voru þér að leita?“
spurði ég. Hann leit snöggt á mig
en svaraði engu. Svo sparkaði
hann í fatakistu svo að hún valt
á hliðina og lá þarna eins og leg-
steinn með litríkumhótelmerkjum
frá .Tokío, Yokohama, Singapore
og Rangoon.
„Takið hérna í“, sagði hann.
Hann hafði náð taki á stórum
pakka úr brúnum segldúk og við
drösluðum honum gegnum dyrn-
ar og út á þilfar. Hann sneri við
og ég heyrði hann læsa klefan-
um.
Við sprettum segldúknum upp,
náðum gúmmíbátnum út og blés-
um hann upp.
Hann var um tólf fet á lengd
og fimm á breidd og honum
fylgdu tvær smáárar, stýri, mast-
ur og nylonsegl. Þar var líka
færi.
„Var hann mjög taugaslappur
náungi? spurði ég.
Að skipseigandi tók með sér
samanbrotinn gúmmíbát um borð
í skip sitt virtist harla undar-
legt. Það var líkast því, að hann
gengi með grunsemdir um að
sjórinn ætlaði að hirða hann.
„Það er kominn tími til að
hypja sig héðan“, var það eina,
sem Patch svaraði.
Ég starði á hann og varð hálf-
hvumsa við. Mér fannst lítt skilj -
anlegt, að hann skyldi vilja skipta
á örugginu um borð í skipinu og
uppblásinni gúmmífleytu.
„Það er töluverður sjógangur
strax og við erum komnir út fyrir
skerjagarðinn, sagði ég. „Væri
ekki tryggara að doka við um
stund, ef hann kynni að lægja
eitthvað“.
„Við þurfum á vindinum að
halda“.
Hann snuðraði upp í vindinn til
að finna áttina.
„Hann hefir þegar snúizt tæp
tvö strik og ef við verðum heppn-
ir, gengur hann í norðvestur.
Hann leit á úrið.
„Komið nú“, við höfum sjávar-
fallið með okkur í fjóra tíma“.
Ég reyndi að segja honum, að
við skyldum bíða næstu falla-
skipta; þá hefðum við það með
okkur í sex tíma, en hann vildi
ekki hlusta á mig.
„Þá verður farið að dimma, —
og setjum svo að áttin breytist.
Við getum ekki bagsað upp í kulið
á þessari fleytu.
Við höfum ekki heldur neina
tryggingu fyrir því að hann
blási ekki upp á ný, og þér hafið
víst enga löngun til að lenda í
nýjum stormi. Ég veit ekkert
hvað skeður við næsta háflóð.
Stjórnpallinum gæti skolað fyrir
borð“.
Auðvitað hafði hann rétt fyrir
sér, og við hröðuðum okkur við
að taka saman það, sem við nauð-
synlegast þurftum, — mat, sjó-
kort, litla áttavitann, klæddum
okkur í öll þau föt, sem við kom-
umst í, tókum regnkápurnar,
sem héngu við klefadyrnar og
sjóstígvél.
Klukkuna vantaði korter í tíu,
þegar við komum gúnnnbátnum
á vatnið.
Við rerum okkur frá skipinu
og heistum seglið. Sólin var geng-
in til viðar. Umhverfið var grá-
leitt og lá í þokumóðu. Klettarnir
virkuðu fjarlægir og eins og múr-
steinsbyggingar við sjóndeildar-
hringinn.
Við settum stefnu á Les Sau-
vages, og eftir skamma stund
grillum við leiftur vitans, sem
sýndi klettana í næturhúminu.
Mary Deare var að hverfa, sem
óljós þúst í þokumistrinu.
Ennþá var mikil undiralda og
þegar við vorum ekki lengur í hlé
af Minquiers, risu öldurnar
hærra og óreglulega allt í kring-
um okkur og hentu okkur til og
frá eins og leiksoppi.
Loftið var kalt og um leið og
dagsskíman fjaraði út missti ég
alla tímaskynjun.
Við veltumst á öldunum yfir
fjóra klukkutíma, gegnvotir inn
að skinni, öðruhvoru gátum við,
eftir ljósinu frá Cap Freshel, átt-
að okkur á stöðunni.
Við vorum að lokum teknir
upp af farþegaskipi frá Peter
Port.
Skipið var að leita í kanalnum
eftir skipbrotsmönnum og stóðu
skarpan vörð. Að öðrum kosti
hefðu þeir tæplega komið auga á
okkur, því þeir voru í hálfrar
mílu fjarlægð. Þeir breyttu
skyndilega stefnu beint á okkur;
lögðust til kuls og létu sig reka
á okkur og fíruðu tógstiga niður
til okkar.
Maður kom niður stigann og
hjálpaði okkur upp.
Enskar raddir, með uppörfandi
orð, hlýjaði okkur um hjartaræt-
ur og allar hendur voru á lofti við
að innbyrða okkur.
Fólkið stóð í þyrpingu í kring-
um okkur, spurði okkur spjör-
unum úr, gaf okkur vindlinga og
sukkulaði.
Einn af yfirmönnunum fór með
okkur niður í klefa sinn og skip-
Framh. á bls. 227
240
VÍKINGUR