Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1970, Side 32

hafði mokað kolum meðan sjór-
inn rann í lækjum eftir gólfinu
og leystist upp í gufu, þegar það
snerti heitan ketilinn.
Nú hafði sjávarfallið snúizt í
gagnstæða átt og ljósblikkið frá
Mingniers færðist óðfluga nær,
en öfugu megin við okkur.
Við dagsbirtuna gat ég séð
sjálfan vitann. Það var eitt af
þessum vitaljósum á hárri stál-
grind, sem Frakkar nota, og þrátt
fyrir storminn heyrði ég öðru-
hvoru hið draugalega hljóð þoku-
lúðursins.
Við mundum ugglaust fara
framhjá vitanum a. m. k. í hálfr-
ar sjómílu fjarlægð.
Ég skrapp inn, leit á sjókortið,
náði í Patch gegnum talrörið og
bað hann koma upp.
Mér fannst langur tími líða
þar til' Patch birtist. Hann fór
hægt og reikaði í spori, eins og
hann væri nýstaðinn upp úr
þungri legu.
Við hver vaktaskipti um nótt-
ina hafði hann verið líkt og
skuggi af sjálfum sér, þegar hann
bar við ljósskímu.
Nú, þegar ég sá hann í dags-
birtunni blöskraði mér. Hann
leit bölvanlega út.
,,Það er ekki meira en svo að
þér standið á fótunum", sagði ég.
Hann starði á mig og virtist
ekki skynja hvað ég sagði, en ég
leit víst ekki glæsilega út heldur.
„Hvað var það“, spurði hann.
Ég benti á vitann, sem nú var
kominn fjögur strik á stjórn-
borða.
„Við lendum of langt innan .
við hann“, sagði ég. „Við tökum
bráðlega niðri á Brisant du Sud
skerjunum".
Hann fór inn í kortaklefann,
og ég bjóst við, að hann mundi
senda mig niður. Honum dvald-
ist. Ég var orðinn smeykur um að
hann hefði sofnað, svo ég kallaði
á hann.
En hann svaraði samstundis og
sagðist vera að athuga afstöðu
vitans í sambandi við kortið.
Sjávarfallið hafði gripið okkur
og ég sá að staðan gagnvart vit-
anum breyttist. Hann var næst-
um framundan, þegar hann kom
út úr kortaklefanum.
„Allt í lagi“, sagði hann ró-
lega.
„Sjávarfallið bjargar því, að
ennþá höfum við nægan sjó að
fljóta í“.
„Vindurinn hafði náð tökum
á skuti skipsins og sveiflaði hon-
um til hliðar. 1 um 300 metra
fjarlægð sást hringiða, sem benti
til að þar væru blindsker. Öld-
urnar brutu óreglulega til og frá
og risu í hvítri froðu hátt í loft
upp.
Brotsjór skall á skipinu, sjó-
lóðrið valt eins og árstraumur
yfir framþilfarið.
Skipið nötraði stafnanna á
milli við átökin.
„Viljið þér ekki að ég setji vél-
ina í gang.
Hann sneri baki að mér, og
hlustaði ekki á mig.
„I guðanna bænum maður!
hrópaði ég, „okkur rekur beint á
Minqniers".
„Allt í lagi í augnablikinu",
svaraði hann rólega, eins og hann
vildi róa mig.
En ég trúði honum ekki.
Hvernig gat allt verið ílagi ?
Framundan okkur var ekkert
að sjá annað en hafrót, sem braut
á neðansjávarskerjunum, yfir
margra mílna svæði.
Ef við nú tækjum niðri ....
„Við verðum að aðhafast eitt-
hvað“, sagði ég í örvæntingu.
Hann svaraði ekki, en starði í
gegnum sjónaukann út yfir sjó-
inn á stjórnborða og steig öld-
urnar af kunnáttu sjómannsins.
Ég vissi ekkert, hvað gera
skyldi.
Hann virtist mjög rólegur, eins
og hann hefði atburðina á sínu
valdi, — og þó þóttist ég vita að
líkamlega var hann kominn yfir
þau takmörk, sem hann þoldi, og
ef til vill einnig andlega.
„Við verSurn að komast klárir
af Minqniers“, sagði ég. „Þá
verður allt í lagi, ekki fyrr“.
Ég sleppti stýrinu og gekk að
stiganum: „Ég ætla að setja vél-
ina í gang“.
„Hann greip í.mig um leið og
ég gekk framhjá.
„Skiljið þér ekki“, sagði hann:
„Við sökkvum“.
„Andlitsdrættirnir voru, eins
og dökk augun, steinrunnir.
„Ég hefi ekki sagt yður frá
því, að sjórinn hefir brotizt gegn-
um skilrúmið.
„Ég varð var við það skömmu
áður en ég leysti yður af.“
Hann sleppti takinu á mér, brá
sjónaukanum fyrir augun á ný
og virtist leita eftir einhverju í
slæmu skyggni morgunskímunn-
ar.
„Hve lengi“ .... byrjaði ég
hikandi, því ég var tregur að
segja orðin.
„Hvað er langt þar til við för-
umst“ ?
„Ég veit ekki; nokkrar mínút-
ur, ein klukkustund, eða tvær“.
Hann lét sjónaukann síga, með
ánægjugrettu.
„Við eigum ennþá veika von, —
en .... “
Svo sneri hann sér að mér og
leit á mig rannsakandi augna-
ráði.
„Ég þarf að fá þrýsting á ket-
ilinn í tíu til 15 mínútur.
Eruð þér reiðubúinn að fara
niður og kynda áfram? En ég að-
vara yður, því að þér eigið enga
von um björgun ef skilrúmið læt-
ur sig meðan þér eruð niðri“.
„Hve lengi?“ spurði ég hik-
andi.
„Hálfan annan tíma, býst ég
við“.
„Hann leit aftur snöggt á
ástandið útifyrir og kinkaði
kolli.
„Komið! ég skal hjálpa yður
stundarkorn".
„En skipið?" spurði ég; ef það
tekur niðri á einhverju skerj-
anna . .. . “
„Það tekur ekki niðri“, svar-
aði hann.
„Það rekur áfram um það bil
eina mílu innan við vitann“.
Niðri í kyndistöðinni fannst
mér ég vera fjarlægur allri
hættu.
Hitinn, glóðin í eldholinu og
ljósin höfðu þægileg áhrif á mig.
^ VÍKINGUE
236