Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1970, Síða 35

fyrst, þegar ég leit út og sá dauf-
ar útlínurnar á skipsbógnum að
ég gerði mér ljósa grein fyrir
hvað skeð hafði!
Það mundu líða rúmar sex
klukkustundir þar til sjávarfall-
ið snerist í mótstæða átt, og
hækkaði í og sjógangurinn ykist.
Ég var hálfsofandi, þegar ég
skreiddist niður. Allt virkaði svo
óöruggt og dularfullt og ég stóð
af mer ímyndaðan velting af
gömlum vana, enda þótt skipið
væri stöðugt sem klettur.
Þegar ég náði til klefa míns,
voru stimpilslögin þögnuð og vél-
in stöðvuð. Það skipti mig engu
hver ástæðan var. Við mundum
hvorki þurfa á vél eða dælum að
halda framar. Svefn var hið eina
sem ég hafði áhuga á.
Það virðist næstum ótrúlegt að
svefn væri mögulegur, undir
þessum kringumstæðum. Ég hafði
álitið Satch geðbilaðan, en þegar
ég komst að raun um að hann
var það ekki, heldur hafði hann
þvert á móti sýnt yfirburða sjó-
mennsku, fékk ég aftur trú á hon-
um og treysti því að við værum
öruggir þar til sjávarfallið sner-
ist.
Ég gat hvort eð var ekkert að-
hafst, — ekki hann heldur.
Við höfðum engan björgunar-
bát; enga von um björgun, þar
sem við vorum inn á milli þessara
skerja og sízt á meðan óveðrið
geisaði.
Ég vaknaði í niðamyrkri, við
að sjórinn rann, eins og straum-
þung svört elfa eftir ganginum
fyrir utan klefann minn. Senni-
lega steyptist hann niður í gegn-
um brotinn loftsneril í salnum,
eða einnig annarsstaðar frá.
öldurnar skullu á skipshlið-
inni og öðruhvoru heyrði ég ískr-
andi skraphljóð, þegar skipið
hreyfðist til á skerinu.
Ég gekk upp í herbergi skip-
stjórans. Patch lá alklæddur í
kojunni og þó að ég beindi vasa-
ljósinu á hann, bærði hann ekki
á sér, enda þótt hann hefði sofið
yfir tólf tíma.
reyna að finna eitthvað matar-
kyns, og kveikti á prímusnum.
VlKINGUR
Ég fór niður í eldhúsið til að
í því kom ég auga á nafn-
spjald, sem fest var á klefahurð
bak við skipstjóraherbergið. Á
því stóð J. C. Dellimare og undir
nafninu: The Dellimare Trading
and Shipping Company Ltd.
Heimilisfangið var St. Mary Axe
í London.
Það var bjartur dagur, þegar
ég vaknaði aftur. Storminn hafði
lægt og öldugangurinn heyrðist
ekki framar.
Dagsskíman brauzt í gegnum
gluggann, sem var mattur af
seltu.
Patch svaf ennþá, en hann
hafði tekið af sér skóna, afklætt
sig í teppi.
Stiginn, sem lá niður að saln-
um og millum þilfarið virtist enda
í vatnsfleti, sem allskonar dót
flaut í.
Uppi á stjórnpalli blasti við
mér sami eyðileikinn og fyrr og
það setti að mér hroll.
Það var komin háfjara og
klettarnir risu allt í kring um
skipið, svartir af sjávargróðri
niður við hafflötinn. Vindstyrk-
urinn var ekki yfir fimm til sex
stig. Ég sá brotin á skerjunum
úti við sjóndeildarhringinn, en
við skipið var því sem næst lá-
deyða.
Ég stóð lengi í sömu sporum
og virti fyrir mér rólega undir-
ölduna, eftir storminn og kletta-
þyrpinguna allt í kring og ég
fann strauma af fögnuði fara um
mig við tilhugsunina; að vera
ennþá lifandi og að mér veittist
sá munaður að líta sólina spegla
sig í haffletinum og andvarann
leika um andlit mér.
En bátauglurnar stóðu auðar
nema hvað einn báturinn hékk
mölbrotinn í trosnuðum kaðli,
niður við sjávarmál.
I þessu kom Patch upp til mín.
Hann leit ekki í kring um sig, en
stóð og starði á stefnið, sem nú
stóð uppúr sjó og á lestaropið,
sem gapti við okkur lúgufullt af
sjó. Síðan gekk hann útá hrotinn
brúarvænginn og leit aftur eftir
skipinu.
Hann hafði þvegið sér í framan
og andlitið var fölt og tekið.
Mér fannst ég þurfa að segja
eitthvað; í það minnsta að láta
hann heyra þá skoðun mína, að
ég teldi hann hafa sýnt yfirburð-
ar sjómennsku við að koma skip-
inu á þennan stað. En allt fas
hans var svo fráhrindandi, að ég
sagði ekki orð, og að lokum labb-
aði ég þegjandi niður.
Honum dvaldist lengi uppi og
þegar hann kom niður, sagði
hann aðeins: „Við skulum fá okk-
ur matarbita, við getum yfir-
gefið skipið eftir einn til tvo
tíma.
Ég spurði hann ekki um hvern-
ig hann teldi okkur geta yfirgef-
ið skútuna með brotinn björgun-
arbát. Ég fann greinilega að hann
vildi engar orðræður. Hann tyllti
sér á kojustokkinn og lét axlirnar
síga.
Þvínæst tók hann sig saman
og í þungum þönkum og einskon-
ar leiðslu fór hann að tína saman
pjönkur sínar.
Ég kveikti á prímusnum og
setti ketilinn yfir, á meðan hann
dró út skúffur og lét ýmiskonar
sk.jöl niður í gula olíuborna
skjóðu.
Hann hikaði aðeins, leit á
myndina og tók hana líka.
Teið var tilbúið, þegar hann
hafði lokið við þetta og ég opn-
aði kjötdós.
Við borðuðum þegjandi og ég
braut heilann um það, allan tím-
ann hvað hann hyggðist fyrir.
Hvernig ætlaði hann að útvega
bát?
„Það þýðir víst lítið fyrir okk-
ur að bíða hér eftir björgun. Eng-
inn finnur Mary Deare hér.
Hann starði á mig eins og í
forundran yfir að nokkur skyldi
rjúfa dauðaþögnina um borð.
„Nei, það tekur tímann sinn
fyrir þá að finna dallinn".
Hann kinkaði kolli í djúpum
þönkum.
„En við verðum að slá saman
fleka“.
„Fleka?“ sagði hann undrandi.
„Við höfum bát“.
„Bát? .... Hvar?“
239