Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1971, Qupperneq 24

að sauma sárið saman. Þegar
Guðmundur taldi sig orðinn góð-
an í tánni.var hann sendur heim.
Nokkru seinna sprakk sárið út
og varð hann þá að fara aftur
á spítalann, þar sem hann dvald-
ist í 8 vikur.
Að lokinni spítalavist var Guð-
mundur búinn að missa af skip-
rúminu og hélt til Kaupmanna-
hafnar. Þar réði hann sig á
„Mexico“, frá Öko Austur-Asíu-
félaginu. Guðmundur og aðrir
þeir sem á skipið réðust, héldu
að þetta væri eitt af stóru skip-
unum sem sigldu til Austurlanda
eins og Kína, Japan o. fl. staða.
En þegar til kom reyndist þetta
vera fjögur þúsund tonna tank-
ari, sem sigldi beint á New Jersey
í Bandaríkjunum. Þegar þeir
komu aftur til heimahafnar, létu
þeir allir afskrá sig.
Eftir þetta var Guðmundur í
landi smá tíma. En þá kom í
höfnina brezka skipið „Glen
Sanda“ frá Glenline. Skipið hafði
verið í Austurlandasiglingum en
átti nú að fara til Bandaríkj-
anna. Um borð í „Glen Sanda“
störfuðu milli 70—80 Kínverjar.
í Bandaríkjunum voru þau lög,
að ekkert skip sem til banda-
rískrar hafnar kom, mátti hafa
starfandi Kínverja um borð.
Þetta enska skip varð því að
skilja alla Kínverjana eftir í
Danmörku og réði, samkvæmt
enskum lögum, einn hvítan mann
á móti hverjum tveimur Kín-
verjum. Skipverjarnir, sem í
Danmörku voru ráðnir, voru frá
öllum Norðurlandaþjóðunum.
Frá Danmörku sigldu þeir til
Baltimor og lestuðu þar kol, sem
þeir fóru með til Búneos Aires
og tók siglingin um mánuð. Eftir
að hafa losað kolin, héldu þeir
upp fljótið til Rósario og voru
þá komnir 400 mílur inn í land-
ið. Þar lestuðu þeir 3—4 þús.
tonn af lausu korni. En sökum
djúpristu skipsins gátu þeir ekki
lestað meira korn, svo að þeir
héldu til Búenos Aires og lestuðu
þar afganginn. Hún var skrýtin
lestunin hjá þeim innfæddu. Um
borð í skipið lágu tveir landgang-
ar og gengu þeir innfæddu upp
annan landganginn, hver með
sinn hveitipoka á bakinu, sturt-
uðu úr honum niður í lestina og
héldu síðan með tóman pokann
niður hinn landganginn. Með
hveitið fór skipið til London en
þar voru allir þeir, sem skráðst
höfðu á skipið í Danmörku, af-
skráðir. Það sögulegasta í túrn-
um var að tveir danskir strákar
struku af skipinu í Baltimor og
í stað þeirra voru ráðnir Arabar.
Eftir afskráninguna af því
brezka, þurfti Guðmundur að
vera smá tíma í landi, en réði
sig þá á danska skipið „Sarma-
tia“ og á því skipi var hann í
5 ár. Þeir sigldu aðallega suður
eftir eins og til Púertó Ricó,
Kúpu o. fl. staða. Á þetta skip
réðist nisjafn lýður um borð.
Þeir, sem að heiman komu, voru
stutt, skiptu fljótlega um skip
eða fóru annað.
Það var á þessu skipi, sem
Guðmundur minnist einnar land-
göngu. Þeir höfðu farið frá
Bandaríkjunum. Var fyrsta við-
komuhöfn þeirra Port of Mexíkó,
en þaðan héldu þeir lengra upp
með fljótinu til Minatitlan. Þar
fór Guðmundur ásamt þremur
dönskum skipsfélögum sínum í
land til að skemmta sér. Þeir
fóru á veitingastað og höfðu náð
sér í fjórar mexíkanskar „senjó-
rítur“. Þau sátu saman við eitt
af veitingarborðunum og létu
fara vel um sig. Eftir að hafa
verið þarna smá stund kom
mexíkönsk „senjóríta" frá öðru
borði yfir að þeirra borði og vill
fá eina af þeirra dömum til að
koma með sér yfir að sínu borði.
En borðdaman þeirra er ekki
á þeim buxunum og svar-
ar aðkomudömunni einhverjum
skammaryrðum. Aðkomudaman
brást hin reiðasta við, greip
tóma ölf lösku af borðinu og hugð-
ist keyra hana í höfuð henni, en
þá grípur einn Dananna í hand-
legg hennar og þrífur af henni
flöskuna. Koma þá ekki æðandi
3 Mexíkanar af Indjánakyni,
stórir og miklir, og gerðu sig
líklega til að ráðast á þá félaga.
Guðmundur gerði sig kláran til
að taka á móti þessum rumum,
en varð þó ekki um sel, því hann
vissi hversu fljótir þessir drjólar
voru að grípa til hnífsins. En
áður en til átaka kom stökk ein
af „senjórítunum“ upp frá borð-
inu, æddi á móti „köppunum“,
baðaði út öllum öngum, stappaði
niður fótunum og „bablaði" mik-
ið. Og það undur skeði að Mexí-
kanarnir urðu skíthræddir, hop-
uðu á hæl og einn þeirra þreif
stól á flóttanum, og setti hann
eins og skjöld fyrir andlit sér.
Þegar Guðmundur lauk veru
sinni á „Sarmatiu“ árið 1932,
var hann búinn að vera 8 ár að
heiman. Þá hélt hann aftur heim
til íslands og var fyrst smá stund
í Reykjavík. Hélt síðan heim til
foreldra sinna, sem þá voru flutt
til Þingeyrar, og var þar fram á
haust, en hélt þá aftur til Reykja-
víkur og leigði sér herbergi á
Herkastalanum.
Vorið 1933 var farið að tala
um að stofna Eimskipafélagið
Isafold. Guðmundur brá sér af
stað og hitti að máli Jón Kristó-
fersson, sem þá var ráðinn skip-
stjóri á „Eddu“, en hann og
Guðmundur voru þremenningar.
Guðmundur var ráðinn annar
stýrimaður og fyrsti stýrimaður
Þórður Hjartarson, en hann og
Guðmundur eru systkinasynir.
Aðalmennirnir, í þessari hluta-
fjárstofnun voru Gunnar Guð-
jónsson, Gísli Jónsson og Kveld-
úlfur, auk þess lögðu allir af á-
höfninni eitthvað fram til hluta-
félagsins. Hlutafé Guðmundar
var þrjátíuþúsund krónur. Síðan
var „Eddan“ sótt út til Þýzka-
lands, þar sem hún hafði verið
keypt. Skipið var 1400 tonn að
stærð, og var ætlað til saltfisk-
flutninga til Miðjarðarhafslanda
og þaðan með salt, eða eitthvað
því um líkt heim aftur.
Það var annan eða þriðja „túr“
þeirra á „Eddunni" að þeir komu
við á heimleið í Englandi til að
taka kol. Fyrsta höfn þeirra
átti að vera Djúpivogur. Á heim-
leiðinni fá þeir SV rudda með
mikilli þoku. Á þessum tíma var
VÍKIN6UK
356