Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1971, Síða 33

FRAMHALDSSAGAN:
„MARY DEARE “
eftir Hammond Innes.
Ég kinkaði kolli, og ég fann, að
hann reyndi að draga sínar eig-
in ályktanir.
Sætröllið kastaðist á hliðina
fyrir sterkri vindkviðu og ég
fann hvernig strekkti á stögun-
um. Ég fékk sjóslettu framan í
mig. Mike kom aftur.
„Hvernig vissurðu, að þetta
var Griselda?"
„Með öðrum orðum; ég hafði
á réttu að standa.
„Já, annaðhvort Griselda, eða
systurskip. Fimmtíu feta löng.
Byggð hjá Pankhurst 1931“.
„Hver er hámarkshraðinn ?“
„Erfitt að segja um það. Hún er
með tvær sex strokka Pankhurst
vélar, en það eru þær uppruna-
legu, og það fer eftir því, hvern-
ig þeim hefir verið haldið við.
Ég gæti trúað að hún kæmist
eitthvað yfir átta hnúta.“
Sætröllið lagðist dýpra og
sjórinn gekk yfir þilfarið.
„í sléttum sjó?“ „Já, aðeins í
góðu veðri“.
Það hvessti óðum, svo hvít-
fexti í öldurnar.
Ég þóttist viss um, að sjávar-
fallið mundi ekki breyta um
stefnu fyrr en eftir tvo tíma.
Þá mundi það snúast í vestur
og vaxandi stormur mundi róta
upp kröppum sjó. Það þýddi að
Griselda tapaði a. m. k. einni
mílu í hraða.
„Ég hætti á það“, sagði ég
við Mike. Við reynum að sleppa
undan þeim í nótt.
Síðan sagði ég honum frá
skipasalanum, sem ég og Hal
höfðum hitt og hvernig Higgins
hefði aðvarað mig.
„Higgins hefir gizkað á, að þér
mynduð fara niður til Lulworth“,
sagði ég við Patch.
VÍKINGUE
„Higgins?“
Hann sneri sér við og starði
aftureftir. Kastljósið lýsti upp
andlit hans og augun fengu sér-
stakan gljáa. Það gat verið reiði,
ótti, eða hroki, ég veit það ekki.
Svo slokknaði ljósið og hann
stóð við hlið mér eins og dimmur
skuggi.
„Ef það væri nú aðeins Delli-
marefélagið....“ Mike virtizt létta.
„Þeir geta ekkert gert, — geta
þeir það?“
„Þér virðizt ekki ennþá hafa
gert yður grein fyrir....“
Rödd Patch hljómaði hvöss og
snögg í myrkrinu, en ég gat mér
til um hugarástand hans og leit
um öxl. Var það ímyndun, eða
hafði báturinn dregið á okkur?
„Við höldum áfram“, sagði
ég. „Er það O.K.?
Ég var í óvissu um hvað
gera skyldi.
„Við eigum einskis annars úr-
kosta“, sagði Patch.
„Höfum við það ekki“, hróp-
aði Mike æstur.
„Við getum siglt inn til Poole,
báturinn þaima mun elta okkur
þangað....
„Ég held að við ættum að fela
yfirvöldunum um allt þetta mál“.
Hann var skjálfraddaður.
Báturinn tók sjó inn á stjórn-
borðsbóg og hann lagði öldu-
stokkinn í kaf. Við vorum aug-
sýnilega komnir á grynnra vatn
því öldurnar urðu krappari og
veltingurinn óþægilegur.
Skútan sleppti sjó og snerist
með ógnarhraða, þegar bátur-
inn stakk stöfnum.
„Hægið á mótornum“, hrópaði
Patch.
„Hann dregur úr hraðanum."
Hann hafði rétt fyrir sér og
Mike skaust inn í stýrishúsið og
sló af.
Hreyfingar bátsins urðu eðli-
legri við að nota seglin eingöngu
og hann varði sig miklu betur.
En þótt Patch, sem sjómaður,
hefði á réttu að standa, kom
Mike aftur og var öskuvondur:
„Þér þykist vera hárviss um
að við ættum að sigla í kapp
við þennan bát, yðar vegna“ —
og hann sneri sér að mér og
bætti við: „Farðu að mínum
ráðum John; snúðu undan og
taktu stefnu á Poole.“
„Snúðu undan?“ sagði Patch.
„Hinn báturinn gengur betur en
þessi.“
„Snúið þá uppí og setjið stefn-
una á Weymouth."
„Það er tilgangslaust,“ svaraði
ég.
„Og í báðum tilfellum myndu
þeir ná okkur,“ greip Patch
fram í.
,Hvað gerir það til?“ spurði
Mike.
„Þeir geta ekki gert okkur
neitt. Þeir hafa lögin sín megin,
það er allt og sumt; en þeir
geta ekkert gert.
„Drottinn minn góður!“ sagði
Patch með vonleysissvip. „Skiljið
þér ekkert ennþá?“
Hann beygði sig áfram með
andlitið þétt að mínu:
„Skýrið honum frá því, Sands.
Þér hafið hitt Gundersen, — og
þér þekkið núna þennan leik.“
Hann starði á mig, en sneri
sér svo aftur að Mike.
„Hlustið nú á: Ráðagerð þeirra
er að tryggja sér 250 þúsund
sterlingspund. Þeir hafa fjarlægt
farminn og selt Kínverjum hann.
Það var auðvelt að framkvæma
þetta atriði málsins. En fram-
365