Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1971, Qupperneq 29

ur. Þá léttist hann sama sem
ekkert yfir veiðiferðina og nýt-
ing- hans verður mikið betri í
vinnslu.
4. Á togveiðum ber að varast
það að taka of stóra poka. I of
stórum pokum fær lifandi fisk-
urinn of mikinn þrýsting. Blóð-
æðar hans springa víða í fisk-
vöðvanum. Sé verkaður saltfisk-
ur úr slíkum fiski, þá verður
litur fiskvöðvans dekkri en ella
og æðar koma fram í þunnildum
fisksins sem verðfella hann til
út.fiutnings. Séu tekin flök af
blóðsprengdum fiski og fryst, þá
er það mikill misskilningur ef
menn halda að flökin losni við
allt blóðið við þvottinn. Þessi flök
dökkna við geymslu í frosti og
geta af þeim sökum aldrei orðið
fyrsta flokks vara.
5. Þegar skip fiska í ís þá
verða slæging og þvottur ásamt
lagningu fisksins og ísun, þýð-
ingarmikil atriði í meðferðinni
um borð í skipinu.
Nauðsynlegt er, að ekki séu
skildar eftir innyflaleifar í
kviðarholinu eða endi af göm
hangi við fiskinn. Þá er nauðsyn-
legt að þvottur sé góður eftir
slægingu. Þegar fiskur er lagður
í ís þá þarf kviðsárið að snúa
það mikið niður, að útilokað sé
VÍKINGUR
að þar geti safnast fyrir vatn,
því slíku vatni hættir við að fúlna,
en það eyðileggur fiskinn. Þá ber
að varast að hafa fisklagið of
þykkt, því að mikill þrýstingur
á fiskinum losar um vöðvavefina,
en við það losnar fiskurinn við
óeðlilega mikið vatn, og geymslu-
þol hans minnkar mikið og fisk-
farmurinn verður léttari en efni
standa til. Þetta veldur öllum
þeim skaða, sem eiga hlut sinn í
fiskfarminum.
Á meðan ekki hafa verið tekin
almennt í notkun, kassar til
geymslu á ísvörðum fiski um borð
í veiðiflotanum, svo og á fisk-
vinnslustöðvum í landi, þá þurfa
skipstjómarmenn að beita öllum
tiltækum ráðum til að forða fisk-
inum frá skemmdum og eins gegn
því að fiskurinn léttist óeðlilega
mikið meðan á veiðiferð stendur.
6. Eins og stendur eru veiðar
með netum á vetrarvertíð, eitt
stærsta fiskveiðivandamál okkar
íslendinga. Netanotkunin er í
fjölda tilfella alltof mikil, svo
til vandræða horfir, þegar skip
komast ekki yfir að draga öll
sín net í góðu sjóveðri. Um þetta
er nauðsynlegt að settar verði
skynsamlegar reglur og þeim
framfylgt. Netaveiðar okkar hafa
skilað altof miklu af gölluðu
hráefni á land á undanfarandi
vertíðum.
En til þess að reglur um
þorskanetaveiðar skili nauðsyn-
legum árangri, þá þurfa skip-
stjórnarmenn að standa að mót-
un þeirra. Þetta mikla vandamál
hefur verið leyst bæði hjá Norð-
mönnum og Færeyingum í góðri
samvinnu við skipstjórnarmenn
og félagssamtök þeirra. Því
skyldi okkur Islendingum vera
það ofvaxið að gera það sama?
Ég kom á vetrarvertíðinni
1970 til Svolvær í Lofót, en það-
an stunduðu þá 360 bátar veiðar
með þorskanetum. Þar voru
þorskanetaveiðarnar ekki lengur
neitt sérstakt vandamál. Norð-
menn voru þá búnir að fram-
fylgja skynsamlegum reglum um
veiðarnar um mörg ár, en þessar
reglur voru settar í samráði við
skipstjórnarmenn á veiðiflotan-
um. Ég talaði við marga skip-
stjóra og öllum kom þeim saman
um að reglurnar sem í gildi voru
og voru búnar að vera í mörg ár,
að þær hefðu unnið kraftaverk
á því sviði að bæta fiskgæðin.
Ekki einn einasti af þeim skip-
stjórnarmönnum sem ég talaði
við, vildi missa þessar reglur,
heldur voru þeir sannfærðir um,
að það væri allra hagur að hafa
þær. Ég skoðaði talsvert af sölt-
uðum fiski þarna í verstöðinni,
sem veiddur hafði verið í net.
Og allur þessi fiskur var eins
og bezti hlutinn af okkar neta-
fiski. Það mátti segja að næst-
um upp til hópa væri þetta nr I
og nr. II fiskur, lakari fiskur
var varla finnanlegur. Þegar ég
tala um fiskgæðin þá miða ég við
útflutningsmat á saltfiski, en ég
hef um fjölda ára metið saltfisk
til útflutnings hér á Suðurlandi,
jafnt fisk veiddan með netum
sem og öðrum veiðiaðferðum.
Að síðustu vil ég segja þetta.
Ég vonast eftir góðri samvinnu
við alla skipstjórnarmenn svo og
aðra sjómenn á veiðiflotanum,
um það að bæta meðferðina á
fiskinum um borð í skipunum á
sjónum. Takist okkur þetta, þá
er það allra hagur.
Bátar í slipp á Akranesi.
361