Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1998, Qupperneq 32

Jóhann Sigurjónsson sjávarlíffræðingur hefur tekið við starfi forstjóra
Hafrannsóknarstofnunarinnar. í viðtali við Sæmund Guðvinsson ræðir
Jóhann vítt og breytt um starfsemi stofnunarinnar og nauðsyn þess að
styrkja starfsemina. Jóhann segir að aldrei megi trúa útreikningum vís-
indamanna í blindni
Góð vfsindi
taka mið
af reynslu
sjómanna
„Ég ólst upp við sjávarsíðuna í Reykjavík,
nánar tiltekið við Ægisíðu. Þó að ég hafi
aldrei orðið frægur grásleppukarl kynntist ég
strax í æsku rauðmaga- og grásleppuveiði og
á vorin seldi ég rauðmaga úr vagni við göt-
una. Ég hafði mjög gaman af öllu þessu lífi í
fjörunni og það hefúr eflaust haft áhrif á mig.
Þá var ég mörg sumur í sveit í Mýrdalnum en
þegar ég stálpaðist var ég jafnan í vegavinnu
og brúarsmíði víða út um land á sumrin. Ég
fór í náttúrufræðibraut í menntaskóla og það
hefur sjálfsagt haft einhver áhrif á það hvern-
ig mitt nám síðan þróaðist ásamt reynslu
minni frá sjávarsíðunni og sveitinni", sagði
Jóhann Sigurjónsson forstjóri Hafrannsókn-
arstofnunarinnar þegar hann var spurður
hvað hefði orðið til þess að hann kaus þá lífs-
braut sem hann hefur gengið.
Jóhann tók við forstjórastarfinu þann 1.
ágúst síðastliðinn af Jakobi Jakobssyni og var
eini umsækjandinn um stöðuna. Hann hef-
ur starfað hjá Hafrannsóknarstofnuninni síð-
an árið 1981 og var skipaður aðstoðarfor-
stjóri 1994. Haustið 1996 fékk hann leyfi frá
störfúm til að gegna starfi sendiherra í utan-
ríkisþjónustunni þar sem hann var aðalsamn-
ingamaður íslands í fiskveiðimálum. Jóhann
kom aftur til starfa í Hafrannsóknarstofnun-
inni síðast liðið vor.
í ATI MEÐ HREFNUKÖLLUM
„Það er erfitt að velja þegar komið er í há-
skóla en ég hafnaði í líffræði. A síðasta ári
mínu þar fór ég að kynnast sérfræðingum á
Hafrannsóknarstofnuninni og vann hér eitt
sumar áður en ég fór utan til framhaldsnáms.
Það var að nokkru fyrir atbeina Jóns Jónsson-
ar, sem þá var hér forstjóri, að ég fór til Nor-
egs þar sem ég nam sjávarlíffræði og stundaði
rannsóknir í þrjú ár við Oslóarháskóla. Þeim
lauk með ritgerð um líffræði og veiði hrefnu.
við íslandsstrendur. Þetta var mjög góður
tími og lærði ég hjá þekktum norskum hvala-
sérfræðingi. Á sumrin var ég hér heima og
safnaði mínum gögnum á bátum Norðan-
lands og fyrir vestan. Var alltaf með hrefnu-
köllunum í atinu. Áður en ég hóf þessar líf-
fræðilegu rannsóknir fór ég um landið og tal-
aði við alla hrefnusjómenn sem ég fann. Þetta
gerði ég mjög kerfisbundið. Bjó til 20 síðna
spurningaeyðublöð og mældi alla þeirra
reynslu á vísindalegan hátt. Mér fannst það
algör nauðsyn að átta mig á þeirri reynslu og
þekkingu sem var fyrir hjá þeim sem höfðu
unnið við þetta alla sína tíð áður en ég færi að
rannsaka þetta með hefðbundnum aðferðum
vísindanna. Þetta var grundvallaratriði auk
þess sem ég kynntist fjölmörgu skemmtilegu
fólki.
Eftir að hafa lokið framhaldsnámi fékk ég
rannsóknarstöðu við sjávarlíffræðideild Osló-
arháskóla og vann þar um skeið. Svo fór
taugin ramma að segja til sín og þegar mér
bauðst fúllt starf hér á Hafrannsóknarstofn-
uninni við hvalarannsóknir þáði ég starfið.
Þá vann ég við hrefnurannsóknir og síðan
ekki minna við stórhvelarannsóknir í hval-
stöðinni í Hvalfirði og fór auk þess í fjölda
rannsóknaleiðangra. Ég var svo heppinn að
fá að taka þátt í og stýra þessu mikla hval-
rannsóknarátaki sem gert var um miðjan síð-
asta áratug. Þá voru átök um hvalveiðar og
meira að segja átök um hvalarannsóknir. En
ég held að það blandist engum hugur um það
í dag að við náðum að gjörbreyta öllum
32
Sjómannablaðið Víkingur