Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1998, Qupperneq 47

Það vall síli út um magaopið. Drengurinn horjði hrifinn á fagurrautt
blóðið renna í taumum niður gullhvítan fiskinn. Svo brá hann hnífhum
á Litlu uggana. Það var markið hans. Hann kastaði báðum fiskunum í
stíuframan við vélarhúsakappann.
— Fœriðþitt í botni, kallaði Gamli Jón.
Drengurinn greip fierið tilað taka grunnmálið. Það var strax kominn
áfiskur, oghann fór aftur aðdraga. Ognú voruþeiralliraðfá hann, all-
ir að renna og draga og blóðga og marka, og það voru dynkir og hvinur
og sláttur.
Drengurinn gaf körlunum auga. Fiskdrátturinn virtist þeim léttur á
höndum. Kannski þó ekki Gamla Jóni. Hann var víst orðinn nokkuð
gamall. Og svolítið feitur var hann og líklega stirður; dró fierið stuttum
togum. Drengurinn hafði tekið eftir því að hann átti örðugt með að
beygja sig. Þegar hann inbyrti fisk tók hann ofarlega í tauminn og
slöngvaði fiskinum í háum bogayfir lunninguna.
Drengtirinn tók Líka efiir því hvemig karLinn dró, hann Halli Jenni.
Hatm var minnstur af körlunum. Bara hann, dreng-
urinn, var minni. En hann var sagður fiskinn, og
hann var afar röskur að draga, dró löngum togum
vatt liðlega upp á bolinn við hver tog. Drengurinn
reyndi aðfara eins að: D r a—ga, dra—ga. Það
hvein í vaðbeygjunni. í huganum áminnti hann
sjálfan sig: Vera fljótur að innbyrða og ná þeim af
krókunum. Út með fierið strax. Nú var bara að
draga og renna, renna og draga. Drengurinn
vissi að hann átti að herða sig, tilþess var hann
hér um borð. Oggaman varþetta. En fiskurinn
tók nú samt ansi þungt í. Hann gat ekki verið
eins fljótur og karlamir. Stundum stöðvaðist
fœrið, jafhveL kom fyrir að það rann út úr
greipinniþegarfiskurinn leitaði niður, en svo
gafhann sigaftur. Drengurinn fann fljótt til
þreytu, en hiín hvarfjafhan þegar hann sá
fiskana koma undir borð.
Það leið á daginn. SkýjasUðan þynntist
og hvarf. Sólin skein af himni háa.
Drengurinn var löngu kominn ilr peys-
unni og hajði brett upp ermarnar á
milliskyrtunni. Framan á sér hafði
hann hvíta gúmmísvuntu. Það var
komið logn. Skínandi hvítalogn.
Það var slangur af fugli kringum
bátinn. Það voru múkkar. Þeir
höfðu hœgt um sig í logninu, en það
var í þeim urgur þar sem biðu eftir
ati.
Fiskurinn var stöðugt vel við,
Ljós ogfeitur sílisfiskur.
Afiur og afiur voru sökkumar
felldará dekkið, enn ogaftur var
bylt inn fiski, ojtar tveimur en
einum.
Drengurinn seiglaðist við
dráttinn. Lúinn sótti á hann,
lagði upp í axLir og herðar og
niður í bakið. Hann langaði
að hvíla sig, en minntistþess
þá aðþetta hafði hann viljaðsjálfúr. Þess vegnayrði hann að halda áfram
og spjara sig, spjara sig eins og hann framastgœti, þótt hann hefði ekki við
körlunum að draga svona marga ogstóra fiska.
Honum var orðið mjög heitt á hóndunum. Ullarvettlingamir vom
fami aðþófha, og núna voru þeir alltofhlýir, heitir og blautir. Hann var
að verða sár í greipunum. Þess vegna tók hann stundum öfugt ífiœrið, dró
með handarjaðrinum.
— Nú þykir mér Ijótt að sjá til þín dengsi minn, sagði Gamli Jón, að
draga utidir pus.
Þá h&tti hann að draga undir pus, en dró eins og hann átti að gera,
þótt hann vœri sár í lójunum. Og það var enginn stans, engin hvíld.
Menn rétt hlupu frá sem snöggvast að fá sér brauðbita og tesopa.
Hœgt norðurfallið hafði borið bátinn upp á grunnið. Þegar grynnkaði
tregaðist og tók að lokum undan. Það var mikiLL fiskur á dekkinu. Þeir
fóru í aðgerð og drengurinn var í lestinni að kasta fiski inn í stíur og ísa
hann með skóflu. Þangað niður heyrði hann vargarhljóðin í múkkunum
sem vom að fljúgast á um slorið.
A efiirfengu þeir sér snarl afnesti sínu. Drengurinn átti
hrísgrjónargraut í emaleraðri fótu. Honum tókst að ylja
hann i skattpotti á kabyssunni. Sykri stráði hann út á og
hellti út á mjólk úr pela sínum. Með þettafór hann upp í
sólskinið og lognið.
Það var mikið sólskin, en öðruvísi en áður. Sólin hajði
lakkað og var farin að roðna, og roðaslikja var að fierast
yfir hafbunguna í útnorður, undir sól. Suðurundan
hafði dökknað, var komið svartalogn.
Þar var sett í gang ogfarið að stíma suður. Báturinn
ruddist gegnum Lognsavið hœgum, þungum slögum.
Drengurinn stóð á lestarhlerunum við bómuna og
virtifyrir sér hafog himin. Hvergi var ský.
Aftur var fiskur undir. Mikillfiskur í svartalogni
og rauð sólin að baki þeim. Einn og tveir, tveir og
tveir komu þeir úr dimmu djúpi upp í náttleysuna.
Svofór að kula aðeins að norðan og suðurfallið tók
sig upp. Bátnum var snúið ognú höfðu þeir sólina
í andlitið. Hún var enn að roðna og ekki hœgt að
horfa í hana nema rétt í svip. Og hafið var enn
að dökkna og fiskurinn var guLhvítur og blóðið
spýttist Ljósrautt úr hálsinum og rann í taumum
niður bolinn.
Drátturinn varð drengnum þyngri og
þyngri; fiskamir lögðust fastar í og hann var
lengur að draga en áður. Hann var að soðna
á höndunum í vettlingunum. Hann var
kominn með blöðru í greipina á hetgri
hendi,
Sólin. Hann varað reyna aðgefa henni
auga. Skyldi hún ekki œtla að síga í hafið?
Það var rétt eins og hún vœri á báðum
áttum. Ætti hún að láta sig hverfa und-
ir hafbunguna eða taka á sig rögg og
hífa sig upp á himininn. Hún gat víst
ekki ákveðið sig, bara hékk svona rétt
við sjónhringinn, eldrauð afáreynslu.
Það sótti syfia á drenginn. Fdtrið
var í botni. Hann tók grunnmálið og
setti fast. Svo hallaði hanns ér að
Sjómannablaðið Víkingur
47