Náttúrufræðingurinn - 1934, Blaðsíða 30

22
NÁTTÚRUFR.
Hrafnsöndin virðist eftir merkingu að dæma, fara mjög mikíð
yfir opin höf. Nokkrar íslenzkar fuglategundir virðast einkum
dvelja á Bretlandi á veturnar (urtönd, rauðhöfðaönd, gráönd, graf-
önd, skúfönd, duggönd, he^ðagæs, heiðlóa og hrossagaukur). Þó
hefir duggöndin einnig mjög þýðing-
armikla vetursetu við Zuider-vatn í
Hollandi, og eitthvað svipað virðist
eiga sér stað með toppöndina. Fyrir
hinar tegundirnar eru Bretlands-eyjar
mjög þýðingarmikill áfangastaður, á
meðan á ferðum stendur (heiðlóa,
spói, þúfutittlingnr, stelkur og skógar-
þröstur). Sumar tegundirnar komast
all-langt suður á bóginn (heiðlóa til
24. myud. Á!ft. (svanur)
Portúgals, spói til Senegal í Afríku, hrafns-
önd til Azor-eyja, þúfutittlingur til Spánar,
lóuþræll til Portúgals og sandlóa til Frakk-
lands). Þá eru tegundir, sem færa sig til
eftir árstiðum, (t. d. svartbakur, sefönd og
stokkönd), en ferðir þeirra eru ekki eins
reglubundnar. Loks eru til tegundir, sem
virðast vera mjög bundnar ættjörðinni, og
litlar ferðir fara (æðarfugl, straumönd, hús- 25 mynd' Musriand,n'
önd). Sérstaklega athyglisverðar eru þær tegundir, sem fara til
Ameríku (rauðhöfðaönd, litla gráönd, sem að litlu leyti fljúga
vestur um, og hávella, skúmur og kjói, sem utan íslands hafa
einungis fundist í Ameríku).
Manni dettur ósjálfrátt í hug
skoðun Wegeners, að Ame-
ríka hafi smá-þokast vestur á
bóginn, frá ströndum Evrópu
og Afríku, og einu sinni hafi
einungis verið mjótt sund á
milli nýja og gamla heims-
ins, en um það hafi farfuglar
flogið frá íslandi suður á
bóginn. — Smátt og smátt
breikkaði sundið, á flugi sínu
suður á bóginn fylgdu þá
sumar tegundir vesturströnd-
26. mynti. sóiskríkja (Snjótittiingur). inni, aðrar fóru austan megin,