Náttúrufræðingurinn - 1934, Blaðsíða 33

NÁTTÚRUFR.
25
enska vöruheitinu „Persian lamb“. Með landsmönnum sjálfunr
hefir fjárkynið jafnan heitið „Arabi“, þ. e. arabiskt fé, sem
virðist benda til þess að það sé upprunnið frá Arabíu. Vísinda-
menn telja það til þeirrar tegundar af ættkvíslinni Ovis er þeir
nefna Ovis vignei.
Það eru skinnin af lömbunum, helzt ekki eldri en 2—3
nátta, sem hefir gert fjárkyn þetta frægast. Þau eru svört, ein-
kennilega fallega hrokkin og gljáandi. Þegar lömbin eldast
Karakúlkind.
fer að greiðast úr lokkunum og gljáinn að hverfa og verða
þau þá verðmætislaus. Fallegust þykja þau af ófullburða
lömbum og eru þau skinn nefnd „breiðdindlar“ (Breitschwánze,
e. broadtails), þar er áferðin sléttust og gljáinn mestur. Þetta
er ekki tízkuvara að eins frá deginum í dag, því að á mynd-
um frá því um 1400 fyrir Krist sjást skinn þessi á skrautklæðn-
aði og hafa þau því þá þegar verið komin í tízku. Fullorðið fé,
3—4 vetra, er grátt að lit, þó að lömbin séu tinnusvört. Ekki
þykir fjárkynið hafa neina sérstaka kosti aðra en lambskinn-
in. Ketið er þó talið gott átu og mjólkin fitumikil. Ullin mun
varla vera betri eða meiri en á íslenzka fénu. Einna einkenni-
legast við fé þetta, í okkar augum, er dindillinn. Hann er langur,