Náttúrufræðingurinn - 1955, Blaðsíða 11

HAPPADAGURINN
5
. . .. Finnur hafSi í laumi tekiS ágœtar myndir af gœsaþyrpingunni í þeirri von,
aS Peter sæi ekki til hans . . . “
gæsirnar, ef netið héldi þeim ekki. Peter sveigði litið eitt til hliðar,
og gæsaþyrpingin fór að mjakast hægt og hægt í áttina til dilksins
næstum því án þess að gæsirnar yrðu þess varar, að þær væru komn-
ar á hreyfingu. Þegar hér var komið, mundi Peter eftir því öðru sinni
að gá að bláum hringum, en þeir voru einkenni fugla, sem Phil og
Peter höfðu merkt í Bretlandi. Hið fyrra skipti hafði hann ekki kom-
ið auga á neinn, en nú sá hann glampa á bláan hring beint fyrir
framan sig. Hann lirópaði til Phil, sem varð ekki síður hrifin, þegar
hún kom auga á hringinn.
Gæsirnar þokuðust inn í dilkinn, enda þótt minnstu munaði, að
þær kæmust þar allar fyrir. Peter var helzt á því að stækka hann
með því að taka upp annan vænginn og afkróa gæsirnar með honum,
en Finnur var á þeirri skoðun, að við mundum geta komið þeim öll-
um inn í dilkinn, og varð raunin sú. Þvermál dilksins, sem var ekki
alveg hringlaga, var 5 m á annan veginn, en 3 m á hinn.
Nú höfðum við ráðið gátuna um hinar fornu gæsaréttir. Engir væng-
ir höfðu verið nauðsynlegir, engin net, ekkert nema grjótkvíin. Nokkru
fleiri rekstrarmenn myndu að visu hafa verið nauðsynlegir, en tiu
myndu þó allténd hafa nægt. Gæsunum myndi hafa verið smalað upp