Náttúrufræðingurinn - 1975, Síða 53

NÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
177
Sumarið 1966 voru helstu breytingar orðnar þær, að gróðurinn
var orðinn þéttari surns staðar. Einkum myndaði sauðlaukur þéttar
smábreiður. Ekki liggja þó fyrir neinar talningar á gróðurþéttleika,
og enn voru allstórir blettir nær gróðurlausir. Hnúskakrækill var
nú orðinn minna áberandi.
Þegar nær dregur að hinu nýja vatnsborði verður gróðurinn mjög
gisinn. Auk áðurnefndrar þéttleikaathugunar var talið á þremur
stöðum mn eða neðan við hæsta vatnsyfirborð. Reyndist þéttleik-
inn þar 8,19 og 13 pl/m2, aðallega mýrasauðlaukur og lindasef. Á
sex af fimmtán athugunarstöðum, senr hærra lágu, reyndist þétt-
leikinn 22 pl/m2 eða minna.
Auk þeirra tegunda, sem áður getur, hefur skriðlíngresi (Agrostis
stolonifera) víða fest rætur, en livergi mikið, og í þúfum þeinr,
sem myndast liafa, má finna nokkrar fleiri tegundir (1964—1966).
Lýsing sú, sem hér hefur verið gefin, nær aðallega til vesturhluta
vatnsbotnsins, senr er hallalítill. Er hallinn þar um 1:250. Að sunn-
anverðu er botninn hallameiri og því nrjórra belti komið á þurrt.
Má þar tilgreina eftirtalin gróðurbelti eftir aðaltegundinni: I.
Hrafnafífa, II. Mýrasef, III. Lindasef, IV. Gróðurlítið.
Ekki var gerð nema lausleg athugun á þessum beltum. Hrafna-
fífubeltið er nreð sönru einkennum og áður getur. E. t. v. mætti
þó tala um sérstakt gróðurbelti næst bakkanum þar senr klófífa
er ríkjandi og þurrlendistegundir hafa fest rætur. Inn á milli fífu-
breiðanna kvíslast lægðir svipaðar að flatarmáli, þar sem seftegund-
irnar báðar eru ríkjandi. Mýrasefsbeltið einkennist af mýrasefs-
þúfunr, sem eru allþéttar og þekja um helming yfirborðsins. Auk
þess vaxa þar þær tegundir, senr einkenna lægri lrluta vatnsbotns-
ins. Lindasefsbeltið er hallamest og algrænt yfir að líta, og þar er
mjög lítið um aðrar tegundir. Þéttleiki gróðurs er þó mjög lítill
þar. í fjórða beltinu sjást aðeins stöku plöntur af sauðlauk, linda-
sefi og mýrasefi á stangli. Mixrna ber á sauðlauk og íraflagrasi á
þessum hluta vatirsbotirsins eir að vestanverðu.
Breidd beltanna var mæld í ágústlok árið 1966 á einum stað,
þar sem beltaskiptingiir er hvað greinilegust. Var fífubeltið þar
26 m á breidd, mýrasefsbeltið 18 m, lindasefsbeltið 16 m, en þaðair
að vatnsboi'ði voru þá um 35 m. Þessi hluti vatirsbotnsins er ekki
friðaður fyrir ágangi búfjár. Bíst sefið vel af fénaði og líklega eiirnig
sauðlaukurinn.
12