Náttúrufræðingurinn - 1975, Blaðsíða 58

182
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
5. mynd. Gróður við suðurbakka Vatnshamravatns. (Ljósm. H. B., 1966). Næst
bakkanum er belti, þar sem hrafnafífa vex í breiðum, en í lægðunum á milli og
utan hrafnafífubeltisins er gróðurinn gisinn og mýrasef og lindasef aðaltegund-
irnar. Vatnsbotninn er hér liallameiri og gróður með öðrum svip en við vestur-
bakkann, sem sést fjær á myndinni.
en vallarsveifgras virtist horfið. Skriðlíngresi var orðið allútbreitt,
og hálmgresi og fjallapuntur höfðu náð góðri fótfestu. Hrafnafífa
var algeng, þar sem heilgrös mynduðu ekki gróðurþekju. Ýmsar
aðrar tegundir, svo sem vatnsnarfagras, naflagras, sauðlaukur og sef,
höfðu hopað til muna. Sumarið 1974 heldur vallarfoxgrasið enn
velli, en hefur ekki breiðst út. Gulstör, sem enn var sjaldséð 1969,
hefur nú náð verulegri útbreiðslu. Tvær tegundir, sem ekki er getið
um í fyrri athugunum, lokasjóður (Rhinanlhus minor) og vallhæra
(Luzula multijlora), eru nú orðnar alláberandi. Aðrar tegundir,
sem ekki hafa verið skráðar áður, eru: skarifífill (Leonlodon autum-
nalis), hvítmaðra (Galium pumilum), túnsúra (Rumex acetosa) og
snarrótarpuntur (Deschampsia caespitosa).