Samvinnan - 01.06.1946, Blaðsíða 7

6. HEFTI
SAMVINNAN
óvenjulega snjöllum mönnum: Benedikt Sveinssyni,
Bjarna Jónssyni frá Vogi og Magnúsi Magnússyni frá
Cambridge. Unnur var búin ágætum námsgáfum,
hafði lesið mikið heima í föðurgarði. Hún var vel undir
það búin að hafa hin beztu not af kennslu og kynn-
ingu við þá þrjá afburðamenn, sem kenndu henni
tungumál og bókmenntir. Veturinn í Reykjavík varð
henni þýðingarmeiri heldur en löng skólaganga verð-
ur mörgum manni.
Þennan sama vetur byrjaði Hulda, því að svo nefndi
hún sig þá, að birta mörg af kvæðum sínum í blöðum
og tímaritum, sem Benedikt Sveinsson og Bjarni
Jónsson stóðu að. Hún varð þá fyrir þeirri óvenjulegu
viðurkenningu, að Einar Benediktsson orti til hennar
fagurt kvæði, með lofsamlegri hvatningu um að halda
örugg áfram á skáldabrautinni. Þennan sama vetur
kynntist Hulda tveimur höfuðskáldum samtíðarinn-
ar: Benedikt Gröndal og Þorsteini Erlingssyni. Höfðu
þeir báðir hinar mestu mætur á hinni ungu skáldkonu,
og vildu gera veg hennar í öllu. Eftir þennan vetur
var Hulda búin að taka öruggan og veglegan sess með-
al íslenzkra skálda. Hún túlkaði á rómantískan hátt
fegurð dalsins og fegurð lífsins. Stundum tengdi hún
höndin við þjóðkveðskap fyrri alda, eins og í þulum
aínum, sem nutu strax mikilla vinsælda og hafa mik-
ið og varanlegt gildi.
Eftir hina skömmu námsdvöl í Reykjavík hvarf
Hulda heim til átthaganna og giftist heitmanni sín-
um, Sigurði Bjarklind, síðar kaupfélagsstjóra á Húsa-
vík. Varð Húsavík um langa stund heimili þeirra
hjóna. Þar áttu þau glæsilegt heimili, nokkur börn og
uiikil störf. Sigurður Bjarklind var um langa stund
leiðtogi í Kaupfélagi Þingeyinga og í Húsavíkurbæ.
Hann var íþróttamaður, fjörmaður, gleðimaður, og
■svo raungóður, að hann vildi leysa hvers manns vand-
veeði. Þau Bjarklindshjónin reistu skála sinn yfir
þvera þjóðbraut. Þar var hin mesta gestrisni sýnd
íafnt héraðsmönnum eins og þeim, sem komnir voru
um langa vegu. Heimili þeirra var stórt og mann-
margt. Frúin hafði meira en nóg að gera við „önn
öagsins". En samhliða stóru og erfiðu húsmóðurstarfi
var Hulda sístarfandi að andlegum efnum. Þau hjón
komu upp stóru bókasafni. En samhliða því var bóka-
safn Benedikts Jónssonar mesta vopnabúr Þingeyinga.
hó að bókavörðurinn væri ekki skáld, þá viðaði hann
að hinum beztu skáldum, sem völ var á. Hulda naut
starfsins og bókanna, og fullnægði skáldþrá sinni.
Eftir fyrra stríðið brá hún sér tveim sinnum frá búi
og börnum til Noregs, Danmerkur og Englands, dvaldi
þá meðal annars alllengi í Oxford hjá nafnkenndum
manni Sir William A. Craigie, prófessor. Ekki
hreyttu utanferðirnar vinnubrögðum hennar. En þær
voru eðlilegur liður í þróun rithöfundar, sem hafði
fullmótazt á unga aldri, en vildi fylgjast með báru-
slætti samtíðarinnar.
Hulda var sístarfandi sem skáld og rithöfundur í
40 ár, frá því að hún tók að birta ljóð sín hjá Bene-
dikt Sveinssyni í Ingólfi og fram á vordaga 1946. Hún
var óþreytandi eljukona, en heilsan ekki sterk að
sama skapi. Mikið af sögum sínum, ævintýrum og
ljóðum ritaði hún í þrálátum veikindum. Áhuginn bar
hana yfir alla erfiðleika.
Tímarnir breyttust og nýjar stefnur ruddu sér
braut í skáldskap og listum. Tvö ægileg stríð eyddu
hálfum heiminum. Mörgum skáldum og listamönnum
varð svo hverft við, að þeir tóku að tigna mest það
sem ljótt var og ógöfugt í mannslífinu. En Hulda yfir-
gaf ekki æskuhugsjónir sínar, heldur hélt áfram að
tigna fegurð og manngöfgi mitt í ölduróti menning-
arinnar. Og skömmu áður en hún andaðist, vann hún
einkennilegan og merkilegan sigur. Hún orti mest um-
talaða og mest dáða kvæðið til vegs lýðveldinu, sem
endurreist var mitt í hörmungum styrjaldarinnar 17.
júní 1944. í þessu kvæði beitti Hulda, enn sem fyrr,
hugsjónaaðferð sinni frá draumatíma aldamótanna.
Hún tignaði enn sem fyrr fegurð dalsins, fegurð lands-
ins og göfgi tungunriar. Hátíðarljóðið frá lýðveldis-
árinu var síðasta bókmenntaafrek Huldu. Með því
var lokið löngum starfsdegi, þar sem skáldkonan gaf
þjóð sinni til ævarandi eignar fagrar rósir og enga
þyrna. J. J.
Wú remup óctiH-------------
Nú rennur sólin í roðasœ
og rökkrið stígur í dali,
heiðsvalinn flýgur hreinn og tœr
um hájökla hvíta sali.
„Valurinn flýgur vítt yfir skóga“.
Kvöldið á björtum bjarmavœng
brosandi svífur víða,
blómdögg fellur á blöð og strá,
blœkyrrt er skjólið hlíða.
„Valurinn flýgur vítt yfir skóga“.
Hvar sem blómtár og bjarmi skín
bláu augunum þínum,
verði þér kvöldið vœrt og fritt,
vefji þig friði sínum.
„Valurinn flýgur vítt yfir skóga“.
HULDA.
167