Samvinnan - 01.06.1946, Blaðsíða 17

6. HEFTI
SAMVINNAN
skipinu þangað til 14. júní. Þá sá skipstjóri aðra
mynd af veðrinu fyrir norðan land: Sunnan hlýindi
sólskin og smáskúrir. —
Nú var ekki beðið boðanna að sækja vörurnar,
enda góð tíð og gott færi. Gauti segir, að þá hafi orð-
ið minnistæður fögnuður yfir því að fá björg í búin,
en ekki síður yfir sigrinum. Og ég vildi, að ég hefði
getað brugðið upp fyrir ykkur glöggri og sannri mynd
af deginum, þegar Mývatnssveitarlestin fór suður
hjá Geitafelli. Það voru rétt innan við 40 hestar og
sleðar í lestinni, en heldur færri menn. Sumir með
2 hesta- Höfðu allir gist úti í Hverfi. Þeir fyrstu komu
til okkar um hádegisbilið og héldu svo áfram að tín-
ast að utan hingað fram. Þeir tóku allir frá austan
við ána og komu heim með hestana og gáfu þeim
heima, töfðu fram undir kvöldið, en fóru svo allir
upp yfir um nóttina í góðu veðri og góðu fæd. —
Þá var bjart yfir brúnum manna, allra jafnt, þó
að þeir væru með misjafnlega ljósar brár. Alls stað-
ar sama öryggið í svipnum og sjálfstraustið. Það
mætti nú kannske segja, að það hefði ekki verið
neitt nýtt, þótt Mývetningar væru frískir í ferðalagi,
en nú höfðu þeir alveg sérstaka ástæðu til þess að
vera léttlyndir og láta fjölina fljóta. Þær verða
aldrei tölum taldar héðan af þær glaðværu endur-
minningar, sem ég á frá þeim árum, er umferðin var
mest um Geitafell. Og þegar hún hvarf með öllu,
þá var það heimilinu mikið tap, þrátt fyrir margs-
lagaðan átroðning, fyrirhöfn og útlát, sem alltaf var
verið að tala um af Mývetningum, að þeir gerðu hér,
en ekkert var annað en vitleysa, og mér liggur við að
segja ósanngirni af þeim eða skilningsskortur gagn-
vart mér. Það er enginn efi á því, að við nutum
ýmissar fræðslu og eignuðumst ný sjónarmið við það
að kynnast þeim og lifa í þeirra félagsskap eina og
eina kvöldvöku eða stund úr degi. — Þar að auki
borguðu þeir í verði, eða á ýmsan annan hátt, ef
eitthvað hefur verið greitt fyrir þeim. Þetta var nú
útúrdúr. Ég var að minnast dagsins, þegar stóra
lestin fór suður hjá.
Ég hef aldrei séð mann, sem mér hefur þótt eins
fallegur og mér sýndist Pétur á Gautlöndum þenn-
an dag, og þannig sé ég hann ætíð í huga, þegar ég
minnist hans. Ég man hver það var, sem sagði við
föður minn um daginn, að honum litist líklega á það
að fá allann hópinn heim. „Já, ég er oft búinn að
hlakka til þess í vetur að fá að sjá hann“, sagði
pabbi. Seinna fékk hann sendingu frá hópnum, kaffi
og sykur og bréf frá Pétri með henni. Þar segir hann
föður mínum, að hann þurfi ekki að láta sér detta
í hug, að nokkur þeirra hefði efast um, að hann
hefði sagt satt um daginn. Þeir vissu það allir, að
enginn hefði meiri ástæðu til þess að gleðjast af
komu varanna heldur en hann, og getur hver og
einn dregið sínar ályktanir af þeessum orðum bréf-
ritarans, sem ég held að aldrei hafi fengið það orð,
að hann hafi farið með fleipur. Og allt var þetta
bréf hlýtt og alúðlegt, eins og þau voru öll bréfin frá
honum.
Það þarf ekki að hugsa lengi um þetta mál til
þess að sjá, að það er eins og Gauti segir: Það er
sigurinn, sem menn glöddust mest yfir. Ætli svip-
urinn hefði ekki verið annar og lundin þyngri, þó
matarækin hefðu verið jafnmörg og jafn stór, ef
þau hefðu verið fengin af náð eða með einhverjum
afarkostum? Ég er hræddur um það. Nú mundu ein-
hver ráð með að fá vörurnar fluttar, meðan ekki
hamlaði ís. — Gunnlaugur Snorrason.
TEIKNING AF SAFNÞRÓ
Þessi mynd átti að fylgja grein Þóris Baldvins-
sonar í síðasta hefti Samv. (bls. 133), en hafði fallið
úr af vangá. Eins og greint er á myndinni, er stærð-
in miðuð við 9 nautgripi. Innanmál er 400X230 cm.,
dýptin 200 cm. og hæfileg veggþykkt 25 cm. Um
nauðsyn safnþróa og byggingu þeirra hefur margt
verið ritað og víða. Verður það ekki endurtekið hér.
Kostnaður fer mjög eftir staðháttum, og er meiri
hluti hans oftast fólginn í aðdráttum á efni og
vinnu. — í grein Þ. B. var einkum brýnt fyrir bænd-
um að velja safnþrónni þannig stað, að eigi stafaði
óþrifnaður af þeim í fjósi eða á bæjarhlaði — eins
og sums staðar vill við brenna. Á hitt var líka bent,
hvert peningagildi húsdýraáburður sé í raun og veru,
miðað við erlendan áburð. En þess ber jafnframt að
gæta,' að húsdýraáburður er nauðsynlegur sumum
gróðri og jarðvegi, svo að erlendur áburður getur
ekki ætíð og alls staðar gert sama gagn. Þess má og
geta — til gamans og fróðleiks — að í Reykjavík og
víða í grennd við gróðurhúsahverfi sunnan lands, er
húsadýraáburður margfallt dýrari en tilsvarandi gildi
af tilbúnum áburði. Á þeim slóðum þarf enginn að
láta sér detta í hug að fá eitt sæmilega úti látið bíl-
hlass af kúamykju fyrir minna en 100 krónur og
þar yfir, ef langt þarf að flytja! Þar er húsdýra-
áburður því dýr og eftirsótt verzlunarvara, hvað
sem hinu efnafræðilega áburðargildi líður.
177