Samvinnan - 01.06.1946, Blaðsíða 23

6. HEFTI
SAMVINNAN
Áður er sagt frá því, er ný kaupakona kemur að
Hlíð í Bjargasveit. Þegar til kemur er þetta ung og
pasturslítil stúlka, Aníta að nafni, sem auk þess hef-
ur bæði ungbarn og hund í eftirdragi. Hún er komin
þangað í hreinum misgripum, af því að Hjálmar, óð-
alsbóndinn í Hlið, hefur skrifað rangt utan á bréf til
ráðningaskrifstofunnar. Aníta fær að vera í Hlíð
fyrir milligöngu Hjálmars, en Kari húsfreyja er henni
mjög andvíg. Af tilviljun kemst Hjálmar að því, að
Aníta hefur gott vit á hestum, eri annars vita menn
engin deili á henni. Kvöld eitt fer hún í heimsókn að
Elfargörðum og er þar vel tekið. Á heimleiðinni hittir
hún Einar á Mýri og fylgir hann henni heim undir bæ
í Hlíð. Hjálmar bóndi verður var við þetta og aðvarar
Anítu. Kari húsfreyja hefur meitt sig í fæti og kennir
Anítu um. Sigbritt í Vatnsbotnum kemur að Hlíð
og hjálpar Kari innan bæjar. Hún er talin vera konu-
efni Hjálmars. Við heyvinnu á túninu i Hlíð fælist
hestur með rakstrarvél, og liggur við stórslysi. Öllum
til undrunar tekst Anítu að stöðva hestinn og bjarga
Janna bróður Einars á Mýri. — Við þetta eykst henni
álit í bili. En svo verður henni á að slæðast inn á
dansleik í hlöðimni á Mýri, og þykir það slík ósvinna,
að Hjálmar skipar henni að fara tafarlaust heim.
Nokkru síðar hverfur silfurskeið í Hlíð. Kari grun-
ar Anítu og vill sækja sýslumanninn, en Hjálmar
kemur í veg fyrir það.
Kari sagði ekki neitt ákveðið, en var með sífelldar
dylgjur, sem voru margfalt verri, og hún var napur-
lega köld við Anítu. Henni fannst óþolandi ónota-
bragur hvíla yfir heimilinu og liggja í loftinu.
Skárst þótti henni, þegar morgunverkunum var lok-
ið í eldhúsi og fjósi og hún gat farið til útivinnu á
túninu, þótt hún gæti varla á heilli sér tekið af
þreytu. Hjálmar var vinnuharður, vann sjálfur eins
og víkingur, en gerði sér engan mannamun við vinnu-
fólkið.
Hjálmar leit meir til Anítu en hún hafði hugmynd
um, og hann lét lítið á því bera, enda var hann sjálf-
um sér gramur fyrir, hve annt honum var um velferð
hennar. Hann gat ómögulega áttað sig á henni, . . . en
hún var nú hans hjú og það var ljóður á ráði hennar
— eða hafði verið að minnsta kosti. Það var honum
ekki samboðið að hugsa meira um hana eða skipta
sér frekar af henni en hinum vinnuhjúunum. En
hann skyldi nú samt halda hlífiskildi yfir henni,
meðan hún væri í vist hjá honum, hugsaði hann
gremjulega, — hvort sem hún vildi eða ekki. Fram
til þessa hafði hann ekki orðið annars var en hún
vísaði á bug öllum biðlum, sem höfðu verið að flækj-
ast þar, en skyldi annað verða uppi á teningnum, —
þá ætlaði hann . ..
Hvert skipti, er hann heyrði Tassó gelta að nótt-
unni, leit hann út um gluggann, þótt oft væri hann
sárgramur yfir ónæðinu. Hundurinn tók sjaldan til
að gelta að ástæðulausu, en stundum gelti hann,
þótt enginn væri að berja að dyrum hjá Anítu.
Nú hafði ekkert borið til tíðinda síðustu næturn-
ar, en hann þóttist viss um, að eitthvað mundi ger-
ast á laugardagsnóttina, enda fór svo, þótt á annan
veg yrði en hann hafði búizt við.
Hjálmar hafði gengið bæjarleið með Sigbritt, en
kom tiltölulega snemma heim um kvöldið. Hann var
orðinn sárleiður á ónæðinu, sem strákarnir gerðu,
og stórreiður yfir kjaftæðinu í nágrenninu. Það var
svo sem ekki ný bóla, þó að strákar fjær og nær væru
á hlaupum eins og asnar allar nætur, þegar ný stúlka
kom í byggðarlagið, svo að slíkt var ekki tiltökumál.
En enginn vissi deili á Anítu, og þess vegna var hvorki
þrot né endir á kjaftæðinu. En nú ætlaði hann að
vera á varðbergi og gefa þeim, sem færu að flækjast
þangað, slíka ráðningu, að þeir mættu muna fyrst
um sinn.
Þegar hann kom heim, var allt með kyrrð og spekt
á bænum, skemman lokuð og hundarnir hinir ró-
legustu. Hann háttaði því og sofnaði þegar í stað.
En um eitt leytið vaknaði hann við hundgá og rauk
á fætur.
183