Samvinnan - 01.06.1946, Blaðsíða 26

SAMVINNAN
6. HEFTI
Og Kari sá í hendi sér, að hún yrði að láta í minni
pokann í annað sinn.
Hún minntist ekki heldur meira á heimsóknina í
skemmuna, eftir að hún hafði heyrt málavexti. Ef
Hjálmar sagði satt, og um það efaðist hún ékki, var
Aníta líka úr allri sök. Þetta var Karí ljóst, og hún
var ekki þannig gerð, að hún vildi ásaka neinn gegn
betri vitund. Hún vildi ekki einu sinni vinna það til,
að losna við Anítu.
En hún þurfti ekki lengi að bíða til að fá vatn á
sína myllu aftur.
Þetta var daginn fyrir hestamarkaðinn, og það bar
við, að stöku markaðsfarar legðu leið sína um
Bjargasveit. Úðaregn var á, og flestir komu því við
á einhverjum bænum til að fá sér hressingu og hús-
hlýju. Tveir bændur frá Ramsen komu við í Hlíð um
morguninn, og um hádegisbilið kom þangað útlendur
hljóðfæraleikari, sem hafði villzt af réttri leið og
spurði til vegar. Fólkið var setzt að borðum, og komu-
manni var boðið að borða, því að gestum, sem að
garði bar, var jafnan boðinn einhver beini í Hlíð.
Gesturinn var nýsetztur hjá heimafólkinu og farinn
að babla við það á hrognamáli sínu, er Aníta kom
inn.
Hún hafði farið að sækja í eldinn og kom með fullt
fangið af skógarvið inn í eldhúsið og sá því komu-
mann ógerla í fyrstu.
En hann sá hana. Fyrst færðist slíkur undrunar-
svipur á andlit hans, að allir hlutu að taka eftir, og
því næst varð hann eitt sólskinsbros. Hann sagði
eitthvað á framandi tungu, sem líktist glaðværri
kunningjakveðju.
Anítu brá kynlega í brún. Hún hrökk við, og allur
eldiviðurinn skall með miklu braki á gólfið rétt
framan við ofninn. Hún snerist á hæli gegn komu-
manni og horfði dauðskelkuð á hann.
Hljóðfæraleikarinn kinkaði kolli í sífellu og hélt á-
fram að tala. En nú náði Aníta valdi yfir sjálfri sér.
Hún starði beint á komumann og hristi höfuðið til
merkis um, að hún skyldi ekki, hvað hann væri að
segja.
Hjálmar gaf nánar gætur að báðum. Hann sá
vandræðasvip færast yfir andlit gamla mannsins og
enn fremur, að Aníta horfði fast í augu hans, um
leið og hún hristi höfuðið, enda þótt hún varaðist
að depla auga til aðvörunar.
Gesturinn var sýnilega á báðum áttum. Svo hristi
hann höfuðið og sagði: „Missýning, missýning ....
Mér sýndist stúlkan ....“
„Nú,“ greip Hjálmar fram í, „þér tókuð Anítu fyrir
einhvern, sem þér þekkið?"
Gesturinn kinkaði kolli sem ákafast.
„Alveg rétt, mjög lík annarri stúlku."
Allir tóku þessa skýringu gilda nema Hjálmar.
Hann var viss um, að þessi „stúlka“ væri engin önn-
ur en Aníta sjálf.
Að lokinni máltíð lék gesturinn á harmóníku
fyrir heima fólkið. Hann lék fjörug lög af því tagi,
sem oft eru leikin í fjölleikahúsum, og áheyrendur
hans voru stórhrifnir. Aníta ein virtist ekki gefa
þessu mikinn gaum. Hún tók til að þvo upp í óða
önn, sneri baki við hinu fólkinu og varaðist að líta
um öxl.
Þegar hún hafði lokið uppþvottinum, fór hún út
með þvottaílátið til að hella úr því. Gesturinn var þá
einnig á förum, og þau mættust í anddyrinu. Eldhús-
dyrnar stóðu opnar, og Hjálmar sá fram í anddyrið
úi' sæti sínu. Hann sá að Aníta hægði á sér og kink-
aði kolli í kveðjuskyni til gestsins. Svo kom hún inn.
Hjálmar hafði hálfvegis heyrzt hún hvísla nokkur
orð í skyndingu um leið og hún gekk fram hjá hljóð-
færaleikaranum.
Stundarkorni síðar komu systurnar, Rut og Inga,
í Vatnsbotnum, að Hlíð með einhver skilaboð frá
móður sinni til Karí. Þeim var auðvitað gefið kaffi.
„Hún Aníta,“ gall allt í einu í Ingu, „hún er nú ekki
öll þar sem hún er séð. Hún getur talað útlenzku
hvað þá annað.“ — Inga var ekki nema fjórtán ára
telpa og var stórhrifin af fallegu kaupakonunni i Hlíð.
„Hvernig veizt þú það,“ sagði Kari.
„Ég heyrði það sjálf — núna rétt áðan. Þegar við
gengum hjá hlöðunni, stóð Aníta þar og talaði alveg
reiprennandi útlenzku við einhvern mann. Við stönz-
uðum snöggvast til að hlusta; það var svo skrýtið. Þið
hefðuð átt að heyra, hvað þau voru fljótmælt!"
Kari þagði andartak, svo spurði hún: „Skyldu þau
vera þarna ennþá?“
„Nei, maðurinn fór, og við mættum honum, en
Aníta fór út í fjós,“ sagði Rut.
„Ég ætla að biðja Anítu að kenna mér útlenzku,"
bætti Inga við. „Það hlýtur að vera gaman að geta
talað hana.“
„Það skalt þú ekki gera,“ sagði Kari byrst. „Aníta
hefur nóg að starfa, þótt hún fari ekki að eyða tíma
í slíkan hégóma."
Inga leit upp á Kari lafhrædd, en sagði ekki meira.
Þegar Aníta kom inn, þorði hvorug telpan að yrða
á hana, og Kari þagði líka eins og steinn. En þegar
systurnar voru farnar og þær Aníta voru tvær einar
í eldhúsinu, spurði hún snögglega: „Þekkir þú þennan
hljóðfæraleikara?“
Anítu brá ekki eins mikið og Kari hafði búizt við.
„Nei, eiginlega þekki ég hann ekki neitt,“ sagði hún,
„en það rifjaðist upp fyrir mér, þegar hann fór að
spila, að ég hafði heyrt til hans áður, svo að ég fór
út og sagði honum það.“
Það datt ofan yfir Kari. Hún hafði ætlað sér að
koma flatt upp á Anítu með vitneskju sína um sam-
tal hennar við hljóðfæraleikarann. Henni hafði sízt
komið til hugar, að Aníta mundi blátt áfram með-
ganga það. Með því móti afvopnaði hún Kari, sem
hafði búizt við, að Aníta mundi skrökva, svo að hægt
væri að afhjúpa hana.
„Hvers vegna svaraðir þú honum ekki, þegar hann
yrti á þig hér inni, úr því að þú kannt útlenzku?“
spurði Kari þvermóðskulega.
„Af því að hann talaði þá ítölsku, og hana kann
ég ekki.“
„En úti undir hlöðuvegg gastu samt talað hana!“
sagði Kari hróðug.
Aníta hristi höfuðið kæruleysislega.
186