Samvinnan - 01.06.1946, Blaðsíða 20

SAMVINNAN
6. HEPTI
„Jæja þá. Allt bendir til, að hann sé orðinn fjár-
þrota“.
„Hva — ?“ hrópaði John Dafis og rétti leiftur-
snöggt úr sér, en lét fallast þungt á pálinn á næsta
andartaki.
„Já, fjárþrota kvað hann vera, eftir því sem al-
mannarómur segir“. •
„Nei, ég get ekki trúað því!“
„Tja, þetta segja allir. Ég vildi sannarlega óska,
að það væri ósatt, en ég er alvarlega hræddur um,
að það sé satt“.
„Þú gerir mig sannarlega forviða“, sagöi John
Dafis. „Já, svo sannarlega. Þetta er ákaflega leiðin-
legt, ákaflega leiðinlegt“.
Nágranninn fór. Á leiðinni furðaði hann sig á, að
John Dafis skyldi ekki hafa minnzt á sitt eigið tjón.
Gamli maðurinn gekk heim, hægt og seinlega, og
studdist við pálinn. Hann staðnæmdist við dyrnar,
þar sem Elin Dafis var við þvottinn.
„Elin“, sagði hann. „Ég var einmitt að heyra mjög
hryggileg tíðindi“.
„Um hvern “ spurði Elin, leit upp og strauk sápu-
löðrið fram af höndunum.
„Um William Huws, vesalinginn“.
„Nú, hvað er með hann.“
„Tja, hann kvað vera fjárþrota, eftir því sem sagt
er“.
„Pjárþrota! William Huws á Y Wern Fawr — fjár-
þrota!“
„Svo er sagt“.
„Jæja, hvað eigurn við nú að gera?“
„Ha, hvað við eigum að gera? Um hvað ertu að
hugsa, Elin?“
„Hvað er þetta maður? Hvað gengur að þér. John?
Eru ekki peningarnir þínir hjá honum? Og ef hann
er fjárþrota, hvað verður þá um okkur?“
„Ójá, já, vitaskuld!" sagði John Dafis hægt. „Mér
var ekki farið að detta það í hug. Ég óttast ekkert
um peningana mína“.
„Hvað veiztu um það? Ef hann hefur tapað þeim
öllum, Guð hjálpi okkur þá í ellinni!" '
„Já“, svaraði John Dafis. „En ég er ekkert hrædd-
ur um, að hann hafi valdið mér slíkum erfiðleikum,
ef hann hefur verið sjálfráður gerða sinna. Og ég
myndi undrast það mjög, ef hann hefði tapað fé
mínu og kæmi ekki sjálfur til að segja mér slíkt. Ég
hef þekkt hann, síðan hann var strákur. Og ég
þekkti föður hans líka. Sá gamli var hreint ekki all-
ur, þar sem hann var séður. En William .... vesaling-
urinn, vesalingurinn“.
„Já, en þeir beztu bregðast stundum, það er það
versta!“ sagði Elin Dafis. „Og ég er hrædd um, að nú
sé öllu lokið fyrir okkur. Það yrði okkur erfitt að
þurfa að fara á sveitina í ellinni, eftir allt saman“.
„Já, jú, víst er um það. En verði það að vera, þá
er ekkert við því að gera. En mig tekur þetta sárt
vegna Williams Huws, — sannarlega sárt“.
„Já, mig tekur það einnig sárt. En ef hann hefur
tapað þínum peningum, John, þá hefur hann gert
mjög rangt. Þú ættir að fara þangað undir eins og
láta hann sjálfan segja þér sannleikann, í stað þess
að bíða og hlusta á hviksögur“-
„Nei“, svaraði John Dafis. „Það væri ekki rétt af
mér að fara og kryfja hann sagna. Séu peningarnir
mínir tapaðir, þá kemur William Huws sjálfur og
segir mér það“.
Er John hafði þetta mælt, heyrðist garðshliðið
opnað. William Huws var að koma. John Dafis fann
hjartað í brjósti sér taka kipp, en hann sagði ekki
orð.
„Góðan dag, John Dafis. Hvernig líður þér?“ sagði
William Huws.
„Svona og svona, þakka þér fyrir. En hvernig líður
þér sjálfum, William Huws?“ Ég hefi ekki séð þig
síðan — guð má vita hve nær“.
„Nei, ónei“, sagði William Huws og barðist við að
hafa vald yfir sjálfum sér. „Þú veizt nú, að margt
hefur gengið erfiðlega þar yfir frá, upp á síðkastið,
John Dafis. Vegna þess er ég nú hér kominn í dag.
Þú verður undrandi, þegar þú heyrir það, — ef þú
hefur þá ekki þegar frétt það — að ég er búinn að
tapa öllu, — öllu, sem ég hafði undir höndum!"
„Ég var einmitt að heyra það áðan, — rétt áðan“,
sagði John Dafis. „Og mig tók það sárt þín vegna,
sannarlega sárt. En það munt þú nú vita, og óþarft
að taka það fram“.
William Huws studdi olnboganum á vegginn, huldi
andlitið í höndum sér og grét í hljóði.
„Komdu nú í bæinn, William Huws“, sagði John
Dafis ákafur. „Þú mátt ekki taka þér þetta svona
nærri“.
„Það er ekki vegna mín sjálfs, heldur vegna ann-
arra“, sagði William Huws, „og sérstaklega vegna
þín, — þín framar öllum öðrum!“
„Ég bið þig bara að nefna það ekki“, sagði John
Dafis. „Gáttu nú í bæinn. Einhvern veginn rætist
úr fyrir okkur. Við eigum varla langt eftir, við Elin,
hvað sem öðru líður, og ég efast ekki um, að við
komust af, það sem eftir er. Ég bið þig bara að minn-
ast ekki á það framar. Og komdu nú inn William
Huws“.
William Huws gekk inn. Elin Dafis þurrkaði sér
um hendurnar.
180