Samvinnan - 01.06.1946, Blaðsíða 25

6. HEFTI
SAMYINNAN
hlaupir í felur eins og flón, ef gest ber að garði, og
sért dauðhrædd við lögregluna. — Hvað á fólk að
halda um svona háttalag? Athugaðu það — og vertu
sanngjörn og réttlát! En ég geri að minnsta kosti allt
sem ég get til að trúa engu, — úr því að ég veit
ekkert.“
Hann fann, að Aníta fór að linast og missa móðinn.
Allt í einu fól hún andlitið í höndum sér og tók að
gráta.
Hjálmari varð svo bilt við, að hann fékk ekki ráð-
rúm til að hugsa um, hvað gera skyldi og leggja á sig
hömlur. Áður en hann vissi af, hafði hann lagt vernd-
ararm um hana og dregið hana nær sér. — Hann
rankaði ekki við sér fyrr en hún hjúfraði sig grátandi
að honum og hvíldi andlitið við öxl hans.
„Ó, Hjálmar, ég þoli þetta ekki“, stamaði hún yfir-
komin af ekka, „þoli ekki að vera svona einmana,
hrædd og útskúfuð".
Hann klappaði ósjálfrátt og heldur stirðlega á koll-
inn á henni. „Þú þarft ekki að vera hrædd. Leitaðu
til mín, ef eitthvað er að. Ég skal hjálpa þér“.
Aníta leit upp, reigði sig dálítið aftur á bak og
reyndi að líta framan í Hjálmar.
„En ef ég væri nú hrædd við þig líka“, sagði hún
mæðulega.
„Við mig?“ sagði Hjálmar steinhissa.
„Já, af því að þú ert eins og ég sagði þér áðan“.
„En þú hefur enga ástæðu til þess“.
Aníta laut aftur höfði, svo að það hvíldi á öxl
Hjálmars. „Ekki núna — ekki þessa stundina...“
sagði hún lágum rómi.
„Aldrei“, sagði Hjálmar með sannfæringarkrafti.
Þessa stundina mundi hann ekkert eftir því, að
hann væri húsbóndi og hún kaupakona, minntist þess
ekki, að hann vissi engin deili á henni og líkur til, að
hún væri vís til alls. Hann mundi það eitt, að hún
var veikbyggð, varnarlaus og hrædd stúlka, sem leit-
aði traust hjá honum, af því hún átti engan að, og
karlmannslund hans fannst sér skylt að vernda hana
og verja. Hann varð gagntekinn af góðvild, sem hann
átti ekki vanda til, og vissi varla, hvaðan á sig stóð
veðrið.
„Aníta, þú mátt treysta mér ...“ sagði hann þýð-
lega. „Geturðu það ekki?“
„Jú, víst vil ég það“, svaraði hún þreytulega og
smeygði sér úr faðmi hans. Svo rétti hún honum
hendina.
„Þakka þér fyrir, Hjálmar“.
Hann hélt andartak í hönd hennar, og allt í einu
kom að honum nærri óstjórnleg löngum til að grípa
hana aftur í faðm sinn og kyssa hana. En hann átt-
aði sig jafnharðan og sleppti hönd hennar snögglega,
eins og hann hafði brennt sig. Hann varð að gæta
sín og ekki gera neitt það, er hann þyrfti að fyrirverða
sig fyrir. Ef hann ætlaði að vernda hana gegn öðrum
og síðan .... Nei, slíkt gæti hann ekki látið um sig
spyrjast.
„Þú getur ekki verið hérna“, sagði hann. „Viltu
ekki flytja inn í bæ? Ég skal fá mömmu til... “
„Nei, fyrir alla muni, nei!“ greip Anita fram í. —
„Ekki inn í bæinn! Þar mundi ég kafna, — eins og
allt er núna. Það koma varla fleiri í nótt“.
„Nei, áreiðanlega ekki. Og eftirleiðis geturðu haft
stóra seppa hjá þér á nóttunni. Það hefði mér átt
að hugkvæmast fyrr! En nú skaltu koma, annars
færðu engan svefn“.
Hún tók drenginn upp og gekk hljólega út á eftir
Hjálmari. Hann fylgdi henni alveg heim að skemmu-
dyrum.
„Góða nótt, og sófðu rótt“, sagði hann í hálfum
hljóðum.
„Þakka þér fyrir“, sagði hún í sama róm.
Báðum fannst sem þessar stuttu, hversdagslegu
setningar væru töfraorð, er segðu allt, er segja þurfti,
— en hvorugt gerði sér grein fyrir, hvernig á því stæði.
13. KAFLI.
Aníta „talar útlenzku“.
„Nei, nú er nóg komið af svo góðu!“ sagði Kari við
Hjálmar daginn eftir. „Nú læt ég Önnu fara um mán-
aðamótin, hvað sem þú segir“.
Hún kallaði Anítu oftast Önnu.
„Hvers vegna?“ spurði Hjálmar, þótt hann vissi
vel, hvað undir bjó.
„Já, ég vil heldur reyna að komast af með Agnesi
eina en hafa svona fólk í mínum húsum. í nótt... “
Hún beygði sig að Hjálmari til þess að gefa orðum
sínum meiri áherzlu. „í nótt var tatari hérna á ferð-
inni, hvort sem þú trúir því eða ekki, — og Anna
hleypti honum inn. Ég sá sjálf, að hann fór inn í
skemm,una“.
„Það veit ég vel“, svaraði Hjálmar hinn rólegasti.
„Hann kom líka fljótt út aftur“.
„Já, ég heyrði í hundinum, þó að ég nennti ekki
að athuga það nánar. Það var gott og blessað. að þú
rakst hann burtu, en það mætti æra óstöðugan, og
nú rek ég stelpuna í burtu, alveg hiklaust. Úr því að
hún dregur að sér tartaralýð, máttu reiða þig á, að
það er hún sem hefur tekið...“
„Taktu nú ekki til með skeiðina eina ferðina enn!“
sagði Hjálmar óþólimóður. „Ég veit eins vel og þú, að
Kalli flækingur var hér á ferli í nótt og fór inn í
skemmuna, en ég veit líka, að Aníta var þar ekki“.
„Sv—o? Þá heíur hún verið að flækjast úti með
einhverjum öðrum.
„Mamma!“ sagði Hjálmar, þungur á brúnina. „Þú
leggur aumingja stúlkuna í einelti. Hvað hefur hún
eiginlega gert af sér? Láttu hana í friði. Láttu það
ekki um okkur spyrjast, að við séum ranglát og dæm-
um eftir eintómum getsökum og kjafthætti, sem eng-
inn fótur er fyrir“.
Kari horfði andartak rannsóknaraugum á son sinn.
„Nú, jæja ... !“ sagði hún og dró seiminn. „Er því
þannig varið ... ! Stelpan er snotur, og þá er ekki að
sökum að spyrja. — Heimskir eru karlmennirnir!"
„Ég held að þú sért að verða elliær! sagði hann.
„Þú getur haldið, hvað þú vilt, en láttu það ógert að
ákæra fólk fyrir það, sem enginn fótur er fyrir. Á
sömu stundu og Aníta gerir sig seka um eitthvað
óheiðarlegt, skal ég vera fyrstur manna til að reka
hana í burtu, — en þangað til verður hún hér kyr“.
185