Samvinnan - 01.02.1955, Blaðsíða 20

langa hríð hafa staðið í öndverðri
fylkingu, og við minnumst þess, að í
salarkynnum Sambandsins úir nú og
grúir af ungu, glæsilegu fólki. Við
minnumst þess einnig, að nokkrum úr
liði yngri kynslóðarinnar hefur verið
skipað í fylkingarbrjóst og einum
þeirra falin sjálf forustan. Við þetta
allt eru miklar vonir tengdar og við,
sem þekkjum þann, sem til forystunn-
ar var valinn, væntum okkur mikils af
honum. Þetta vasklega lið er gagntek-
ið af stórhug þeim og röskleika, sem
einkennt hefur forystu Sambandsins
undanfarið, og Vilhjálmur Þór á ekki
sízt þakkir skildar fyrir þann glæsilega
liðsauka, sem hann hefur fært sam-
vinnuhreyfingunni undanfarin ár með
vali starfsmannanna.
Við kvíðum því ekki framtíðinni,
heldur horfum örugg fram á veginn.
Þegar Vilhjálmur Þór nú fer frá
SÍS, tekur h ann við einu af hinum
þýðingarmestu trúnaðarstörfum þjóð-
arinnar, og það er okkur bót í máli.
Við vonum, að hann eigi eftir að
starfa Iengi enn af sama stórhug og
dugnaði og hann hefur gert fram að
þessu, á hverju, sem hann hefur tekið.
Við vitum, að Vilhjálmur Þór verður
samvinnumaður eftir sem áður, þó að
hann taki að sér annað verkefni en
forstjórn Sambandsins. Við vitum, að
samvinnan mun ætíð eiga hauk í
horni, þar sem Vilhjálmur Þór er, og
við vitum, að hann mun ætíð beita
áhrifum sínum til þess, að samvinnu-
hreyfingin njóti jafnréttis á hvaða
vettvangi, sem hann starfar.
Okkur er það ljóst, samvinnumönn-
um, að verka Vilhjálms Þórs í
þágu samvinnuhreyfingarinnar verð-
ur minnzt meðan saga hennar verður
sögð og skráð. Þess manns mun verða
lengi minnzt í okkar samtökum, sem
allsstaðar sá ný verkefni og færar
leiðir til þess að leysa þau.
Ég leyfi mér við þetta tækifæri að
færa Vilhjálmi Þór heilhuga þakkir
okkar sambandsstjórnarmanna fyrir
samstarfið og hin miklu afrek hans
í þágu samvinnusamtakanna. Mér er
ljóst, að þúsundir manna víðsvegar
um land, sem ekki eiga þess kost að
vera hér viðstaddir, mundu vilja færa
honum þakkir sínar nú. Mér finnst
því engin ofdirfska að segja, að þegar
ég tala hér nú fyrir Sambandsstjórn-
ina, þá færi ég honum þakkir í umboði
þúsunda, já, tugþúsunda samvinnu-
manna um allt land, fyrir störf hans
í þágu samtakanna.
Látum Vilhjálm Þór finna, að við
metum störf hans.
Við þökkum Vilhjálmi Þór og hyll-
um hann. Við óskum honum til ham-
ingju með hið nýja starf hans og ósk-
um honum gæfu og gengis.
Á Ijónaveiðum...
Framh. af bls. 9.
unglinganna að verja land sitt og gera
herferðir gegn öðrum þjóðflokkum.
I slíkum ferðum náðu þeir sér gjarnan
í bústofn. Nú draga þeir að vatn og
gæta hjarða um nætur, og leita að
dýrum, sem laumast hafa úr hjörð-
inni. Þessir unglingar lifa mjög
áhyggjulausu lífi. Vanalega búa þeir
með ógiftu stúlkunum í sérstökum
kofum.
Þeir bera mikla virðingu fyrir hin-
um eldri, og þeir hafa þá reglu að
brjóta ekki bannið gegn reykingum og
öldrykkju. Til þess að verða stórir og
sterkir drekka þeir mjög uxablóð, sem
þeir tappa úr lifandi uxum. Ekki er
álitið, að dýrin bíði neina hnekki við
þessa blóðtöku.
Spjót einu vopnin við Ijónaveiðar.
Hinir ungu Massai-menn eru ekki
verfeðrungar. Eins og forfeður sínir
fara þeir á ljónaveiðar, vopnaðir að-
eins spjóti og skildi. Þeir umkringja
ljónið og reita það til reiði með há-
værum hrópum. Hringurinn er þrengd-
ur skref fyrir skref, og ljónið, sem nú
er orðið viti sínu fjær af reiði, ræðst
að lokum á einhvern í hringnum. Sá
hinn sami tekur á móti árásinni og
beitir spjóti sínu móti ljóninu. Oft
kemur það fyrir, að unglingur sá, sem
ljónið ræðst á, slasast alvarlega eða
jafnvel hlýtur bana af. Englendingur
nokkur, sem vitni var að slíkum veið-
um, skaut ljónið niður, einmitt þegar
það bjóst til árásar. Honum fannst,
að maðurinn legði líf sitt í stórhættu
og vildi forða slysi. En hann hlaut lít-
ið þakklæti fyrir. Unglingarnir brugð-
ust illa við og fannst hann hafa eyði-
lagt allt gamanið.
Fyrir umskurðinn, sem er þýðing-
armikill atburður í lífi unglingannar
á sér stað svokölluð Eunoto-hátíð.
Stað og stund fyrir hátíð þessa ákveð-
ur hinn mikli læknir staðarins. Einnig
útnefnir hann ungling þann, sem kall-
aður er hátíðarmeistari, eða Olotuno
á þeirra máli. Þykir það hinn mesti
heiður, en er þó harla lítið eftirsókn-
arvert. Hann er að vísu álitinn fremst-
ur í sínum aldursflokki og hinir verða
að hlýða honum. En hann verður að
taka á sig allt það ólán, sem flokkur
hans verður fyrir, og hann er dæmd-
ur til að deyja ungur.
Boðað hafði verið til Eunoto-hátíð-
ar fyrir nokkru síðan. Á tilteknum
degi fór ákveðinn hópur unglinga til
hátíðasvæðisins. Fyrir þeim gengu
átján alhvítar kvígur og svart naut.
Nautið hafði það göfuga verkefni, að
bægja illum öndum af götunni áður
en fjölskyldur unglinganna kæmu til
hátíðarinnar. Tveim dögum áður hafði
annar flokkur unglinga verið sendur
til Ngong, 30 km þaðan sem hátíðin
skyldi fara fram. Þeir áttu að ná í hið
heilaga olíuviðartré og koma því fyrir
á hátíðasvæðinu. Heilar fjölskyldur
taka sig upp og flytjast að hátíða-
svæðinu, oft mörgum dögum áður.
Þegar allir eru komnir, er kveikt í
hinu heilaga olíuviðartré. Reykurinn
frá því flytur hátíðagestum hamingju
og velgengni.
Mæður unglinganna ganga nú í að
byggja skýli til næturinnar, en ungu
mennirnir dansa á meðan. Er þeir
taka að þreytast á dansinum, hefst
keppni um það, hver fljótast geti velt
um svarta tarfinum.
Daginn eftir var komið með hátíð-
armeistarann Olotuno ásamt tiltekn-
um fjölda unglinga til umskurðar, en
það er sársaukafull aðgerð. Mæður
þeirra raka höfuð þeirra, þar til haus-
arnir voru gljáandi. Ekki sýndu ungl-
ingarnir nein sársaukamerki við að-
gerðina. Sennilega hafa þeir verið
hryggastir yfir því að þurfa að missa
hár sitt. Það nær ekki fullri lengd fyrr
en eftir tvö ár. Síðan kom umskurður-
inn, sem er þó sýnu verri aðgerð en
raksturinn. En ungu mennirnir láta
með glöðu geði leggja þetta á sig, því
fyrst eftir þetta eru þeir skoðaðir sem
fullorðnir menn.
20