Samvinnan - 01.10.1971, Síða 54

— Vo . . . uuuuuuuuuu . . . trrrrrrrr . . .
Flugvél þaut lágt yfir veginum og
kúlnademba rótaði upp rykinu. Þegar hún
var komin framhjá skall önnur demba á
veginn frá skyttunni i stélinu.
— Komið hingað og réttið hönd, helvitis
yrðlingarnir ykkar!
Korpela öskraði, en hjálp var hvorki að
sjá né heyra. Margir hlupu frá hestum
sínum inní skóginn.
— Já, flýið alla leið til helvitis. Og látið
drepa veslings hestinn hér . . .
Flugvélarnar hnituðu hringa þarna
uppi, og sprengjur sprungu og vélbyssur
geltu. Flugvélarkanóna hóf einnig að
skjóta og afturhluti kerrunnar sundrað-
ist. Korpela kastaði sér niður, en reis
strax á fætur og hélt áfram að losa kerr-
una. Og þá loks kom Lamnio á vettvang,
búinn að forða stúlkunni inní skóginn.
Hann gekk uppréttur og lét sem hann sæi
ekki flugvélarnar. Þegar Korpela sá til
hans varð hann æfur. Hér kemur hann
til að leika striðshetju!
— Komdu ekki hingað, djöfullinn þinn.
Þig varðar ekkert um mína kerru. Ég
þarfnast ekki manna eins og þín.
En Lamnio hélt sínu striki, og skyndi-
lega sleppti Korpela taumunum og gekk
í veg fyrir Lamnio:
— Sjáðu um að ég verði fluttur til
strax. Ég vil komast í aðra deild.
— Hví þá það? Fari það i heitasta . . .
Og hvert, ef mér leyfist að spyrja?
— Á enda veraldarinnar, bara ef ég
losna við þig. Alla leið til helvitis, ef ekki
vill betur.
— Korpela. Ég aðvara þig í síðasta sinn.
Ósigurinn hefur gert menn eins og þig
uppvöðslusama, en þú skalt ekki halda að
herinn láti spýta i andlitið á sér, þótt
hann sé á undanhaldi.
— Hæhæhæhæhæ. Hverjir eru það sem
skyrpa i fésið á fólki? Það ert þú og þinir
líkar. Og hættu að klappa þessu skamm-
byssuhylki þínu, eða ég fleygi þér inní
skóginn.
Ein flugvélanna nálgaðist þá. Korpela
gekk aftur til hestsins og kallaði um öxl
sér:
— Já, nú hef ég kynnzt finnskum
dándimanni. Það var lika þannig sem ég
hélt að þeir væru. En nú veit ég það.
Hann þreif reiðilega i tauminn:
— Já, hérna kvelja þeir dýr eins og þau
hafi gert eitthvað af sér. En far þú bara,
þú. Stattu ekki hér til að láta drepa þig.
Komdu með mér, þú.
Flugvél stefndi á þá með þungum dyn.
Eldurinn stóð útúr vélbyssunum og það
brast i greinum trjánna. Korpela spennti
hestinn frá og stefndi með hann inní
skóginn. Um leið steytti hann hnefann
til himins og sagði:
— Skjóttu bara, djöfullinn þinn.
Skjóttu núna, nú ertu í færi.
Flugvélin beindi nefinu uppávið, snar-
hækkaði flugið; stélið vissi beint niður og
blikaði á það. Undir því valhoppaði hest-
urinn inní skóginn. Korpela dróst með
honum, því að hönd hans var flækt í
tauminn. Svo losnaði hann og lá hreyf-
ingarlaus á bakinu. Lamnio bar að þegar
hann deplaði augunum í siðasta sinn.
Blóð vall undan honum.
Kona nokkur varð að fara á engjar frá
barninu sínu nærfellt ársgömlu og skilja
það eitt eftir. Þegar hún kom heim aftur
tók hún eftir því að barnið lét sem það
þekkti hana ekki og var undarlegt í alla
staði.
Konan tók þá það til þragðs að hún tók
minnsta pottinn á bænum og setti hann á
hlóðir, rak síðan skafablað neðan í svo
langa stöng að hún tók úr pottinum út
um reykháfinn . . .,
. . . svo bar hún vögguna með barninu í
fram í eldhús og lézt ganga brott en stóð
reyndar á hleri. Þá stóð gamall og Ijótur
kall upp úr vöggunni . . .,
litaðist um og sagði: „Ég er nú svo gamall
sem á grönum má sjá og átján barna fað-
ir í álfheimum og hef ég aldrei séð svo
stóra strýtu í litilli grýtu."
Konan lét sem ekkert væri, en kom
nokkru seinna inn í eldhúsið með vönd
mikinn og tók að hýða barnið. Hljóðaði
það ógurlega.
Eftir nokkra stund kom kona þar að með
barn í fangi og mælti reiðuglega: „Taktu
við krakkanum þínum. Misjafnt höfumst
við að, þú berð mitt, en ég dilla þínu.“
Siðan greip hún umskiptinginn úr vögg-
unni og sást aldrei oftar.
54