Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.08.1909, Qupperneq 7

155
eyris á hvert smjörpund í samlagssjóð, til þess að stand-
ast þann kostnað sem svona lagaðar utanferðir hefðu í
för með sjer. Pá yrði það eigi þungur skattur á slátur-
fjelögum landsins að hafa mann í förum t;l að ann-
ast um vörur sínar. Kjötsalan ein gæti verið nóg verk-
efni handa einum manni, vetrarlangt, fyrst um sinn. Ó-
líklegt er að það yrði kostnaðarauki, móts við umboðslaun
Nu, sem nú eru greidd fyrir sölu á sláturfjár afurðum.
^ekkingaraukinn og væntanleg verðhækkun yrði þá hreinn
abati. Arlega koma hingað til lands eigi svo fáir útlendir
vörubjóðar. Pó getur naumast verið að ræða um mikinn
markað hjá oss fyrir megnið af vörum þeirra. Ólíku meira
virði hlýtur útflutt smjör og kjöt landsins að vera en
vörur þær, sem hver einstakur >agent« getur selt hjer á
landi. Pað er athugaleysi vort, vanafestan, samtakaskort-
urinn og sú smámunasemi, sem sparar eyririnn, en kast-
ar burt krónunni, sem er þess valdandi, að vjer sendum
eigi umsjónarmenn með vörum vorum til útlanda, eink-
um þeim tegundum sem ryðja þar nýjar brautir. Með
þessari aðferð sannast á oss hið fornkveðna: »Sveltur
sitjandi kráka.«
Með þessuin ráðum, og á fleiri lundir, má auka þekk-
'uguna og þarf að auka hana, viðvíkjandi því hvernig
aðalvörur vorar þurfa að vera útbúnar, svo þær sjeu við
hæfi kaupenda.
Þegar þessi þekking er orðin almenningseign, má vænta
bess, að mönnum fari að skiljast nauðsyn vöruvöndun-
annnar. Menn hafá, hingað til, eigi verið nægilega sann-
færðir um þessa nauðsyn og af því erum vjer svo skammt
á veg komnir, sem raun ber vitni um.
Mönnum hefir eigi skilist það, og haía heldur eigi
viljað trúa því, að vöruvöndunin sje eins nauðsynleg og
sumir hafa haldið fram. Menn gæta þess eigi, svo sem
skyldi, að kröfur kaupendanna til vöruvöndunar fara alltaf
vaxandi, eptir því sem menningin vex, meira kapp er
'agt á það að hafa góðar vörur og úr íleiru er að velja,