Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.08.1909, Side 11

159
Samrœmi í vöruvönduninni er eitt af þeim atriðum,
sem menn leggja ekki almennt nóga stund á. Petta sam-
rsemi þarf eigi að eins að ná til eðlisgæða vörunnar,
heldur og til verkunarinnar sjálfrar, flokkunar, útlits og
umbúða. Pegar nokkur verulegur misbrestur er á ein-
hverju af þessu, er það nóg til þess, að varan verður
eigi talin samkynja af kaupendum. Það sem þó kemur
frá sama stað, verður ekki talið sem ein vörutegund,
heldur fleiri. Pó kaupen-dur vilji sjálfir fara að flokka
vöruna, getur ósamræmið komið í Ijós, innan þeirrar
flokkaskiptingar. Afleiðingin af þessu verður eðlilega sú:
að engu er talið treystandi, en þegar traustið á vörunni
vantar, kemur það tilfinnanlega niður á söluverði hennar.
Þetta nauðsynlega samræmi er nú orðið þolanlegt á sum-
um sjávarvörum vorum og mun hið opinbera vörumat
eiga góðan þátt í því. Öðru máli er að gegna með land-
vörurnar. þar er engu til kostað með mat eða eptirlit,
nema lítillega hjá rjómabúunum (helzt á Suðurlandi) og
svo það sem kaupfjelögin reyna, hvert innan sinna tak-
marka. Pó samvinnufjelögin hafi, t. d. fallizt á sameigin-
legar reglur um slátrun sauðfjár og útbúnað á útfluttu
saltkjöti, þá vantar enn gersamlega allt eptirlit á því,
hvernig þessum reglum er fylgt, og hvað ágengt verður
með samræmið. Um samræmi í ullarverkun er beinlínis
ekkert hirt; aldrei á ullarverkunina minnst, hvorki í ræðum
■ije ritum. Vjer þurfum, hið allra fyrsta, að fá eptirlits-
menn eða matsmenn, að minnsta kosti á tveimur þýð-
ingarmestu landvörunum sem út eru fluttar: ull og kjöti,
að sínu leyti eins og nú á sjer stað um síld og saltfisk.
Eptirlitið hlýtur að flýta fyrir samræminu og treysta það,
þó það geti eigi orðið fullnægjandi, nema með beztu
aðstoð framleiðendanna sjálfra og þeirra manna, sem
veita vörunum móttöku á útskipunarstaðnum. Enn frem-
ur má benda á það, að það hlýtur að auka traust kaup-
enda á vörunum, ef þeir vita að þær hafa verið háðar
opinberu eptirliti, af því það er svo algeng venja í út-