Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.08.1909, Qupperneq 14

162
að vera svo rnikill, að menn telji það borga sig, reikn-
ingslega, að koma vörunni í þá flokkana; og rjettlátur er
liann, af því betri varan er verðmætari í sjálfu sjer, og
þessi stefna leiðir til þess að rjettlætið fái almenna við-
urkenning og sín verðskulduðu laun. Ljóst dæmi þessa
og mjög samhliða tilraunum vorum með flokkun á ull
og saltkjöti, er hin núverandi flokkun í útfluttum salt-
fiski, sem öllum finst nú svo eðlileg, að þar er ekkert á
móti haft. Einhverntíma hefir þar verið byrjað á flokkun,
án fullkominnar vissu um góðan árangur, og ekki er
takmarkalínan skarpari þar en hvað kindarkroppana snertir.
það getur verið álitamál, hvar skipta skuli milli flokk-
anna, en þar getur reynslan gefið beztar leiðbeiningar.
Hitt ætti engum að geta dulizt, að sje öllu grautað sam-
an eiga menn það á hættu að allt verði skoðað sem úr-
gangsvara, og þá fer verðið eptir því. Slík aðferð er að
eins menningarsnauðri þjóð samboðin. þó eitthvað kunni
að mega setja út á þá flokkaskipting sem nú er verið
að gera tilraunir með, verður að haida fast við þá stefnu
sem þar er hafin, þangað til hentugasti mælikvarðinn er
fundinn og verðlaunin fengin. þetta er sú aðferð, sem
hvervetna hefir vel gefizt, og sem allar siðaðar þjóðir
telja rjettlátasta og affarasælasta.
Loks má telja það sem almennan annmarka, á vöru-
vöndunarviðleitni vorri, hvað vjer erum sárir á öllum til-
kostnaði. Þegar um það er að ræða að bæta einhverja
vöru eða verja hana skemmdum. Þesskonar smámuna-
semi getur opt valdið afarmiklu tjóni, og bregður þar
hinu sama við og í fleiri greinum: að þó miklu sje
búið til að kosta, strandar góður árangur stundum á
því, að lítinn viðauka vantaði. Pessi smámunasemi ber
vott um skort á hagfræðislegri þekkingu. Líklegt er að
þe'.ta lagist smám saman við áreksturinn og fyrir eptir-
dæmi þeirra, sem betur fara að ráði sínu.
* *
*