Stúdentablaðið - 01.12.1947, Blaðsíða 11

STÚDENTABLAÐ
5
skrána ætti að setja ákvæði um það, að mik-
ilsvarðandi löggjöf skyldi borin undir þjóð-
aratkvæði. Kemur slíkt vafalaust til athug-
unar við endurskoðun stjórnarskrárinnar.
Þá hlýtur og greiningin milli dómstóla og
framkvæmdarvalds að koma til athugunar.
Svo sem kunnugt er, hafa sömu menn, þ. e.
sýslumenn, farið með framkvæmdarvalds-
störf og dómstörf í héraði. Enda þótt sú
skipun hafi yfirleitt gefizt sæmilega, mun
breytinga þörf í þeim efnum vegna breyttra
aðstæðna. I seinni tíð hafa umboðsstjórnar-
störf sýslumanna verið aukin mjög mikið og
mun nú svo komið, að dómsstörfin eru víð-
ast hvar alger aukastörf hjá þeim. Er slíkt
auðvitað mjög óheppilegt. Mun því verða
nauðsynlegt að greina störf þessi meir í sund-
ur í framtíðinni. Væri e. t. v. heppilegast,
að dómarar hefðu aðeins dómstörf með hönd-
um, en umdæmi þeirra væru stærri en nú
tíðkast.
Komið hafa fram ákveðnar raddir um, að
setja þyrfti í stjórnarskrána sérstök ákvæði
um sjálfstjórn héraðanna, er tryggðu héruð-
unum eða landsf jórðungunum aukin áhrif um
stjórn sérmála þeirra. Hafa tillögur um slíkt
komið einna skýrast fram hjá stjórnarskrár-
nefnd fjórðungsþings Austfjarða. Verður því
varla neitað, að slíkar tillögur hafi við ýmis
rök að styðjast. Er því þörf á að taka það
atriði til rækilegrar íhugunar.
Ég hef hér að framan drepið á nokkur at-
riði, sem hljóta að koma til athugunar við
fyrirhugaða allsherjar endurskoðun á stjórn-
arskránni. Ýmis fleiri atriði hefði mátt nefna,
ef til þess hefði verið rúm.
Þó að hér hafi verið bent á nokkra ann-
marka stjórnarkerfisins, er rétt að taka það
fram, að í mörgum efnum er stjórnarskrá
vor frjálsleg, og að engan veginn má rekja
alla ágalla stjórnarfars vors til hennar. Ýmsa
ágalla stjórnarfarsins væri hægt að lagfæra
án nokkurra breytinga á stjórnarskránni, ef
vilji til þess væri fyrir hendi. Skal hér ekki
rætt um slíkt, enda er það að nokkru leyti
önnur saga.
Það skiptir miklu, hversu til tekst um
ívar Björnsson, stud. mag.:
Milli vonar og ótta
Minn fótur var bundinn á fastri storð
við fimbul liins bleika liafs.
Minn hugur var cestur, en átti elcki orð,
og enginn var heldur til skrafs.
Þo,r dvaldi ég einmana og afskiptalaus;
og um mig lék haustkveldið kalt.
Þar hafið og vindurinn liófu þá raust,
sem var liærri og sterkari en allt.
Sem eggjárn i sál mína átakið skarst
við ólgusjávarins él,
þvi allt, sem mér kœrst var, mi xiti þar barst
í óvissu um líf eða hel.
Og ráðvana hlaut ég að horfa á það stríð,
sem háð var um örlög mín þar.
Þá birtist mér vonin svo brosleit og frið,
en beisklega óttinn mig skar.
í sál minni háðu þau einvígi eins
og útliafsins dulráðu mögn.
Um úrslitin gat eklci orkaö til neins
mín einmana, bíðandi þögn.
Iive seint getur komið liið síðasta boð,
cr sviptir hulunni af!
Hvað megnar að vcita þeim styrk cða stoð,
scm stara út á daúðans haf?
HS :
Við ströndina freyddi geigvœn gjálp.
Mig gagntók örvœnting beitt.
Ég grét, og ég bað til Gtiðs um hjálp.
Ég gat ekki annað neitt.
framtíðar stjórnskipun ríkisins. Undir því
getur fullveldi og sjálfstæði þjóðarinnar í
framtíðinni verið komið. Því málefni má þess
vegna ekki sýna tómlæti. Og þess vegna
finnst mér ástæða til að minna á það í því
blaði, sem stúdentar gefa út í tilefni full-
veldisviðurkenningarinnar 1. desember 1918.