Stúdentablaðið - 01.12.1947, Blaðsíða 16

10
STÚDENTABLAÐ
mikið námsefni hann komst með okkur, hve
vel hann kunni þar að stikla á stóru og hve
fundvís hann var á það, hvar feitt væri á
stykkinu. Og þó verður hvorki yfirferðin né
sjálft lærdómsefnið mér hugstæðast né eftir-
tekjumest, þegar frá líður. Margur fróðleik-
urinn gleymist, ef honum er ekki haldið við,
— það fyrnist yfir kunnáttuna. En beztu
kennslustundir Sigurðar Guðmundssonar eru
eins konar vakningasamkomur, þar sem menn
endurfæðast til nýs skilnings á andlegum
verðmætum, til nýrrar nautnar á skáldlegri
fegurð, mönnum gefur sýnir, mönnum opnast
nýir heimar. Allt verður að undrum og furðu-
verkum, en undrunin er upphaf allrar vizku,
sagði Platon. Allt verður háleitt og heilagt
og nemendurnir gagnteknir líkum hugblæ og
hrifnir tónlistaráheyrendur. Það er vakin ást
á íslenzkri tungu og bókmenntum, virðing
fyrir sköpunarmætti mannlegs anda, viðleitni
til að brjóta efnin til mergjar af eigin ramm-
leik. Áhrif þessarar mannræktar dvína ekki
með förlandi minni nemendanna á námsefnin
sjálf.
Og efni skólaræðnanna er ekki grafið í
gömlum skýrslum fyrir nemendum hans. Það
er grafið inn í hugskot þeirra — og ekki síður
þær ræðurnar, sem aldrei voru prentaðar og
jafnvel ekki skrifaðar. Engan venginn vil ég
halda því fram, að við höfum tamið okkur
þá skyldurækt né öðlazt þá virðingu fyrir
lífinu, lífsgildinu og mannlegum þroska, sem
þarna var fyrir okkur brýnt. En hvar værum
við nú stödd án þeirrar brýningar? —
Sigurður skólameistari er að mínum dómi
einn þeirra fáu gæfumanna, sem lent hafa á
réttum stað í lífinu. Ég þykist vita, að sjálfur
muni hann mér ósammála um þetta og telji
sig hafa verið betur kominn á öðrum vett-
vangi. Sízt vil ég draga í efa fjölhæfni hans
eða hæfileika á öðrum sviðum. En slíkt er
starf hans, að vandséð er, að það hefði getað
orðið meira né betra í öðrum greinum. Og
ef ég yrði einhvern tíma í eilífðinni kvaddur
til þess vanda — sem guð forði mér frá —
að leggja eitthvað til um næstu jarðvist
manna, þá finnst mér nú, að Sigurður skóla-
meistari yrði einn þeirra fáu, sem ég treysti
mér ekki til að óska annarra ævispora en
þeirra, sem gengin voru í þessu lífi. Og eink-
um myndi ég ganga ríkt eftir því, að hann
hlyti sama lífsförunaut.
Frú Halldóra Ólafsdóttir hefur ekki aðeins
verið manni sínum mikil og góð kona og alið
honum mörg og mannvænleg börn. Ég leyfi
mér einnig að fullyrða, að án hennar hefði
hann ekki orðið sá skólamaður, sem raun
ber vitni. Það getur ekki hjá því farið, að í
slíku ævistarfi steðji að margs konar áhyggj-
ur og erfiðleikar, sem hljóta stundum að
leggjast þungt á jafn viðkvæman mann og
samvizkusaman og Sigurð Guðmundsson. En
ég veit, að á þeim stundum hefur frú Halldóra
verið manni sínum styrkur og stoð, örvandi
og aflgjafi. Það hefur jafnan staðið nokkur
gustur af þessari hnarreistu og skörulegu
konu. Sá gustur hefur feykt burt mörgum
áhyggjuskýjum. Það er alls staðar heiðríkja,
þar sem frú Halldóra fer. Og heiðríkjunni
fylgir birta og varmi. Frú Halldóra hefur
ekki átt minnstan þáttinn í því að gera
Menntaskólann á Akureyri að því allsherjar-
heimili nemenda, sem hann hefur jafnan
verið, og skapa þann heimilisbrag, sem þar
ríkir.
Ávöxturinn af starfi skólameistarahjón-
anna kemur fyrst og fremst fram í lífi þeirra
nemenda, sem frá skóla þeirra koma, og enn
mun hans gæta meðal niðja nemendanna í
marga liðu. Og mér er spurn: Verður ævinni
valið göfugra, lífrænna og ábyrgðarmeira
starf en að móta mannlegt eðli, rækta hugi
og hjörtu?
I nafni Stúdentasambandsins leyfi ég mér
að votta skólameistarahjónunum frá Akur-
eyri þakkir og virðingu gamalla nemenda, ís-
lenzkra stúdenta og allrar íslenzku þjóðar-
innar fyrir mikið og frábært starf í þágu
þjóðaruppeldis og íslenzkrar menningar —
og árna þeim heilla um alla framtíð.