Stúdentablaðið - 01.12.1947, Page 30

24
STÚDENTABLÁÐ
en tíminn mun að sjálfsögðu leiða það í ljós,
hvort þær reynast fullnægjandi.
Efnahagsleg velgengni íslenzku þjóðarinn-
að byggist vitanlega á ástandi atvinnuvega
hennar. Þegar það ástand er slæmt, er ekki
við góðu að búast.
Það má öllum vera fullljóst, að meira en
lítið er bogið við atvinnulífið í heild, þegar
nauðsynlegt þykir að verðbæta framleiðsluna
að einhverju leyti með framlögum úr ríkis-
sjóði.
Höfuðatvinnuvegur vor íslendinga er, svo
sem kunnugt er, sjávarútvegur. Það er hann,
sem færir mestar tekjurnar í þjóðarbúið, og
það er fyrir tilstilli hans, sem vér eignumst
erlendan gjaldeyri. Það er því eðlilegt, að
hlúð sé svo að þessum atvinnuvegi, að verð-
bólga innanlands geti aldrei dregið úr af-
köstum hans.
Nú hefur sú orðið raunin á, að vér erum
neyddir til að verðbæta úr ríkissjóði aðalút-
flutningsvöru vora. — Þetta er ljótt til af-
spurnar, og það hlýtur að vera knýjandi nauð-
synjamál að finna þær leiðir í verðlagsmál-
um vorum, sem útiloka slíkt ástand. — Það
er ef til vill að bera í bakkafullan lækinn að
minnast hér á nýsköpun. Hjá því verður þó
ekki komizt að öllu leyti, þegar rætt er um
það, á hvern hátt hægt sé að vinna íslandi
allt, vegna þess að einmitt með hinni svoköll-
uðu nýsköpun sýna Islendingar þann stór-
hug til að rétta landið við f járhagslega, sem
einmitt ætti að einkenna alla atvinnulífsstarf-
semi vora.
Nú sigla nýju togararnir og bátarnir hver
af öðrum upp að landsteinunum. Þeir eru
þegar sendir á veiðar og koma aftur full-
fermdir og selja afla sinn vel. Þessi fallegu
skip sýna, að vér eigum framtíð fyrir hönd-
um þrátt fyrir markaðsörðugleika og verð-
bólgu. Vér sjáum í þeim árroða nýrra tíma
velmegunar og hagsældar. — Vér rnegum
aldrei láta þessi skip stöðvast vegna ófremd-
arástands í kauplagsmálum og verðlags inn-
anlands. —
Það er öllum kunnugt, að vér getum senni-
lega aldrei orðið með öllu sjálfbjarga og mun-
um ætíð þurfa að leita til annarra þjóða um
nauðsynjavörur. Til þess þurfum vér erlend-
an gjaldeyri, og það eru þessi skip, sem veita
oss hann.
Möguleikarnir til þess að vinna Islandi allt
með réttri stjórn á sjávarútveginum eru mikl-
ir. Einmitt þar eigum vér að sætta stéttirnar,
fá þær til að vinna saman í einingu að sam-
eiginlegum hagsmunum þeirra og þjóðarheild-
arinnar. — Úlfúð á milli stétta er hvergi
hættulegri, en einmitt í sjávarútveginum, sem
allt veltur á, að skili sem mestum arði í
þjóðarbúið. —
Með hagkvæmum rekstri landbúnaðar má
og vinna margt íslandi til gagns. Þar hefur
á síðustu árum orðið geysileg bylting á sviði
vélanotkunar við landbúnaðarstörf. Kotabú-
skapurinn er að hverfa, og í stað hans er að
rísa upp búskapur, sem rekinn er af stórhug,
sem færir sér í nyt alla þá stórfelldu tækni,
sem vísindi nútímans hafa að bjóða. —
En íslenzkur landbúnaður á þó enn eftir að
eflast til þess fyrst og fremst að fullnægja
þörfum innanlands og síðar að verða útflutn-
ingshæfur. — Þannig er líka með hinn unga
íslenzka iðnað. — Þar er þörf að veita nýjum
greinum aðgang og efla þær, sem fyrir eru.
I atvinnulífi voru þurfum vér fyrst og
fremst að haga svo viðleitni vorri, að allt
beinist að því, að íslandi og íslenzkum hags-
munum sé borgið. —
En viðleitni vor til að vinna íslandi allt á
ekki eingöngu að koma fram á hinu efna-
hagslega sviði. — Hún á líka að birtast í ein-
lægum vilja vorum til eflingar og verndar
menningu vorri, sögu og tungu.
Vér höfum hlotið dýran arf frá forfeðrum
vorum, hina íslenzku menningu. — Hún má
aldrei glatast. Þjóðarsálin má aldrei saurg-
ast af annarlegum og fjarrænum áhrifum. —
Það er ekki nóg að eignast hið efnalega frelsi
og sjálfstæði, ef vér glötum hinu andlega
frelsi og sjálfstæði.
Of lengi hafa Islendingar orðið að berjast
fyrir sjálfstæði sínu, til þess að vér, sem nú
lifum, getum gleymt því. Islenzki málstaður-
inn á alltaf og alls staðar að sitja í fyrirrúmi.