Fálkinn - 07.06.1933, Page 5

Reykjavík, miðvikudaginn 7. júní 1933
Auslur um haf, þar sem himinsins sól
hækkar um skinandi morgna,
mænir tí Ijósið, sem lífsandann ól,
landið við Ishafið horna.
Enn þrúir Noreg, sinn öndvegissiól.
eyjan forna.
Noregur, Noregur! frægð vor sem fjör
frá þínu hrjósti var runnið;
sviplíka hamingju, hlutfall og kjör,
hafa' okkur nornirnar spunnið.
Til þín vor hjörtu, þó hnekt væri för,
hafa brunnið.
Feðurnir kvöddu þar óðul og arf
endur á blóðaldar tíðum:
svall þeim ofl hjartað, þá kynlandið hvarf,
kröpp varð þeim hrynjan að síðum.
Góð voru’ ei skiftin. En guð hafði starj
geymt í smíðum:
Slarfið að yrkja sem óhggða lóo
andann og skráðvengi Braga
lóm varð þeim æfin við hardaga’ og híóð
hygðar um fátæka haga.
Þát kom frá Noregi: lifandi. Ijóð,
Ijós og saga.
Siðan við skildum á skapadáms leið
skipt hefir stórum um hagi:
Meðan þú fremstur á frelsisins skeið
flaiigsi yfir nútimans ægi,
mótstreymið okkar og barátlan heið,
hróðir frægi!
Vígjum nú aftur vor bróðernis-hönd,
brostin um óatdar-vetur.
East hindur auður og ábati lönd,
andinn þó sameinar betur,
elskan þó hezt, hennar alveldishöna
yfir tekur!
Orkt i lijörcjvin i Semptemher, IStlH.