Fálkinn - 07.06.1933, Blaðsíða 63

F Á L K I N N
61
Norskir skiöamenn í 30-kilónxetra hlaupinu.
sje 2500 ára gamalt. Það er
cinkar eftirtektarvert, að lög-
unin á þessu skíðabroti er lík
og jafn rennileg eins og á
gönguskíðum þeim, sem við
notum nú og má ráða af þvi,
að gönguaðferðin hafi verið lik
>ví og nú er, í þá daga.
Jeg gat þess áðan, að Ski-
foreningen muni að líkindum
liafa orðið fyrst allra til þess
að efna til skíða-kappmóta í
Noregi; en í gömlum amt-
mannshrjefum frá 17(57, sem nú
eru í þjóðskjalasafninu má sjá,
að líka hafa verið liöfð um
hönd skíðamót áður fyrrum.
Af hrjefum þessum sjest að
herdeildir skíðamanna liöfðu
að jafnaði kappmót og veittu
verðlaun sigúrvegurunum, og
var þátttaka heimil öðrmn en
hermönnum. Af amtmanna-
Ijrjefunum má sjá, að nákvæm-
ar reglur voru settar um mót
þessi, ákvarðanir um flokkun,
verðlaun og því um líkt.
En það var eigi fyr en fyrir
'imtiu árum, að verulegt fjör
fór að færast í samkepnina í
skíðaíþróttinni. Og síðan hafa
framfarirnar farið hamlilaup-
um eigi aðeins í Noregi heldur
og um allan heim.
Norskir skíðamenn og skíða-
göngukennarar hafa í þrjátiu
til fjörutiu ár unnið að því að
lcenna mönnum rjettar aðferðir
við notkun skíða, fyrst í Mið-
Evrópu og síðan í öðrum heims-
álfum. Og það eru ekki nema
tvö ár siðan að okkur veittisl
sú ánægja að senda skíðakenn-
ara, áhugamanninn Helge
Torvö til Jiess að leiðheina
skiðamönnum á íslandi.
Jeg veit ekki hvort hægt er
að ráða það af sögunum, hvort
Norðmenn þeir sem fluttust til
Islands á stjórnarárum Haralds
hárfagra þektu skíðaíþróttina.
En ganga má að því vísu, að
skíðaíþróttin liafi legið niðri
að minsta, kosti á Islandi öld-
um saman, að minsta kosti í
sunnim landsfjórðungmn. Hins
vegar liefir Torvö sagt okkur,
að hann hafi kynst á Islandi
fjölda efnilegra skíðamanna og
að Islendingar hafi skilyrði til
þess að verða ágæt skíðagöngu-
þjóð; telur hann árangurinn af
kenslunni þann vetur sem hann
var á íslandi mjög góðan. Hann
kom aftur liingað til Noregs
fullur af hrifningu yfir öllu,
yfir Guðmundi Skarphjeð-
inssyni skólastjóra á Siglu-
firði, yfir nemendum sínum og
áhuga þeirra fyrir skíðaíþrótl-
inni; og hann segir: „Yeran
var mjer frá upphafi til enda
eins og draumur, og íslensk
gestrisni er með einsdæmum“.
Við norskir skíðamenn von-
Skíðakongurinn Vinjarengen.
um að viðkynning sú, sem
stofnast hefir til á þennan liátt
milli hinnar gömlu frændþjóð-
ar á íslandi og okkar megi efl-
ast áfram; því að við óskum
þess af alluig, að íslendingar
megi verða aðnjótandi þeirrar
1 ífsgleði, sem skíðagöngur liafa
í för með sjer.
Hefir okkur verið ánægja að
pví að frjetta, áð Skíðafjelag-
ið í Reykjavík hafi nú hafist
handa um, að koma sjer upp
kiðaskála og setja stökkbraut
eigi langt frá höfúðstaðnum.
Og við vonum, að þess dags
verði eigi langt að híða, að
okkur veitist sú ánægja að taka
á móti fyrsta Islendingnum sem
tekur þátl í mötinu á Holmen-
kollen, hinu mikla íþróttamóti
okkar. Jeg get fullvissað alla
um það, að honum verður
fagnað af alhuga og verður sá
fögnuður ekki einvörðungu
ákn iþróttaviðurkenningarinn-
ar heldur feigi síður sprottinn
af gleðinni vfir hinum nýja
tengilið, sém við á þennan hátt
fáum við gamla frændþjóð.
HOLMENKOLLEN.
Nafnið yfir þessuin linum hefir
frægastan hljóm allra nafna í í-
þróttum Noregs og ekkert nafn
annað kemst í hálfkvisti við það.
Mót ■ þetta sækja bestu skíðamenn
landsins úr öllum áttum, hraustir
óg sterkir menn úr dölum og
fjallabygðum’ og fiinir og viðbragðs-
ftjótir bæjarmenn, allir fangnir af
Frh. á bls. (13.
Skiðamenn á stökkinu