Fálkinn - 17.12.1938, Síða 10

4
F Á L K I N N
liona §jómann§iii§
TWÍ ARGOT VAR, að því er flest-
1 A ir mundu sagt hafa rösk-
leika stelpa.
Lilly var, að því er þeir sömu
nuuidu sagt hafa, sæt stelpa.
Britta gat greint sig sundur i
sæta stelpu, röskleika stelpu, geð-
vonda stelpu, og að minsta kosti
i fimm stelputegundir aðrar.
Þær voru 69 ára gamlar —
samanlagt, en Anna Lindén gekk
em undir þrjátíu og fimm árum.
Anna Lindén veitti tilsögn i
pianospili og söng, og komst af
.... rjett svo að hún komst af,
svo að einstöku sinnum þóttist
hún eiga ráð á, að kaupa sjer
leikhúsmiða, þegar afgangs varð
eitthvað. Stúlkurnar þrjár kendu
í brjósti um Önnu Lindén og
þóttust vera að finna til þess,
um leið og þær voru kátar og
fingrafljótar, að hannyrða smá-
gjafir til sjómanna í erlendum
höfnum Kona sjómannsins.
„K. S.“ er ofurlítið veski, með
álta mismunandi slærðum nála,
tvinna og garni, skærum, fingur-
björg og ofurlitlum pakka af
munntóhaki, sem fjelagið „Jól
sjómannsins“ sendir á allar hugs
anlegar hafnir í sex heimsálfum,
i tæka tíð fyrir jól. Oft eru vin-
arkveðjur „frá höfundinum“
lagðar inn í högglana . . . skraut
prentuð ritningargrein, ljóða-
kver, vasaklútur. Að sumarlagi
verður mörgum sjómanninum
það á, að tala háðulega um þessa
mynd vináttunnar, en vökna um
augun, ef hún gleymist á jóla-
kvöld. Margot, Lilly og Britta
höfðu einsett sjer, að húa út
hundrað svona böggla fyrir lok
októhermánaðar. Og nú var 29.
október, og þær liöfðu ákveðið
að vera búnar í kvökl.
— Hún heldur sjer alveg furð-
anlega! sagði Lilly. Þær voru að
tala um Önnu Lindén og hrylti
um leið við því innvortis, að
verða þrítugar án þess að giftast.
— Það er ómögulegt að skilja
neitt í henni! sagði Margot. -—
Hún hefir það til að vera jafn
lokuð eins og ostruskel, og mig
skyldi ekki furða, þó henni væri
stærilæti að þessu. Ilvað heldur
þú Britta?
— Jeg segi bara: — Til hvers
ætti maður að halda hund, ef
maður þyrfti að gelta sjálfur?
— Hver á hund?
- Jeg, krakkinn minn.
— Hvaða hund — má jeg
spyrja?
— Þig elskan mín!
Þetta svar varð orustumerki
þess, að „kona sjómannsins“ og
allir prjónakoddar, sem til náð-
ist, ruku eins og fjaðrafok um
stofuna næstu fimm mínúturnar.
Og þá loks' er stúlkurnar tvær
voru orðnar þreyttar og lágu
eins og klessa á dívaninum og
Lilly í sömu stellingum í sófan-
um, hóf Britta aftur máls og
sagði:
Það er rjett, það er erfitt að
skilja í henni. Jeg hefi aldrei orð-
ið klár á, hvort hún er rauna-
manneskja, eða hvort lnm er
kenjagripur .... það virðist
ekki vera vitundar agnar ástæða
til, að hún skuli ekki hafa gifst
meðan tími var til.
— Hugsum okkur ef við gæt-
um gert eitthvað lienni til gleði!
sagði Lilly: — Mikið erum við
sælar, að eiga æskuna ennþá . . .
og svo er engin okkar trúlofuð!
— Trúlofuð og trúlofuð ekki!
tók Margot fram í, eins og dul-
spekingur: Hvað ætlar þú að
gera ?
— Það er takmörkum bundið,
sem maður gelur gert öðrum til
gleði i þessum táradal! sagði
Britta hugsandi. En hver veit
nema sú gamla sje ekki öll þar
sem liún er sjeð.
— Hvaða númer er þessi kona,
spurði Margot.
— Níutíu og níu, svaraði
Brilta. — Og þá er ekki nema
ein eftir. IJúrra! Og svo fáum
við okkur teholla . . og síðan
beint í rúmið — jeg á að verða
komin á skrifstofuna klukkan
álta i fyrramálið.
Dreymandi svipur færðist yfir
•andlit Lilly og hún sagði: Nú
dettur mjer nokkuð í hug!
—- Þú ert snillingur i því, að
Játa þjer detta ýmislegt í hug,
blessað barnið, sagði Margot.
Og i þvi að sofa! bætti
Britta við. - Þó þjer detli eitt-
livað í hug er það alveg óþarfi
að sitja eins og gris, sem undinn
hefir verið gegnum þvottavindu
.... En livað var það annars
sem þjer datt í hug?
Lilly limdi klippumynd af
sjálfri sjer á spjald um leið og
hún lauk við böggul sjómanns-
konu nr. 100. Mjer finst við
ættum að senda í bögglinum fall-
ega mynd og leggja heimilisfang
og nafn ungfrú Lindén innan i.
.Teg er viss um, að liún sendir
ekki nokkurn böggul sjálf ....
og þetta getur aldrei gert henni
mein. Haldið þið?
Þú ert hreinasta gull! sagði
Margot.
— Hvernig ætti það að gera
henni mein, sagði Britta. Eða
gagna henni? Nú skulum við
ganga frá kveðjunni og Ijúka við
þetta. Þetta var sennilega ágæt
hugmynd. Jeg skal semja brjefið
meðan þið gangið frá bögglin-
um. Látum okkur sjá .... þetta
á að vera brjef með heldri stúlku
sniði .... frá hefðarmær til ó-
kunna sjómannsins .... fjarri
föður og móður .... ofurlítið
angurblítt .... jeg kem aftur
eftir tvær minútur.
Eftir fimm mínútur las Britta
brjefið.
„Kæri ókunni maður! Takið
við þessum hjegóma með full-
vissu um, að þjer eruð ekki
gleymdur þó þjer sjeuð máske
einmana. Við erum margar í Svi-
þjóð (líka hjer í Norrköping)
sem sendum hræðrum okkar á
sjónum alúðarkveðjur í kvöld og
hugsum til ykkar allan ársins
hring. Jeg geri ráð fyrir, að yður
þyki orðalagið á þassu nokkuð
ópersónulegt, en jeg hið yður
vera vissan um, að jeg hefði
sent þessi orð beina leið, ef jeg
liefði vitað nafn yðar. Gleðileg
jól! Yðar með ástúðar kveðju .
Anna Lindén.“
— Er það ckki nokkuð djúpt
tekið í árinni, að segja áslúðar
kveðju? spurði Margot.
— Ekki þegar svona stendur
á, sagði Lilly: — Mjer finsl þetta
ágætt .... við leggjum bindi af
ljóðum Frödings innan í ... .
— Og reykjapípu! yfirhauð
Margot.
— Það er hættulegt að gefa
karlmönnum pípu, nema þeir
sjeu ástfangnir í manni, sagði
Margot: — Tobias frændi minn
keypti þessa pípu handa sjer
rjett áður en hann dó.
Og um daginn sagðisl þú
hafa keypt þessa pipu fyrir tíu
krónur! sagði Lilly ásakandi.
— Æ, jeg var búin að gleyma
því!
— Jæja, þá fær hann bæði
konuna, pípuna, Fröding og
kveðjuna. Ef hann er ekki á-
nægður með það, verður hann að
biðja konsúlinn sinn um aspír-
in-skamt, sagði Britta.
— Bara að maður gæti horft á
jjegar hann opnar höggulinn,
sagði Lilly.
—Asperínskamtinn ? sagði Mar
got, en enginn svaraði litúrsnún-
ingnum.
YTIKU SlÐAR fór Lilly til
v Stokkhólms. Hún fór þang-
að á hverju ári um þetta leyti . .
til jæss að fara í búðirnar, koma
í leikhúsið og láta duhha sig upp.
Þetta hafði hún gert fjögur síð-
ustu ár og í hvert skifti kom
hún heim með munninn fullan
af tískuverslunargrisku og falleg-