Fálkinn - 17.12.1938, Qupperneq 32

26
F Á L K I N N
1 rERA sat á legubekknum og
* snökti, en Petrov stóð við
gluggann og drap óþolinn fingr-
inum á rúðuna.
„Nú liöfum við verið gift í
þrjú ár, og öll þessi ár hefir þú
verið að heiman á jólunum,“
sagði hún snöktandi......„Er
þjer alvara, að ætla að láta mig
vera eina hjá vandalausu fólki,
þessi jólin lika?“
„Póstmeistarinn hefir boðið
þjer til sín á aðfangadagskvöld-
ið,“ sagði Petrov. „Og þau eru
svo einstaklega viðfeldin, póst-
meistarahjónin."
,,Jeg kysi nú lieldur að fá að
halda jólin með þjer. Við gæt-
um gert okkur glaðan dag
hjerna heima .... Gætum haft
ofurlítið jólatrje út af fyrir okk-
ur.“
„Heldurðu kanske ekki að
mig langaði til þess lika?“ sagði
Petrov önugur. „Það er svo sem
ekkert gaman að eiga að aka
úti núna, í þessum síberíukulda.
En jeg er neyddur til þess
Og svo hjelt liann áfram:
„Eiginlega var það Osipov
sem átti að fara þessa ferð. En
hann veiktist og liggur á sjúkra-
húsinu .... Og þessvegna verð
jeg að taka að mjer að fara
með póstinn, sem yngsti maður-
inn á pósthúsinu .... Póstmeist-
arinn hefir lofað mjer, að jeg
skuli fá betri stöðu eftir ný-
árið.“
Vera sat um stund og þagði-
Petrov starði út um gluggann.
En það var svo dimt úti; það
eina sem bann gat sjeð var
bjarminn úr gluggunum á póst-
húsinu, hinu megin við götuna.
— Svo sneri hann sjer að Veru:
„Jeg er viss um, að þjer líður
vel hjá póstmeistaranum, Vera,“
sagði hann.
„Jeg verð altal' að liugsa
um þig,“ sagði hún kveinandi.
„Um þig, sem verður að aka um
auðnirnar i þessum kulda, og
um skógana, þar sem krökt er
af úifum. Og svo getur komið
bylur líka .... Manstv; ekki
hvernig fór um Egorov í fyrra?
Hann lenti í byl .... Og þeir
fundu hann ekki fyr en í vor
.... hann og ekilinn .... Og
svo eru ræningjar i skóginum
.... Þeir skutu á póstsleða
núna nýlega.“
Hún tók sjer málhvíld og
sagði svo biðjandi: „Vasja ....
gætirðu ekki sagt að þú sjert
veikur. Og þá yrði einhver ann-
ar sendur í staðinn þinn “
„Þú skilur sjálf, að mjer er
ómögulegt að gera það,“ sagði
Petrov óþolinmóður. „Þetta er
skylda mín.“
„En þjer finst þú ekki hafa
neinar skyldur gagnvart mjer,“
sagði Vera reið.
Hann nenti ekki að svara en
baðaði bara út hendinni og fór
inn i svefnberbergið.
Vera fór að gráta. Hún var
reið, en jafnframt fann hún, að
hún var ósanngjörn gagnvart
manni sínum. Og fyrir það var
liún enn reiðari.
.... Þau kvöddust heldur
kuldalega morguninn eftir. Þeg-
ar Petrov laut niður til að kyssa
hana, sneri Vera andlitinu und-
an, svo að varir hans strukust
aðeins við kinnina á henni. En
þegar hún heyrði fólatak lians
ofan stigann, iðraðist hún að-
fara sinna. Hún hljóp út að
glugganum og leit út. Þarna
stóð sleðinn ferðbúinn við póst-
húsdyrnar, ekillinn var sestur í
sæti sitt og póstmaðurinn var
að koma póstpokanum fyrir í
sleðanum. Og þarna gekk mað-
urinn hennar yfir veginn.
Hún opnaði gluggann og kall-
aði: „Vasja! Vasja!“
Petrov nam staðar og leit við.
Veifaði til hennar. Hana lang-
aði til að kalla einliver ástar-
orð til lians, en fór hjá sjer
vegna ekilsins og póstmannsins.
Og þessvegna kallaði hún bara:
„Jeg skal hugsa til þín — stöð-
ugt! .... Gleðileg jól, Vasja!“
Petrov brosti og veifaði aftur
til hennar og fór að sleðanum
Settist upp í hann og ekillinn
sló í og hestarnir þrír hlupu af
stað. Á næsta augnabliki var
sleðinn borfinn fyrir horn.
Þá greip liana óskiljanlegur
kvíði. Henni fanst alt í einu, að
einhver ógnaði henni og honum
Vasja hennar. Það var eins og
liörð hönd tæki um hjartarætur
hennar og kreisti að, svo liana
verkjaði. Hún reikaði inn í horn-
ið og fjell á knje fvrir framan
Maríumyndina.
„O, góði guð ......... lialtu
verndarhendi þinni yfir mann-
inum mínum! Láttu hann kom-
ast heilan á húfi heim til mín
aftur!“
En kvíðinn vildi ekki skilja
við hana.
Ekillinn sat og raulaði angur-
vær óendanlegt lag og snjórinn
marraði í sama tón undir sleða-
meiðunum. Það var svæfandi.
Petrov vafði hlýrri og þykkri
gæruskinnskápunni fastar að
sjer.
„Vera hefir iðrast framkomu
sinnar,“ hugsaði hann með sjer.
„Enda var hún býsna ósann-
gjörn .... Mjer er vorkunn en
ekki benni .... Nú verð jeg að
aka austur á bóginn í f jóra daga
samfleytt og siðan fjóra daga
lil baka. Það er ekki einu sinni
vist að jeg komist heim aftur
fvrir gamlárskvöld.“
Hann syfjaði meir og meir og
hugsanir hans urðu þokukendar.
„Bara að það skelli ekki á
bylur .... Þá getur mjer seink-
að .... Líklega fær það kalk-
únasteik í jólamat hjá póst-
meistaranum. Það er venjan.
Nei, það var ekki þetta sem jeg
átli að hugsa um .... Bara að
það verði ekki bylur .... Það
hefir ekki komið bylur ennþá í
vetur. Og úlfarnir . . . .‘
Hann ætlaði að þreifa á
skammbyssunni en gleymdi því
og sofnaði.
Þegar hann vaknaði aftur var
orðið dimt. Ekillinn sat þegj-
andi og var hættur að syngja,
en marrið undan meiðunum var
eins og áður.
Petrov leit upp og í kringum
sig, Þeir óku gegnum skóg og
trjen stóðu eins og múr á báðar
liliðar. Himininn var alsettur ó-
teljandi, glitrandi stjörnum og
það var orðið miklu kaldara en
aður.
„Er langt ennþá i næsta á-
fangastað?“ spurði hann.
Ekillinn sneri sjer aftur. „Er-
uð þjer vaknaður, herra Pet-
rov?“ sagði liann. „Við komuiri í
áfanga eftir sex, eða látum okk-
ur segja sjö, tíma. Við erum
hálfnaðir núna.“
Ekillinn sneri sjer fram aftur
og hottaði á hestana. Petrov
náði í vindlingahylkið sitt,
kveikti sjer i vindlingi og. rjetti
eklinum annan. Það vareinhvern-
veginn notalegra að sjá glóra í
tvo vindlinga i myrkrinu,