Fálkinn - 17.12.1938, Síða 33

F Á L K I N N
27
„Það er, guði sje lof, lítið um
úlfinn í ár.“ sagði Petrov.
„Já,“ tók ekillinn undir. „Þeir
eru úti á mýrunum ennþá. Þeir
elta hreindýrin.“ Hann andvarp-
aði, hottaði svo aftur á liestana
og sagði:
„Einu sinni, það munu vera
um fimm ár síðan, eltu úlfar
mig. Þá ók jeg með Egorov,
sem vai’ð úti í hríðinni í fyrra.
Það voru áreiðanlega einir tutt-
ugu úlfar á eftir okkur. En það
var mildin að við höfðum dug-
lega hesta og að Egorov kunni
að lialda á skammbyssunni.
Hann skaut þrjú af kvikindun-
um, og' meðan óargadýrin voru
að rífa liræin af þeim drepnu i
sig gátum við fjarlægst hópinn.
Þá var jeg að hugsa um að
hætta að verða póstekill. En það
fór svo að jeg hjelt áfram. Jeg
dugi ekki til annars hvort sem
er. Ekki á jeg jörð og ekki
kann jeg neitt handverk held-
ur ....“
Þeir sátu þegjaudi um hríð.
Svo andvarpaði ekillinn aftur
og sagði hljóðlega: „Annað
kvöld er aðfangadagskvöid ..
Þegar kristið fólk heldur jólin
erum við á ferð hjer i evði-
mörkinni.“
Og þeir þögðu aftur. Pelrov
var í þann veginn að sofna þeg-
ar ekillinn sagði: „Nú erum við
rjett komnir þangað, sem þeir
skutu á póstsleðann í liaust."
„Hver heldurðu að liafi skot-
ið á liann?“ spurði Petrov.
„Hver veit .... Vissi maður
það, þá mundu þeir sitja i svart-
holinu núna. En jeg hugsa að
það hafi verið menn frá Kras-
noe-þorpinu .... Það er hjerna
inni i skóginum. Bráðum kom-
um við að veginum, sem ligg-
ur upp í þorpið. Jeg hefi einu
sinni komið í þetta þorp. Það
er iskyggilegt fólk þar .... ein-
tómir hófar og ræningjar.“
Þeir óku ofurlítinn spotta enn
og komu að krossgötum. Ekill-
inn benti til liægri og sagði:
„Þetta er vegurinn til Krasnoe!“
Petrov leit í áttina. Og i sama
hili heyrðu þeir rödd kalla inni
i myrkrinu: „Þarna koma þeir!“
Ekillinn keyrði hestana, sem
undanfarið höfðu lötrað í hægð-
um sínum. En nú fóru þeir á
harða spretti fram veginn.
„Heldurðu að þetla sjeu ræn-
ingjar?“ spurði Petrov.
„Hvað gæti það verið annað
en ræningjar?“ hrópaði ekillinn
og signdi sig. Og sló í hestana
aftur.
Petrov leit við. Hann hrökk i
keng er hann sá að einhver
svört þúst kom á fleygiferð á
eftir þeim. Og nú heyrði hann
fótatak hestanna þeirra. Hann
varð gagntekinn af hræðslu og
ætlaði varla að ná andanum.
„Hvað á jeg að gera?“ liróp-
aði hann.
„Skjóta!“ kallaði ekillinn án
þess að líta við. Það var örvænt-
ing í röddinni. „Kanske verða
þeir þá lrræddir. Eða þú drep-
ur undan þeim liestana.“
Petrov hnepli frá sjer loð-
kápunni og náði í skammbyss-
una. Miðaði á þústina fyrir aft-
an og skaut tvisvar sinnum ....
Honum var svarað með einu
.... tveimur skotum. Önnur
kúlan fór svo nærri Petrov að
hann hevrði hvininn af henni.
„Æ, þeir drepa okkur“, hróp-
aði hann.
„Skjótið!“ vældi ekillinn og
keyrði liestana. Petrov stóð upp
og miðaði aftur.
í sörnu svifum fór sleðinn
fyrir bugðu á veginum og' skrik-
aði til á snjónum. Petrov misti
jafnvægið og þeyttist úl úr sleð-
anum. Valt ofan fyrir vegar-
brúnina, komst á fætur aftur og
flýði inn í skóginn. Hann nam
staðar og horfði út á veginn.
Annar sleðinn, með ræningjun-
um þaut framhjá, en hinn nam
staðar.
„Annar þeirra hefir hlaupið
af hjerna,“ heyrði hann ein-
hvern segja.
Og nú fór Petrov að hlaupa
inn í skóginn. Fyrst nú tók hann
eftir að hann hafði mist skanmi-
hyssuna um leið og hann datl
úl úr sleðanum .... Það var
slerkur skari á snjónum, svo að
færðin var ljett fyrir fót. En
loðkápan hjelt lionum niðri.
Hann fleygði henni og hjelt á-
fram. Aðeins öðru hvoru er
hann steig of nærri trje, kom
það fyrir að hann sökk í, en
hann reif sig upp aftur og liljóp
áfram. En alt í einu kom von-
lejrsið yfir hann.
„Þetta stoðar ekki liót. Það er
úti um mig!“ Hann fleygði sjer
undir grenitrje og lá þar kyr
um hríð.
„Það er best að láta þá finna
sig!“ hugsaði hann. „Jeg get
ekki hlaupið lengur.“ Hann
gægðist milli trjánna. Tveir
skuggar færðust nær honum á
snjónum. Þeir voru báðir með
byssu í höndunum. Nú stað-
næmdust þeir báðir, ekki meira
eu tiu skref frá honum.
„Við skulum bara lofa honum
að hlaupa," sagði annar. „Hann
kelur til bana, kápulausan ....
Það er eins gott að við stönd-
um vörð niður við veginn. Og
svo skjótum við hann þegar
hann kemur aftur.“
„Já, jæja .... Við skulum þá
snúa við,“ sagði lnnn.
Og þeir sneru við og mvrkrið
gleypti þá. En Petrov lá enn
um stund undir trjenu og hærði
ekki á sjer. Svo skreið hann
frain, skjálfandi af kulda.
„Hann kelur til bana, kápu-
lausan." tautaði hann ósjálf-
rátt. IJann stóð þarna og slcim-
aði kringum sig og vissi ekki
sitt rjúkandi ráð. Og svo tók
hann á rás aftur inn í skóginn,
burt frá veginum þar sem ó-
bótamennirnir biðu hans.
Petrov ráfaði um skóginn
alla nóttina. Ef hann staðnæmd-
ist ofurlitla stund lagðisl kuld-
inn lamandi að honum. Hann
varð sífelt að vera á hreyfingu.
Ilann var kominn að niðurlot-
um um það leyti og fór að birta
af degi. Hann tíndi saman of-
urlítið al' kvistum, braut kal-
greinar af greni, kveikti upp eld
úr þeim og Iagðist við bálið.
Hann varð smámsaman ró-
Iegri og' lífslöngunin fór að gera
vart við sig. aftur. „Jeg má ekki
gefast upp,“ tautaði hann. „Vera
bíður mín .... Og jeg er of
ungur til að deyja.“
Þegar bálið var útbrunnið
stóð hann upp og hjelt áfram.
Það fór að liða að Jokum liins
stutta vetrardags. Rökkrið lagð-
ist eins og þunn slæða yfir skóg-
inn. Og slæðan þjettist smátt og
smátt og varð ógagnsærri.
Um tíma var Petrov að hugsa
um að komast niður á veginn
aftur, liann gat komist þangað
með því að rekja sína eigin
slóð. En hann hælti við það.
Hann hafði reikað um skóginn
í marga klukkutíma, og jafn
marga klukkutíma mundi liann
verða að komast til baka á veg-
inn. Auk þess gat liugsast, að
ræningjarnir væru enn á verði
þar.
Hann reikaði stefnulaust á-
fram um skóginn. Á endanum
hlyti hann að rekast á eitthvert
þorpið. — En hann gekk tima
eftir tíma og enn sá hvergi ann-
að en skóg. Kviðinn kom yfir
hann á ný ....
„Þetta verður minn hani,“
stundi hann. Það var orðið al-
dimt. Og það gat vel verið, að
liann gfengi í sífellu í hring á
sömu slóðum. En þá einmitt í
sömu svifunum og hann var að
því kominn að gefast upp í har-
áttunni og ætlaði að leggjast
íyrir til þess að híða dauða
síns, heyrði liann þungan og
hreimsterkan hljóm rjúfa skóg-
arkyrðina. Og nú kom nýr
hljómur .... og aftur .... og
aftur.
Það voru kirkjuklukkur að
hringja inn jólin. Hann rak upp
fagnaðaróp og rann á liljóðið.
Og innan skamms var hann
kominn úr skóginum út á sljett-
an völl og sá glóra i ljós fram-
undan sjer ....
Hann kom að húsi í útjaðri
þorpsins, opnaði hliðið og gekk
inn á hlaðið. Ætlaði að fara að
bæjardyrunum og berja á, en
hætti við af einhverjum ósjálf-
ráðum orsökum og fór með
fram húsveggnum, skreið þar
upp á fönn og gæg'ðisl inn um
upplýstan g'lugga. Stóð þar
augnablik og starði inn með
augun upp á gátt.
Fimm menn voru inn í stof-
unni. Þrír þeirra sátu við borð-
ið, en tveir stóðu hjá. Einn
þeirra sem sal var að opna brjef
— hvert eftir annað. Petrov sá
Iieila liauga af umslögum á
gólfinu. Og á borðinu lá bunki
af seðlum. Herfang ræningj-
anna.
Petrov rendi sjer niður af
fönninni .... Hann var kominn
úr öskunni i eldinn. Þetta var
Krasnoe-þorpið, verustaður ræn-
ingjanna, sem hann var kom-
inn í.
Hvað átti liann nú að gera?
.... Að fara burt úr þorpinu
var það sama og að frjósa í hel;
en færi hann ekki mundu ræn-
ingjarnir sennilega drepa hann.
Hann lieyrði umgang í húsinu,
fótatak sem nálgaðist dyrnar.
Petrov leit kringum sig og sá
von bráðar fylgsni. Hann smokr-
aði sjer bak við viðarhlaða,
sem stóð við liúsið. Nú heyrði
hann að mennirnir komu út.
Einn þeirra sagði:
„Hvað eigum við að gera
við póstsleðann og hestana?
Ekki getum við haldið þeim . .
Hugsum okkur að rannsókn
fari fram hjer . .. .“
„Það er best að þú spennir
hestana fvrir sleðann og farir
með þá niður á veginn ....
Svo slærðu i þá og þá hlaupa
þeir lieim til sín.“
„Já, það verður hesta ráðið,“
svaraði hinn.
Petrov sá að fjórir menn
gengu fram hjá fylgsni hans.
Sá fimti ldjóp af dyraþrepinu
áleiðis út í hesthúsið,
Petrov nötraði af kulda þarna
sem hann beið. Hann vissi ekki
sjálfur eftir hverju hann var að
híða. Hann heyrði að hestarnir
hneggjuðu og sá að póstsleðan-
mn var ekið upp að dyrunum.
Maðurinn hoppaði út úr sleð-
anum.
„Marfa! Heyrðu, Marfa!“ kall-
aði liann. En enginn svaraði
honum og liann gekk tautandi
inn í húsið.
Pelrov hljóp fram hugsunar-
laust, flevgði sjer ofan í sleð-
ann og dró skinnfeldinn yfir
sig. Og að vörmu spori heyrði
hann að maðurinn kom aftur
og lieyrði að hann kallaði:
„Mai'fa, þú verður að tina
saman öll umslögin og brenna
þeim. Ef jeg sje eitt einasta um-
slag eftir, þá skal jeg brenna
þig lifandi.“ Svo setlist liann
upp i sleðann og ók af stað.
Petrov hærði ekki á sjer, þorði
varla að draga andann. Eftir
svo sem klukkutíma akstur stað-
næmdist sleðinn. Petrov heyrði
að maðurinn steig út og sló í
hestana .... Og þegar liann
gægðist undan feldinum skömmu
síðar var enginn maður í ekils-
sætinu og enginn á veginum.
Uudir kvöld daginn eftir ók
Frarnh. á næstn síðn.