Fálkinn - 17.12.1938, Síða 34

28
F Á L Ií I N N
Rím-Lalli og
Æfintýri.
— Skárra er það nú aðfangadags-
kvöldið! Lálli stóð í bæjardyrunum
og andvarpaði, þegar hann sá snjó-
inn koma í flyksum neðan frá sjó
og þeytast í rokum fyrir bæjar-
kambinn og upp í sund. Það var
eins og það kæmu aldrei almenni-
leg jól núna — ekki eins og jólin
voru meðan hann pabbi lifði. Jæja,
reyndar hafði hann afi nú dregið
ýinislegt að úr kaupstaðnum og svo
liafði verið skorinn kálfur í fyrra-
dag, og mamma hafði soðið hangi-
ket og steikt og bakað, og systur
hans höfðu verið á eilífum þönum,
ákaflega íbyggnar og merkilegar. Jú,
eiginlega hafði nú margt verið gert
fyrir jólin — en ekki eins og þá. . . .
„Einu sinni var annað þó,
áður en pabbi fórst í sjó“,
tautaði Lalli. Honum var svo tamt
að tala i ljóðum, að fólk var farið
að kalla liann Rím-Lalla.
Alt í einu lieyrði hann fallegan
hljóm, sem hann kannaðist við,
handan yfir ásinn, þar sem þorpið
var. Hljóðið kom skrykkjótt og
heyrðist illa, því að vindhviðurnar
utan af sjónum komu á móti. Hljóð-
ið var frá kirkjuklukkunum í Galtar-
vik. Það var verið að hringja inn
jólin.
Rím-Lalli sneri sjer við í dyrun-
um til þess að fara inn. Það sá að-
eins votta ofur lítið fyrir dagsbirt-
unni í vestri, og honum varð kalt
að standa þarna í nepjunni i bæjar-
dyrunum. Hann sópaði af sjer s'njó-
inn og fór inn i s'tofu. Nei, sjáum
til! Systurnar voru þá búnar að
kveikja á kertunum á jólatrjenu,
sem hann hafði fengið. Það glitraði
á stóra stjörnu á toppinum — það
var stjarnan, sem liann pabbi lians
hafði komið með einu sinni, þegar
þegar hann fór til Reykjavikur.
— Gleðileg jól! mamma, kallaði
hann fram i eldhúsið, en þar stóð
móðir lians yfir pottum og pönnum.
Hún óskaði þess sama og bað hann
um að setjast við borðið hjá hon-
NEMESIS.
Petrov að itósthúsdyrunum í
Mesan. Póstmennirnir komu for-
viða út, sjálfur póstmeistarinn
kom á eftir þeim .... Og þarna
kom Vera líka lilaupandi yfir
götuna.
En viku síðar óku fjórir sleð-
ar um götuna í Mesan, áleiðis
til lijeraðsstjórabæjarins. I sleð-
um þessum sat tylft af lögreglu-
mönnum og fimm ræningjar.
í aftasta sleðanum lá póst-
ekillinn. Hann hreyfðist ekki en
liorfði án afláts upp í himininn.
Það var gat á enninu á honum.
Eftir berdan-kúlu.
j ólas veinamir.
um afa sínum, því að nú kæmi mat-
urinn undir eins.
Það var ekki amalegt að fá jóla-
matinn! Afi las borðbæn og mintist
pabba — mamma varð svo vot um
augun, að Rím-Lalli starði ofan í
grautardiskinn sinn. Hann kunni
ekki við að sjá hana svona. Þetta
var þung stund, en Lalli vissi, að
það átti að vera svona. En svo
brosti mamma til hans og sagði:
— Þú mátt ekki vera svo gráðug-
ur í matinn, að þú gleymir að ríma,
Lalli. Það er svo langt síðan jeg
diska af jólabrauði. Mikið Ijómandi
var það gott.
„Sælgætið hreina
er sætt kaffi og kleina,“
sagði Rím-Lalli með fullan munn-
inn af kleinum.
Jæja, þau sátu nú lengi yfir góð-
gerðunum og töluðu um daginn og
veginn. Rím-Lalli hafði dregið svo
mikið á bátinn, að honum var orðið
bumbult. Hann geispaði og teygði
úr sjer. Það var svo skrítið þetta -—•
maður varð altaf svo Jireyttur eftir
jólamatinn, að þegar jólakvöldið
loksins kom —---------. En hvað var
liefi heyrt þig tala i hendingum
núna!
„Jeg ríma ljettast
er maginn mettast",
svaraði Rím-Lalli og jiá hlóu allir
og svo var haldið áfram að snæða.
Jú, Jiað var margt gotl á borðinn.
Kanske ekki alveg eins gott og í
gamla daga, en samt. . . .
Eftir matinn fóru Jieir að tala
saman, hann afi og Rim-Lalli, alveg
eins og Lalli væri fullorðinn mað-
ur. Afi hafði kveikt í pípunni sinni,
sem hann snerti aldrei nema á jól-
unum og páskunum, og tóbaksreyk-
urinn smaug milli greinanna á jóla-
trjenu og ljósin blöktu. Litlu syst-
urnar höfðu búið sjer til ofurlitla
rauða jólasveina úr ullargarns-af-
göngum, og þeir dingluðu í bandi
á jólatrjenu og það var alveg eins
og Jieir væru að tala saman.
— Heyrðu afi, sagði Rím-Lalli alt
í einu. — Hefir þú nokkurntíma
sjeð jólasvein?
Afi brosti í kampinn. —Mja-á!
segir hann. Jeg skal ekki segja að
jeg hafi sjeð Jiá, en jeg veit að þeir
eru til. Og jeg er viss um, að Jieir
eru að halda jólin núna, alveg eins
og við.
Mamma kom inn með kaffið og
litlu systurnar koinu inn með kúfaða
nú þetta? Litlu jólasveinarnir á
trjenu voru farnir að klifra upp og
niður greinarnar, sem Jieir höfðu
setið á. Og svo hoppuðu Jieir ofan
á gólf, hver eftir annan og hlupu
á dyr. Rím-Lalli njeri á sjer augun.
Sá síðasti af þeim, ofurlítill aftur-
kreystingur í gráum jakka og rauð-
um brókum, kipti i buxurnar á Lalla
um leið og hann stökk hjá og sagði:
— Viltu koma á jólasveinadans,
Rím-Lalli?
Jú, auðvitað vildi Rím-Lalli það,
en hvar ætluðu lieir að dansa?
— Komdu bara, sagði jólasveinn-
inn og svo fóru þeir. Lalli elti þá
út á hlað og upp túngötuna að
gömlu lambhúshlöðunni, sem nú var
fyrir löngu hætt að nota. Þeir
lieyrðu hróp og köll og hlátra frá
hlöðunni langar leiðir og þegar
Jieir höfðu smokrað sjer inn um
rifu á framþilinu sá Lalli skrítna
sjón. Þarna var langt borð i hlöð-
unni og alt í kring um það sátu
jólasveinar og voru að háma í sig
graut úr stórum trjeskálum. Úti i
einu horninu stóð einliver og sarg-
aði ó fiðlu og barði taktinn með
löppinni. Allstaðar voru jólasveinar,
bátt og lágt, á sýrutunnum kringum
borðið, uppi á borðinu og undir
borðinu. Suinir dönsuðu, sumir
sungu, sumir átu og sumir drukku.
Þarna var alt í ferð og fhigi og
Rím-Lalli slóð eins og steini lost-
inn og, horfði ó.
Nú kom einn af jólasveinunum til
hans. Hann var stærri en hinir og
var með langl, hvítt slcegg.
— Jeg, er nú sjálfur jólasveinninn,
sagði hann. — Það var gaman, að
þú skyldir vilja halda jólin með
okkur, Rim-Lalli. Nú skaltu jeta,
drekka og dansa eins og Jiú vilt og
skemta þjer með okkur. Hann rjetti
fram mjaðarglas og Rím-Lalli drakk
úr Jiví, og svo fór liann að skemta
sjer eins og hinir. Mikið var það
gaman! Rím-Lalli gat ekki munað,
að hann hefði skemt sjer eins vel á
æfi sinni. Tíminn flaug áfram og
nóttin leið. Nú kom gamli jóla-
sveinninn til hans aftur og sagði:
— Það er venja, að við gefum
gestunum okkar dálitla gjöf. Nú
ætla jeg að gefa Jijer þennan gull-
hnapp og þú verður að geyma
hann vel og fara varlega með hann,
því að hann faðir þinn befir átt
hann.
Rím-Lalli stóð og glápti. Þetta
var skyrtulinappur úr gulli, sem
faðir hans hafði átt. Hann Jiekti
hann aftur. Pabbi hafði altaf notað
hann ]iegar hann var í spariföt-
unum.
„Hnappinn skal jeg geyma
i hirslu minni heima, —“
sagði hann og ætlaði að halda áfram
að liakka, en í sama bili heyrði
hann hljóm, sem liann kannaðisl
við: Gling-gling-gló! Gling-gling-gló!
Kirkjuklukkurnar! Og nú voru allir
jólasveinarnir ó bak og burt.
Einhver strauk honum um hárið.
Kirkjuklukkurnar hringdu enn —
gling-gling-gló! Hann leit kringum
sig — hann var ekki í gömlu hlöð-
unni heldur sat hann i rúminu sínu.
Og móðir lians stóð yfir lionum.
— Nú verðurðu að koma á fætur,
Lalli minn, sagði hún. — Þú veist
að við verðum að fara í kirkju á
sjálfan jóladaginn.
Rím-Lalli stóð upp hálfruglaður.
„Hlaðan farin, hjer sit jeg einn,
hnappinn þakka jeg, jólasveinn?-1
sagði hann. Mainma lians liló:
— Þú ættir lieldur að Jiakka mjer,
sagði hún, en þú varst nærri því
sofnaður i gærkvöldi Jiegar jeg gaf
Jijer gullhnappinn hans pabba Jiíns.
Nú er best að þú setjir hann i
skyrtuna þína áður en þú ferð til
kirkju.
Rim-Lalli sagði ekki meira. En
þegar hann kom inn í stofuna gal
hann ekki að sjer gerl að athuga
jólatrjeð. Þarna hjengu allir jóla-
sveinarnir á greinunum — en hon-
um sýndist þeir vera moðuöir úr
hlöðunni.
„Þetta var skritið, það finst mjer,
Jiað afi sagði hárrjett er!“
tautaði Rím-Lalli.